Άκουσα την εκπομπή του Πετρίδη για το 1962 και με κάθε τραγούδι έφερνα στην μνήμη μου στιγμές και φευγαλέες εικόνες της χρονιάς, πιο πολύ από γενικές αναμνήσεις, και όχι απαραίτητα από συγκεκριμένα περιστατικά.
Όπως θυμάσαι μερικές φορές την μυρωδιά μιας γυναίκας της ζωής σου ή το αντίστροφο που θα συμβαίνει στο γυναικείο φύλο, έτσι και το κάθε τραγούδι σε ταξιδεύει στην συγκεκριμένη εποχή που το άκουγες και σε βοηθάει να δημιουργήσεις μία έστω λίγο πλασματική ιστορία με την βοήθεια της φαντασίας σου βάζοντας εικόνες που ίσως δεν τις έζησες πραγματικά.
Τα πρώτα φλερτ ή αν θέλετε οι πρώτοι έρωτες που σ' αυτές τις ηλικίες δεν κρατούν και πολύ, δηλαδή μεταξύ παιδιού και εφηβείας.
Ήταν η χρονιά που για πρώτη φορά ανταλλάξαμε τις μουσικές μας γνώσεις με τον Γιάννη Πετρίδη, βλέπαμε τις αγαπημένες μας ταινίες, παρακολουθούσαμε τον Παναθηναϊκό, δίναμε όλο τα χρήματα που είχαμε για μικρά δισκάκια και συνδρομές σε ξένα μουσικά περιοδικά, ωραία ήταν.
Τώρα μου λέει ο Γιάννης γράψε ότι πρώτοι τους μάθαμε αυτό ή εκείνο, έχει σημασία; δεν νομίζω, όσοι ασχολούνται το ξέρουν πια, αυτό που δεν ξέρουν κι δεν μπορούν να εξηγήσουν είναι το για πόσο ακόμα θα μας έχουν στα πόδια τους, μας θέλουν, μας εκτιμούν, αλλά θέλουν τα δικά τους είδωλα που θα τους προτείνουν νέες μουσικές, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν και ίσως δεν βγουν πια ποτέ αφού τα πάντα έχουν αλλάξει.
