Το sophomore album του σπουδαίου τραγουδοποιού που του έδωσε και το μόνιμο προσωνύμιο του
Όπως η πλειοψηφία των καλλιτεχνών, έτσι κι ο Billy Joel ήταν ένα προϊόν της εποχής του. Οι αρχές των 70s έδειξαν ξεκάθαρα ότι η πολιτισμική παράδοση των Αφροαμερικανών μπορούσε κάλλιστα να συνδυασθεί με τις ροκ φόρμες των 60s, δημιουργώντας νέα μουσικά υβρίδια. Σε μια εποχή από τις πλέον έντονες, πολιτικά και κοινωνικά, ο Billy Joel κατάφερε καλύτερα από τους περισσότερους να περιγράψει τη σύγχρονη Αμερικανική πραγματικότητα. Πολύ πιο ώριμος στην στιχουργική προσέγγιση του, σε σχέση με την ανωριμότητα των 60s, ο Joel κατάφερε και συνδύασε θέματα φαινομενικά ασύμβατα, όπως ο ρομαντισμός, το περιθώριο, ο μεταμοντερνισμός, η οικονομική και κοινωνική παρακμή. Το κατάφερε γράφοντας μουσική με την οποία η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου μπορούσε να ταυτιστεί. Και αν μέχρι την κυκλοφορία του Piano Man το 1973, η μουσική του ήταν ένα ακατέργαστο διαμάντι, ένα συμβόλαιο με την Columbia Records και μια σοβαρή backing band στο studio ήταν αρκετά για τον Joel ώστε να αναδείξει το ταλέντο του, συνθέτοντας και ηχογραφώντας το πρώτο από τα πολλά θρυλικά albums της καριέρας του.
Το Piano Man είναι ένας εξαιρετικά εσωστρεφής και προσωπικός δίσκος, πρωτίστως για τον καλλιτέχνη και μετέπειτα για το κοινό. Είναι δε χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία αποκτάει τις ίδιες ιδιότητες για τον κάθε ακροατή ξεχωριστά. Με το πιάνο του σε μόνιμο πρωταγωνιστικό ρόλο, σε ένα εξαιρετικό μίγμα από soft rock, gospel, καθώς και την μπαλαντοειδή προσέγγιση του υλικού, ο Billy Joel συνθέτει ένα album, προσωπικό soundtrack για πολύ κόσμο εκεί έξω, ενώ ταυτόχρονα δίνει στον εαυτό ένα αιώνιο nickname, αυτό του America's Piano Man. Με αυτόν τον τίτλο θα κυκλοφορήσει το 2017 και το βιβλίο του σπουδαίου μουσικοιστορικού Dr Joshua Duchan. Στο εν λόγω βιβλίο, ο Duchan θα προσπαθήσει να εξηγήσει πως η μουσική του Billy Joel έθεσε στο προσκήνιο την ανάγκη για υπέρμετρη μελωδία, καθώς επίσης και πως κατάφερε να απευθυνθεί εξίσου τόσο στον καταχρηστικά επονομαζόμενο ως λαϊκό Αμερικανό, όσο και στη μουσική ιντελιγκέντσια της χώρας, με τη μίξη ροκ, jazz και doo-wop στοιχείων. Οι φωνητικές γραμμές και αρμονίες της doo-wop, ήταν και αυτές που κάνουν το Piano Man έναν μοναδικό δίσκο, καθώς χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τον Joel και τους backing vocalists, δίνοντας το κάτι παραπάνω στο έτσι κι αλλιώς πολύ καλογραμμένο υλικό του.
Τα τραγούδια του δίσκου συνθέτουν ένα μοναδικό άκουσμα, από την άποψη ότι ο ήχος του Joel απέκτησε πολύ γρήγορα το δικό του ξεχωριστό χρώμα, καταφέρνοντας να συγκεράσει τις διαφορετικές επιρροές του τραγουδοποιού. Κυριότερη εξ αυτών δε, ήταν λογικά ο Elton John και albums όπως τα Madman Across the Water, Tumbleweed Connection κ.α. Δεν είναι τυχαίο ότι στη συνέχεια οι δυο τους ανέπτυξαν ιδιαίτερη φιλία, ενώ περιόδευσαν και αρκετές φορές μαζί. Η δε ποικιλία των τραγουδιών του Piano Man, ιδιαίτερα πλούσια. Το ξεκίνημα με το Travelin' Player και τον ξέφρενο bluegrass ρυθμό του, με εξαιρετικές πινελιές βιολιού και μπάντζου, δίνει εύκολα τη θέση του στο τραγούδι-αιώνια υπογραφή του καλλιτέχνη. Το Piano Man αποτελεί μία άνευ προηγουμένου pop culture αναφορά, με συγκινητικούς στίχους και μια σπάνια, σπαραξικάρδια ερμηνεία από τον Joel.
