Γιατί η Romy των XX δεν έγινε αυτό που της αξίζειq
🌫️
Η Romy Madley Croft — η φωνή και η ψυχή των The xx — είναι από εκείνες τις καλλιτέχνιδες που έχουν τρομερό ταλέντο και ευαισθησία, αλλά δεν "εκρήγνυνται" εμπορικά, παρότι θα το άξιζαν. Υπάρχουν μερικοί λόγοι γι’ αυτό, καλλιτεχνικοί και πολιτισμικοί:
1. Το understatement είναι μέρος της ταυτότητάς της
Οι The xx και η Romy έχουν ένα ύφος μινιμαλιστικό, εσωστρεφές, διακριτικό. Δεν κάνουν "κραυγαλέα" pop ή σόου. Το ίδιο και η σόλο δουλειά της — π.χ. στο άλμπουμ Mid Air (2023) — έχει συναισθηματική ένταση, αλλά σε χαμηλούς τόνους. Αυτό δεν τραβάει εύκολα το mainstream κοινό που συχνά ψάχνει "μεγάλα hooks" ή "χαμό".
2. Η σόλο της μετάβαση ήρθε αργά και με δισταγμό
Μετά από χρόνια σιωπής των The xx, η Romy άργησε να βρει το σόλο της βήμα. Το Mid Air ήταν όμορφο, queer, γεμάτο φως και club συναίσθημα, αλλά δεν είχε τη στήριξη ή το momentum που είχαν άλλες pop καλλιτέχνιδες (π.χ. Jessie Ware ή Robyn). Ήταν σαν να έκανε restart σε μια ήδη κορεσμένη σκηνή.
3. Είναι “too real” για την pop βιομηχανία
Η Romy μιλάει ανοιχτά για την απώλεια, την αγάπη μεταξύ γυναικών, τη ντροπή, τη θεραπεία μέσω του clubbing. Αυτή η συναισθηματική ειλικρίνεια, όσο κι αν συγκινεί, δεν “πουλάει” εύκολα σε μια εποχή υπερπαραγωγής και επιφανειακής εικόνας.
4. Οι The xx άλλαξαν το pop, αλλά αθόρυβα
Το 2010–2017 επηρέασαν ολόκληρο τον ήχο της εποχής (από Drake μέχρι Lorde). Αλλά επειδή το στυλ τους ήταν χαμηλότονο και χωρίς υπερβολικό promotion, το “όνομα” τους έμεινε cult — όχι superstar.
Η Romy, ως συνέχεια αυτού του DNA, κουβαλάει αυτή την "συγκρατημένη" επιτυχία.
💫 5. Παρ’ όλα αυτά…
Η Romy είναι αγαπημένη από μουσικούς, παραγωγούς και φανατικούς ακροατές. Μπορεί να μην έγινε "pop icon", αλλά είναι καλλιτέχνιδα με ακεραιότητα, που χτίζει κάτι αληθινό — κι αυτό ίσως “της αξίζει” περισσότερο απ’ τη μαζική αναγνώριση.
Romy – Mid Air
“It’s about love, loss, and the dancefloor as salvation.”
Η Romy Madley Croft, γνωστή ως η μισή καρδιά των The xx, επιστρέφει μετά από χρόνια σιωπής με το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ. Το Mid Air είναι ένα έργο που ξεκινά από τη σιωπή και καταλήγει στο φως — ένα queer club record που λειτουργεί ταυτόχρονα ως προσωπικό ημερολόγιο και ως τελετουργία κάθαρσης.
Ο ήχος – Club music for people who cry in taxis
Η παραγωγή (με υπογραφή του Fred again.. και του Stuart Price) μετατρέπει τη μελαγχολία των The xx σε κάτι πιο απτικό και φωτεινό:
kick drums που πάλλονται σαν καρδιά, synths που λάμπουν σαν πρωινό φως μετά το ξενύχτι, φωνητικά που πλέουν πάνω από το beat σαν ψίθυρος αγάπης μέσα στο σκοτάδι.
Το αποτέλεσμα δεν είναι “banger” με τη mainstream έννοια· είναι ένα dance album για την τρυφερότητα, όπου η χαρά και η απώλεια συνυπάρχουν μέσα στο ίδιο drop.
Οι θεματικές – Queer healing, memory, and the body
Στο Mid Air, η Romy γράφει για το πένθος και την ελευθερία, για τη σύνδεση μέσα στο πλήθος, για τη χαρά του να αγαπάς ανοιχτά.
Κομμάτια όπως το “Strong” (με τον Fred again..) και το “Loveher” λειτουργούν σαν queer ύμνοι αυτοαποδοχής — χορευτικοί, αλλά βαθιά ανθρώπινοι.
Στο “Enjoy Your Life”, η Romy ψιθυρίζει το mantra “Enjoy your life / It’s later than you think”, ένα sample από τη Beverly Glenn-Copeland, που ακούγεται σαν ευχή και προειδοποίηση ταυτόχρονα.
Η ατμόσφαιρα – Catharsis through movement
Η Romy χρησιμοποιεί το club όχι σαν σκηνικό, αλλά σαν χώρο θεραπείας. Όπως είπε και η ίδια: “The dancefloor was where I found myself again.”
Είναι η παράδοση στη μουσική ως μέσο επιβίωσης — ένα μοτίβο που ξεκινά από τα queer ballrooms της δεκαετίας του ’80 και φτάνει ως τη σημερινή ανάγκη για συναισθηματική ασφάλεια μέσα στον θόρυβο.
Τελικά…
Το Mid Air δεν είναι ένα “statement album”. Δεν προσπαθεί να αλλάξει τον κόσμο· απλώς θέλει να σε κάνει να αναπνεύσεις ξανά.
Είναι ένα άλμπουμ που θυμίζει πως η ευαλωτότητα μπορεί να είναι δύναμη και πως το club, αντί να είναι απόδραση, μπορεί να είναι σπίτι.
Κορυφαία κομμάτια: “Strong”, “Loveher”, “The Sea”, “Enjoy Your Life”
Για fans των: Robyn, Jessie Ware, Fred again.., Romy των πρώτων ημερών των The xx
Pitchfork-quote που θα μπορούσε να υπάρξει:
“Romy turns grief into euphoria, and euphoria into grace.”
