Γιατί ο Roger Waters κάνει συχνά επιθέσεις σε άλλους τραγουδιστές

Γιατί ο Roger Waters κάνει συχνά επιθέσεις σε άλλους τραγουδιστές

Ο Roger Waters, ιδρυτικό μέλος των Pink Floyd, είναι γνωστός όχι μόνο για τη μουσική του αλλά και για τον έντονο, συγκρουσιακό του χαρακτήρα και τις πολιτικές του απόψεις. Οι «επιθέσεις» ή επικρίσεις του προς άλλους καλλιτέχνες (όπως τον David Gilmour, τον The Weeknd, την Taylor Swift κ.ά.) συνήθως πηγάζουν από μερικούς βασικούς λόγους:

1. Εγωισμός και καλλιτεχνική αυτοπεποίθηση
   
   Ο Waters θεωρεί τον εαυτό του βασικό δημιουργό του οράματος των Pink Floyd και συχνά νιώθει ότι δεν του αναγνωρίζεται επαρκώς η συμβολή του. Αυτό τον οδηγεί να συγκρίνει τον εαυτό του με άλλους και να υποτιμά έργα ή επιτυχίες που θεωρεί «επιφανειακές» ή «εμπορικές».

2. Ισχυρές πολιτικές και κοινωνικές απόψεις
   
   Είναι βαθιά πολιτικοποιημένος — μιλά για θέματα όπως ο πόλεμος, το Ισραήλ και η Παλαιστίνη, η κοινωνική ανισότητα, η λογοκρισία κ.ά. Όταν βλέπει καλλιτέχνες που, κατά τη γνώμη του, «σιωπούν» ή προωθούν την «εταιρική κουλτούρα», τους επικρίνει ως υποκριτές ή αδιάφορους.

3. Αντιπαράθεση με τα ΜΜΕ και τη βιομηχανία της μουσικής
   
   Πιστεύει ότι τα μέσα ενημέρωσης και η μουσική βιομηχανία προωθούν λάθος πρότυπα και καλλιτέχνες. Έτσι, όταν βλέπει κάποιον να απολαμβάνει τεράστια δημοσιότητα, το εκλαμβάνει ως ένδειξη διαφθοράς του συστήματος — και συχνά εκφράζεται με θυμό ή ειρωνεία.

4. Προσωπική πικρία και απομόνωση
   
   Από τη δεκαετία του ’80 έχει συγκρουστεί με σχεδόν όλα τα πρώην μέλη των Pink Floyd. Αυτό έχει ενισχύσει την εικόνα του «μοναχικού αντισυστημικού καλλιτέχνη» που θεωρεί ότι όλοι οι άλλοι «πρόδωσαν» τα ιδανικά του.

Με απλά λόγια:

Ο Waters δεν «επιτίθεται» για να προκαλέσει — το κάνει επειδή βλέπει τον εαυτό του ως φύλακα μιας αυθεντικής, πολιτικά συνειδητοποιημένης μουσικής τέχνης. Το πρόβλημα είναι ότι το ύφος του (απότομο, αλαζονικό, κυνικό) κάνει τις τοποθετήσεις του να μοιάζουν με προσωπικές επιθέσεις.

1. David Gilmour (συμπαίκτης στους Pink Floyd)

• Τι έγινε: Από τη δεκαετία του ’80, όταν ο Waters έφυγε από τους Pink Floyd, υπάρχει διαρκής αντιπαράθεση με τον Gilmour.

• Τι είπε:
  
  Ο Waters έχει δηλώσει ότι «οι Pink Floyd μετά από μένα δεν υπήρξαν ποτέ πραγματικά οι Pink Floyd» και ότι «ο Gilmour παίζει καλά κιθάρα, αλλά δεν είχε ποτέ το όραμα ή τη φαντασία για να γράψει κάτι ουσιαστικό».

• Γιατί: Νιώθει ότι ο Gilmour πήρε άδικα τα «ηνία» της μπάντας και εκμεταλλεύτηκε το brand για εμπορική επιτυχία.

2. The Weeknd & Drake

• Τι έγινε: Το 2022, ο Waters έδωσε συνέντευξη στον Globe and Mail (καναδική εφημερίδα) και παραπονέθηκε που τα ΜΜΕ δεν κάλυψαν τη συναυλία του στο Τορόντο επειδή εκείνη τη μέρα έπαιζε ο The Weeknd.

• Τι είπε:
  «Με συγχωρείτε, αλλά ποιος είναι ο The Weeknd; Δεν έχω ακούσει ποτέ τη μουσική του. Δεν λέω ότι είναι κακός, απλώς με εκπλήσσει που κανείς δεν ενδιαφέρεται για τη δική μου δουλειά».

• Γιατί: Ένιωσε ότι η βιομηχανία προωθεί την “εύκολη pop” εις βάρος καλλιτεχνών που θεωρεί πιο “ουσιαστικούς”.

3. Taylor Swift

• Τι έγινε: Έχει αναφερθεί ειρωνικά στην Swift όταν μιλούσε για το πώς τα ΜΜΕ δίνουν τεράστια προσοχή σε «ασήμαντα» θέματα της ποπ κουλτούρας.

• Τι είπε (έμμεσα):
  «Ο κόσμος ασχολείται με το ποια τραγουδά για ποιον πρώην της, την ώρα που παιδιά σκοτώνονται στη Γάζα. Αυτό δείχνει πόσο άρρωστη είναι η κοινωνία».

• Γιατί: Επικρίνει τη “διασημότητα χωρίς πολιτική ουσία”.

4. Εναντίον των ΜΜΕ και του “mainstream”

• Παράδειγμα: Σε πολλές συναυλίες και συνεντεύξεις, κατηγορεί τον Τύπο, το MTV, το Spotify και τη μουσική βιομηχανία συνολικά.

• Τι είπε:
  «Η μουσική έχει γίνει διαφημιστική μουσική υπόκρουση για τη βλακεία».
  «Τα social media έχουν διαλύσει τη συνείδηση των ανθρώπων».

5. Άλλες “έμμεσες επιθέσεις”

• Κατηγόρησε τον Bob Geldof (του Live Aid) ότι «έκανε show αντί για πραγματική πολιτική δράση».

• Έχει αποκαλέσει τον Elton John «εκπρόσωπο της καθεστωτικής κουλτούρας».

• Έχει δηλώσει ότι η Billie Eilish είναι «ένα φαινόμενο του μάρκετινγκ, όχι της τέχνης» (αν και μετά προσπάθησε να το “μαζέψει”).

Συμπέρασμα

Ο Waters:

• Βλέπει τον εαυτό του ως αντισυστημικό καλλιτέχνη σε έναν “διεφθαρμένο” κόσμο ποπ κουλτούρας.

• Δεν φοβάται να προκαλέσει, αλλά συχνά χάνει σε επικοινωνία ό,τι κερδίζει σε ουσία — γιατί ο τρόπος του θεωρείται αλαζονικός και παρωχημένος από τους νεότερους.