Πως ένα punk γκρουπ κατάφερε και μας έδωσε μερικούς από τους πλέον αναγνωρίσιμους ήχους μιας ολόκληρης δεκαετίας, και όχι μόνο.
"Μας έχουν πει ξεπουλημένους, corporate punks, έχω εκνευριστεί", θα πει κάποια στιγμή ο Billie Joe Armstrong των Green Day. Τα 7 εκατομμύρια πωλήσεων του Dookie, μαζί με τα αντίστοιχα 6 εκατομμύρια του Smash των Offspring, είναι νούμερα απαγορευτικά για τους λάτρεις του punk rock. Το ευρύ κοινό τους αγαπά, το video του "Basket Case" παίζει στο MTV με συχνότητα... εικοσαλέπτου, ωστόσο οι Green Day ψάχνουν ακόμα την ταυτότητα τους. Θα τη βρουν αρκετά χρόνια αργότερα, δέκα για την ακρίβεια, αλλά μέχρι τότε το Dookie θα παραμένει για πολύ κόσμο ένα punk ευαγγέλιο, το album το οποίο έβαλε την εναλλακτική μουσική στα σαλόνια, απομακρύνοντας μια και καλή το mainstream κοινό από τα pop και metal ακούσματα της προηγούμενης δεκαετίας. Είναι η πρώτη τους κυκλοφορία για μεγάλη δισκογραφική, με τη Reprise Records - που ιδρύθηκε από τον Frank Sinatra - να κυκλοφορεί ένα μέρος από το soundtrack μιας ολόκληρης γενιάς. Κυριολεκτικά.
Η εμπορική απήχηση του δίσκου δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι υπήρξε καθόλα εμπορικός και ο ήχος του. Οπωσδήποτε το υλικό είναι πιο εύπεπτο από το αντίστοιχο punk συγκροτημάτων στη δεκαετία του 80, αλλά σε κάθε εκδοχή ο ήχος είναι τραχύς, οι στίχοι διακατέχονται από την κλασική punk ειρωνεία και αλληγορία, ενώ ο Billie Joe Armstrong και οι συνοδοιπόροι του είναι από τότε μέχρι σήμερα τα ίδια και απαράλλαχτα παιδιά που απλά κάνουν το κέφι τους. Burnout και Having a Blast βάζουν τον ακροατή κατευθείαν στο πνεύμα του δίσκου, Longview και Welcome to Paradise οι πρώτες μεγάλες στιγμές, το δε Basket Case στέκει μέχρι σήμερα ως ένα από τα δύο ή τρία πλέον αναγνωρίσιμα τραγούδια του γκρουπ, ίσως και της δεκαετίας ολόκληρης. Η δεύτερη πλευρά του δίσκου θα κινηθεί στα ίδια υψηλά επίπεδα, ενώ το When I Come Around βρίσκει πολύ εύκολα και μέχρι σήμερα, τη θέση του στα setlist των συναυλιών των Green Day. Ένα πολύ καλό έως εξαιρετικό για το ύφος του album, κάτι παραπάνω από ένας κλασικός δίσκος.
Η τεράστια επιτυχία του Dookie ήταν υπέρ-αρκετή ώστε να διατηρήσει τη δημοφιλία των Green Day για τα επόμενα χρόνια. Τα albums που ακολούθησαν (Insomniac (1995), Nimrod (1997), Warning (2000)) είχαν σίγουρα κάποιες αξιόλογες στιγμές, ωστόσο δεν έφταναν ούτε κατά διάνοια τα standards που είχαν θέσει οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Αυτός ο πήχυς όχι απλά ξεπεράστηκε, αλλά ανέβηκε στα πλέον δυσθεώρητα ύψη με την κυκλοφορία του "American Idiot" του 2004, μιας εκπληκτικής rock όπερας η οποία στρογγυλοκάθισε στο no 1 του Billboard. Περιγράφοντας την ιστορία του "Jesus of Suburbia", με το ομώνυμο τραγούδι να θεωρείται το Bohemian Rhapsody του punk rock, οι Green Day περπάτησαν σε μονοπάτια που κανένα άλλο γκρουπ του είδους δεν εξερεύνησε, κατάφεραν να χτίσουν μια τόσο επιτυχημένη καριέρα, ώστε μέχρι σήμερα να θεωρούνται ένα από τα πλέον σημαντικά συναυλιακά ονόματα. Κάτι που πρόκειται να φανεί περίτρανα αυτό το καλοκαίρι, στην επέτειο των 30 και 20 χρόνων αντίστοιχα των δύο θρυλικών τους δίσκων.
Tracklist:
1. Burnout
2. Having a Blast
3. Chump
4. Longview
5. Welcome to Paradise
6. Pulling Teeth
7. Basket Case
8. She
9. Sassafras Roots
10. When I Come Around
11. Coming Clean
12. Emenius Sleepus
13. In the End
14. F.O.D
