Στην αρχή κανείς δεν μπορούσε να αποχωρισθεί τον Τσίπρα τον οποίο θεωρούσαν κάτι σαν Ιερό τοτέμ το οποίο μέσα στην φτώχεια του έφτιαξε και ίδρυμα με το όνομα του.
Μετά 'έπεσαν' πάνω στην Αχτσιόγλου η οποία για κάποιο λόγο που αγνοούμε δεν κατάφερε να πείσει, ή μάλλον σαν να μην ήθελε να πείσει το κοινό του κόμματος της.
Ο Πολλάκης είχε βέβαια πάντα τους φίλους του, αλλά τώρα έχει περάσει στο περιθώριο.
Μετά ήλθε ο Σωτήρας, ο Κασσελάκης τον οποίο οι περισσότεροι αγκάλιασαν με αγάπη και μεγάλες προσδοκίες, αλλά τέτοιου είδους αγάπες σπάνια έχουν καλό τέλος.
Ο Φάμελλος είναι μία περίεργη αδιάφορη κατάσταση, αφού δύσκολα θα έλεγες ότι έχι φανατικούς φίλους όπως οι παραδοσιακοί ηγέτες.
Τώρα τα ορφανά στην ουσία που εξακολουθούν να ακολουθούν το κόμμα άρχισαν να καλοβλέπουν την Ζωή Κωνσταντοπούλου η οποία ουσιαστικά χωρίς κόμμα σύμφωνα με τις σφυγμομετρήσεις τους περνάει. Το πράγμα θα έχει συνέχεια.
