Οι White Stripes και η διαιώνιση του ροκ
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν το ροκ φαινόταν να έχει χάσει την αυθεντική του φλόγα, εμφανίστηκε ένα δίδυμο από το Ντιτρόιτ που κατάφερε να το ξαναφέρει στο προσκήνιο. Οι White Stripes, αποτελούμενοι από τον Jack και τη Meg White, ανέτρεψαν τα δεδομένα με την απλότητα, την ενέργεια και το ύφος τους, αποδεικνύοντας πως το ροκ δεν είχε πεθάνει — απλώς περίμενε μια νέα μορφή για να ξαναγεννηθεί.
Με έναν ήχο ωμό, χωρίς περιττά στολίδια, που βασιζόταν μόνο σε κιθάρα και ντραμς, οι White Stripes έδωσαν νέα πνοή στο garage rock, συνδυάζοντας τα μπλουζ ριφ με πανκ ένταση και πρωτόγονη ρυθμικότητα. Η επιτυχία του “Seven Nation Army” έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής, ξεπερνώντας τα όρια της μουσικής σκηνής για να καταλήξει σε στάδια, πορείες και πολιτιστικά κινήματα ανά τον κόσμο.
Το χαρακτηριστικό τους οπτικό στυλ —κόκκινο, λευκό και μαύρο— και η μυστικοπάθεια γύρω από τη σχέση τους δημιούργησαν έναν ξεχωριστό μύθο που ενίσχυσε το καλλιτεχνικό τους αποτύπωμα. Πέρα όμως από την εικόνα, ήταν η μουσική τους ουσία που έκανε τη διαφορά: λιτή, ειλικρινής και γεμάτη πάθος.
Ο Jack White συνέχισε να υπερασπίζεται τη χειροποίητη, αναλογική μουσική, επηρεάζοντας μια νέα γενιά καλλιτεχνών να στραφούν πίσω στις ρίζες. Έτσι, οι White Stripes δεν ήταν απλώς ένα ακόμη ροκ συγκρότημα· ήταν μια υπενθύμιση ότι το ροκ, όταν μένει πιστό στην καρδιά του, μπορεί πάντα να αναγεννηθεί.
