Τι λέει σήμερα ένας Marvin Gaye στην καθημερινότητα
Αν ο Marvin Gaye ζούσε σήμερα και περπατούσε στους δρόμους της καθημερινότητας μας, ίσως να μην τραγουδούσε μόνο για τον έρωτα και την ψυχή, αλλά και για όλα αυτά που μας απασχολούν — με εκείνη τη βελούδινη φωνή του και τη χαρακτηριστική μελαγχολία του βλέμματος.
Μπορεί να έλεγε:
«What's going on… με τα νοίκια που δεν πέφτουν,
με τις δουλειές που ζητούν τα πάντα και δίνουν τα μισά,
με την αγάπη που γίνεται swipe…
Και την ανθρωπιά που χάθηκε στο feed.»
Ίσως να κάθισε σε μια καφετέρια με ακουστικά,
να σιγοτραγουδούσε "Mercy Mercy Me (The Ecology)",
βλέποντας την κλιματική κρίση να γίνεται καθημερινότητα.
Ίσως να αναρωτιόταν:
«Πού είναι η αγάπη που ενώνει και δεν διχάζει;
Πού πήγε η ψυχή στη μουσική;
Γιατί τόση φασαρία… και τόσο λίγη επικοινωνία;»
Κι αν του έλεγες "Καλημέρα", ίσως σου απαντούσε:
«Let's get it on… με την αλήθεια,
με τη σύνδεση,
με το να νοιαζόμαστε πραγματικά.»
Ο Marvin Gaye σήμερα ίσως να ήταν η φωνή που μας θυμίζει να σταματήσουμε για λίγο, να κοιτάξουμε μέσα μας και γύρω μας — και να ρωτήσουμε με ειλικρίνεια:
"What's going on?"
"Τι θα έλεγε σήμερα ο Marvin"
Σ’ έναν κόσμο που βουίζει από scroll και ειδοποιήσεις,
ο Marvin περπατά ήσυχα, χωρίς βιασύνη.
Έχει το βλέμμα χαμηλωμένο,
όχι από ντροπή — αλλά για να δει καλύτερα τους ανθρώπους.
Κρατά στο ένα χέρι ένα παλιό walkman,
και στ’ άλλο την καρδιά του ανοιχτή,
σαν να λέει:
"Δεν θέλω άλλες φωνές —
θέλω σιωπή που να ακούγεται."
Στις γωνίες των δρόμων,
βλέπει ζευγάρια να μιλούν με emoji,
φίλους που γελούν χωρίς να κοιτιούνται,
παιδιά που παίζουν με οθόνες και όχι με χώμα.
Και ψιθυρίζει:
"What's going on, αδερφέ μου;
Η ζωή μας ήταν κάποτε μελωδία.
Τώρα έγινε ειδοποίηση."
Περνά δίπλα από βιτρίνες με τιμές που ματώνουν,
άνθρωποι που ζουν για να δουλεύουν —
κι όχι το αντίστροφο.
Βλέπει τη φύση να φωνάζει με καύσωνες και βροχές,
μα κανείς δεν ακούει,
όλοι βιάζονται να σώσουν... τον εαυτό τους.
Και σκέφτεται:
"Mercy, mercy me...
Δεν φτιάχτηκε ο κόσμος για να ξεχνάει τον άνθρωπο."
Κάπου σε μια πλατεία,
ένα παιδί τραγουδά μόνο του.
Η φωνή του είναι ακατέργαστη,
μα έχει ψυχή.
Και τότε, ο Marvin χαμογελά.
Γιατί όσο υπάρχει ένα παιδί που τραγουδά,
ένας άνθρωπος που ρωτά "Πώς είσαι;",
μια αγκαλιά χωρίς like,
ένα βλέμμα που μένει…
…η ψυχή ακόμα χτυπά.
Η μουσική ακόμα υπάρχει.
Κι ο κόσμος μπορεί ακόμα να αλλάξει.
