Η «φωνή της συνείδησης» του ’60. Μελωδική φολκ ερμηνεύτρια που έγινε σύμβολο ειρήνης και κοινωνικής δικαιοσύνης. Στήριξε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ήταν παρούσα σε πορείες κατά του πολέμου στο Βιετνάμ και επηρέασε γενιές τραγουδοποιών. Με καθαρή κρυστάλλινη φωνή, ένωσε πολιτική και μουσική σε έναν διαχρονικό αγώνα.
Η Τζόαν Μπαέζ (Joan Baez) αποκαλείται συχνά «η φωνή της συνείδησης της δεκαετίας του ’60» — και όχι άδικα. Ήταν (και παραμένει) μια καλλιτέχνιδα με ξεχωριστή φωνή, αλλά και με βαθύ πολιτικό και κοινωνικό αποτύπωμα.
Γιατί χαρακτηρίζεται έτσι;
1. Ενεργή στον αγώνα για τα πολιτικά δικαιώματα
Στάθηκε στο πλευρό του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, συμμετέχοντας σε πορείες και διαμαρτυρίες.
Τραγούδησε στην ιστορική πορεία προς την Ουάσιγκτον το 1963, όπου εκφωνήθηκε η ομιλία «I Have a Dream».
2. Αντιπολεμική δράση
Υπήρξε μια από τις πιο δυνατές φωνές κατά του πολέμου στο Βιετνάμ.
Δεν δίστασε να φορολογηθεί λιγότερο αρνούμενη να πληρώσει το μερίδιο του φόρου που θα πήγαινε στη στρατιωτική χρηματοδότηση.
Ίδρυσε το Institute for the Study of Nonviolence, για την προώθηση της μη βίας.
3. Συμβολισμός και μουσική
Η φωνή της, αγνή και εκφραστική, έγινε το όχημα για τραγούδια διαμαρτυρίας και ελπίδας.
Ανέδειξε το έργο πολλών τραγουδοποιών, όπως του νεαρού τότε Μπομπ Ντίλαν, με τον οποίο είχε και προσωπική σχέση.
Τραγούδια όπως το “We Shall Overcome”, “Blowin' in the Wind” και “Joe Hill” ταυτίστηκαν με την ακτιβιστική της πορεία.
4. Ανυπότακτη και ανεξάρτητη
Η Μπαέζ δεν δίστασε να αντιταχθεί σε κυβερνήσεις, να φυλακιστεί, ή να διακινδυνεύσει τη φήμη της για να υποστηρίξει τους αδύναμους.
Συμπέρασμα
Η Τζόαν Μπαέζ δεν ήταν απλώς μια εξαιρετική φολκ τραγουδίστρια. Ήταν (και παραμένει) σύμβολο ηθικής ακεραιότητας, ακτιβισμού και ανθρωπισμού. Η φωνή της δεν τραγουδούσε απλώς νότες — τραγουδούσε ιδέες, αξίες, και ένα όραμα για έναν καλύτερο κόσμο.
