Κάθε χρόνο, εδώ κι ένα αιώνα κυκλοφορεί καλή μουσική, αυτοί οι οποίοι δεν συμφωνούν συνήθως ακολουθούν μόνο τους παλαιότερους καλλιτέχνες, οι οποίοι ναι συχνά βγάζουν καλούς δίσκους, όμως η αρχική φρεσκάδα είναι ακριβώς αυτό που λέει η λέξη και μία φορά στις 1000 μπορεί ένας παλιός καλλιτέχνης να μας συγκινήσει σε σημαντικό βθμό.
Εδώ το πρόβλημα πάντα ήταν το ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που θα μπορέσουν να παρακολουθήσουν τις σωστές τάσεις που έχουν προοπτικές να προχωρήσουν, ποτέ ουσιαστικά δεν υπήρχαν, εκτός από την περίοδο του Ποπ & Ροκ μέχρι τις αρχές του '90, τότε που πάντα υπήρχε στο περιοδικό το πνεύμα κι οι τάσεις της εκπομπής.
Όποιος έχει αντίρρηση ας διαβάσει τεύχη εκείνης της εποχής, πάντα ήταν μέσα στα πράγματα, μετά με την αποχώρηση μας το περιοδικό απλά άλλαξε και έγινε όπω ςήταν η φιλοσοφία αυτών που το ανέλαβαν.
Τώρα τι βέπουμε ; μία λαγνεία για τους καλλιτέχνες από το παρελθόν οι περισσότεροι από τους οποιίους έρχονται στην Ελλάδα και μετά τα 70τους, επειδή υπάρχει σταθερό ενδιαφερον.
Κάθε χρόνο κυκλοφορούν εκατοντάδες χιλιάδες άλμπουμ, μέσα σ' αυτά υπάρχουν και αυτά που ξεχωρίζουν, αλλά οι λάτρεις του παρελθόντος τα απορρίπτουν και δεν έχουν στην πραγματικότητα εναλλακτική λύση, ζουν με αναμνήσεις, αλλά χωρίς μουσική.
Βέβαια και στην πολιτική υπάρχει μία εμμονή η οποία κάνει κακό σε μερικά κόμματα τα οποία οδηγούνται σε σταδιακή εξαφανιση επειδή δεν θέλουν να προσαρμοσθούν.
Γι'αυτό τέλος και τα παιδιά σας απάνια ξέρουν να αναφέρουν το όνομα 5-10 καλλιτεχνών, οι πολιτικοι και οι γονείς τα οδήγησαν στην αδιαφορία για την μουσική.
