Οι Deep Purple σχεδόν πάντα είχαν εξαιρετικούς μουσικούς σε κάθε εποχή της μπάντας. Από τις “κλασικές” μορφές όπως ο Ritchie Blackmore, ο Jon Lord και ο Ian Paice, μέχρι τους πιο σύγχρονους Don Airey και Steve Morse/Simon McBride, το επίπεδο ήταν πάντα πολύ υψηλό.
Αυτό είναι και ένα από τα στοιχεία που τους κράτησε ζωντανούς τόσο πολλά χρόνια — το ότι κάθε μέλος φέρνει κάτι ουσιαστικό και τεχνικά άρτιο στο σύνολο.
Οι Deep Purple αποτελούν ένα από τα πιο επιδραστικά και σημαντικά συγκροτήματα της σκληρής ροκ μουσικής. Ιδρύθηκαν το 1968 στο Χερτφορντσάιρ της Αγγλίας από τον κιθαρίστα Ritchie Blackmore, τον πληκτρά Jon Lord, τον μπασίστα Nick Simper, τον τραγουδιστή Rod Evans και τον ντράμερ Ian Paice. Από τα πρώτα χρόνια της πορείας τους, η μπάντα έδειξε μια ξεχωριστή ταυτότητα, συνδυάζοντας στοιχεία ψυχεδέλειας, progressive rock και ηλεκτρικού blues. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους, “Shades of Deep Purple”, περιλάμβανε την επιτυχία “Hush” και αποτέλεσε την αρχή για μια ταχύτατη άνοδο.
Το 1969 έγινε η πρώτη μεγάλη αλλαγή σύνθεσης, όταν ο Ian Gillan και ο Roger Glover αντικατέστησαν τους Evans και Simper. Με αυτό το σχήμα —το επονομαζόμενο Mark II— οι Deep Purple σφυρηλάτησαν τον χαρακτηριστικό τους ήχο και δημιούργησαν ορισμένα από τα σημαντικότερα έργα τους. Το “Deep Purple in Rock” (1970) θεωρείται ένα από τα θεμέλια του heavy metal και της hard rock σκηνής. Η ενέργεια, η τεχνική αρτιότητα και η εκρηκτική χημεία των μελών καθιέρωσαν το συγκρότημα ως πρωτοπόρο.
Το 1972 κυκλοφόρησε το “Machine Head”, ίσως το πιο γνωστό άλμπουμ τους, το οποίο περιέχει διαχρονικά κομμάτια όπως το “Smoke on the Water”, “Highway Star” και “Lazy”. Το εν λόγω άλμπουμ αποτύπωσε την πιο ώριμη έκφραση του ύφους τους: βαριές κιθάρες, επιβλητικά πλήκτρα, ισχυρά φωνητικά και μια αίσθηση αυτοσχεδιασμού που σε ζωντανές εμφανίσεις επεκτεινόταν σε εντυπωσιακές μουσικές αναζητήσεις. Η περιοδεία εκείνης της εποχής οδήγησε στο θρυλικό ζωντανό άλμπουμ “Made in Japan”, το οποίο συγκαταλέγεται στα σημαντικότερα live άλμπουμ στην ιστορία της ροκ.
Παρά την τεράστια επιτυχία, οι εντάσεις ανάμεσα στα μέλη δημιούργησαν προβλήματα. Ο Ian Gillan και στη συνέχεια ο Roger Glover αποχώρησαν το 1973. Τη θέση του τραγουδιστή πήρε ο David Coverdale και του μπασίστα ο Glenn Hughes. Η νέα σύνθεση, πιο προσανατολισμένη σε soul και funk επιρροές, οδήγησε σε μια σειρά άλμπουμ όπως το “Burn” (1974) και το “Stormbringer” (1974). Αν και ποιοτικά αξιόλογα, οι διαφορετικές μουσικές κατευθύνσεις προκάλεσαν νέες τριβές και ο Ritchie Blackmore εγκατέλειψε το συγκρότημα το 1975 για να δημιουργήσει τους Rainbow.
Με τον κιθαρίστα Tommy Bolin στη σύνθεση, οι Deep Purple κυκλοφόρησαν το “Come Taste the Band” (1975), ένα άλμπουμ που απομακρυνόταν αρκετά από τον κλασικό ήχο τους. Η μπάντα διαλύθηκε το 1976, έπειτα από προβλήματα υγείας του Bolin και τη φθορά των σχέσεων μεταξύ των μελών.
Το 1984 ήρθε η αναβίωση που πολλοί περίμεναν: η κλασική Mark II σύνθεση επανενώθηκε και κυκλοφόρησε το “Perfect Strangers”, ένα άλμπουμ που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και επανέφερε τη μπάντα στην κορυφή. Η δεκαετία του ’80 και του ’90 σηματοδοτήθηκε από νέες εντάσεις, με τον Blackmore να αποχωρεί οριστικά το 1993. Στη θέση του ήρθε ο Steve Morse, ο οποίος πρόσφερε μια νέα καλλιτεχνική πνοή και σταθερότητα, οδηγώντας το συγκρότημα σε παραγωγική περίοδο με πολλά και αξιόλογα άλμπουμ.
Μετά την αποχώρηση του Morse το 2022, ο Simon McBride ανέλαβε τον ρόλο του κιθαρίστα. Παρά τις αλλαγές στη σύνθεση και τη μακρά τους ιστορία, οι Deep Purple συνεχίζουν να περιοδεύουν και να κυκλοφορούν νέα μουσική, διατηρώντας την ενέργεια και την τεχνική ποιότητα που τους χαρακτήριζε από τα πρώτα τους χρόνια.
Σήμερα, οι Deep Purple θεωρούνται θρύλοι της ροκ μουσικής, με τεράστια επιρροή σε γενιές μουσικών. Η συνεισφορά τους στον σχηματισμό του heavy metal και της hard rock σκηνής, η επιμονή τους στη ζωντανή απόδοση και η διαρκής αναζήτηση νέων μουσικών δρόμων τους καθιστούν ένα από τα πιο σημαντικά και διαχρονικά συγκροτήματα στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής.