It's a pretty good crowd for a Saturday
And the manager gives me a smile
'Cause he knows that it's me they've been comin' to see
To forget about life for a while.
Το τραγούδι βασίζεται σε προσωπικά βιώματα του Billy Joel από το Executive Room Bar του Los Angeles, όπου εργάστηκε για κάποιους μήνες μετά την αποτυχία του πρώτου προσωπικού του δίσκου Cold Spring Harbor. Η δε σερβιτόρα του τραγουδιού Elizabeth Weber, ήταν η πρώτη γυναίκα του, από την οποία πήρε διαζύγιο το 1982. Πίσω στα του δίσκου και ο Joel γνωρίζει ότι ο ακροατής θα θελήσει κάτι δυναμικό για τη συνέχεια, οπότε τον αποζημιώνει με το up-tempo εύθυμο Aint no Crime. To You're my Home θα αποτελέσει την πιο προσωπική στιγμή του δίσκου με το στίχο I want you in my house cause you're my home να γίνεται instant classic. Ο δίσκος αποπνέει μεγάλη φρεσκάδα, δείχνει έναν καλλιτέχνη ο οποίος δε φοβάται καθόλου την έκθεση και κυρίως την ταπείνωση μπροστά στο κοινό, ενώ ταυτόχρονα οι διάφοροι πειραματισμοί του album κουμπώνουν μεταξύ τους, κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα μοναδικό. Πειραματικά και τα Ballad of Billy the Kid και Captain Jack, με το τελευταίο να είναι personal favourite πολλών. Αντίστοιχα κάποιοι άλλοι θα αποκτήσουν αδυναμία στα Worst comes to Worst και Stop in Nevada, με το Νεοϋρκέζικο ταμπεραμέντο του Joel σε πρώτο πλάνο. Παρόλο το γεγονός ότι θα φύγει για κάποια χρόνια από την πόλη για να ζήσει στη Δυτική Ακτή, δε θα απωλέσει στο ελάχιστο το χαρακτήρα του, τιμώντας μάλιστα την καταγωγή του στο New York State of Mind, από το Turnstiles του 1976. Παρόλο που το τραγούδι αυτό δεν κυκλοφόρησε ως single, έγινε ένα από τα πλέον αγαπημένα του κοινού με τον Joel να το έχει ανελλιπώς στο setlist του έκτοτε. Η δεύτερη προσωπική στιγμή θα έρθει με το If I only had the Words, ενώ ένα από τα highlights του δίσκου είναι και το μαγευτικό Somewhere along the Line, με το πιάνο οδηγό να προσθέτει τα μέγιστα στη σύνθεση. Τραγούδι που θα χωρούσε άνετα σε ένα Madman Across the Water ή ένα Goodbye Yellow Brick Road και αυτό από μόνο του λέει πολλά.
Το Piano Man και κυρίως το ομώνυμο τραγούδι έγιναν κτήμα του Αμερικανικού λαού, τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και επίπεδο της εθνικής pop, rock, folk ή οποιασδήποτε κληρονομιάς του. Αγαπημένες σειρές όπως το Brooklyn 99, το Kominsky Method και το Chicago Fire θα δείξουν την αδυναμία τους στο τραγούδι και τον καλλιτέχνη. Η διάσημη Ισπανίδα τραγουδίστρια Ana Belén θα αποδώσει μια πολύ όμορφη διασκευή στη μητρική της γλώσσα. Κυρίως δε, ένα από τα αγαπημένα παιχνίδια του κόσμου θα είναι το να επιλέγουν διάσημα πρόσωπα της πολιτικής και της τέχνης ώστε να τους αποδώσουν τους χαρακτήρες που περιγράφει ο Billy Joel στους στίχους του τραγουδιού. O Joel θα δουλέψει πολύ πάνω στην επιτυχία του Piano Man και στη συνέχεια θα κυκλοφορήσει μια σειρά από πάρα πολύ καλούς δίσκους. Albums όπως τα Turnstiles, 52nd Street και κυρίως το The Stranger, κοιτάνε καλώς ή κακώς το Piano Man αφ' υψηλού. Ωστόσο το ομώνυμο τραγούδι του υπό παρουσίαση δίσκου θα παραμείνει το απόλυτο fan favourite των περισσοτέρων, η υπογραφή και κληρονομιά του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη.
They're sharing a drink they call loneliness, but it's better than drinking alone...
