Ίσως το πιο "θεατρικό" metal συγκρότημα όλων των εποχών
Είναι κατά 99% σίγουρο ότι το καλοκαίρι θα επιστρέψουν στην Ελλάδα μετά από πολλά χρόνια. Αποτελούν απωθημένο πολλών οπαδών, ενώ για όσους έτυχε να τους απολαύσουν παλιότερα, γνωρίσουν πολύ καλά πως είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία τους να το ξανακάνουν. Οι μεγάλοι Savatage μονοπωλούν από την Κυριακή την επικαιρότητα και εμείς κάνουμε μια αναδρομή στη σπουδαία καριέρα και επιρροή τους.
Το ξεκίνημα ενός θρύλου
Σε μια περιοχή της οποίας το κλίμα είναι από τα χειρότερα στον πλανήτη, άνθισε το πιο όμορφο "λουλούδι". Οι Savatage δημιουργήθηκαν στα τέλη των 70s, στην Tampa της Florida. Αρχικό όνομα τους ήταν Avatar, ωστόσο στη συνέχεια υιοθέτησαν το moniker "Savatage", συνδυασμό δηλαδή των λέξεων Avatar και Savage. Κινητήρια δύναμη, το ταλέντο και η αφοσίωση δύο εξαιρετικά ταλαντούχων αδερφών, των Jon και Criss Oliva. Η εντυπωσιακή αρχή με τραγούδια όπως τα "City beneath the Surface", "Sirens", "Holocaust" κ.α. προϊδεάζει για κάτι πολύ σπουδαίο. Το τρίτο album του γκρουπ (δεύτερο αν θεωρήσουμε το Dungeons are Calling ως E.P.) "Power of the Night" δείχνει μια τάση συμβιβασμού, αν και σήμερα έχει αποκατασταθεί στη συνείδηση των οπαδών. Η επόμενη απόπειρα τους όμως θα αποβεί (προσωρινά) μοιραία.
Το "Fight for the Rock" του 1986 είναι ένα καλό album. Αλλά δεν είναι Savatage. Είναι κάπου ανάμεσα στο AOR και το Hard Rock και τα λίγα πραγματικά καλά τραγούδια του δε σώζουν την κατάσταση. Μπορεί οι φανατικοί οπαδοί να το έχουν αποδεχτεί σήμερα (λόγω της συγκλονιστικής συνέχειας), ωστόσο γνωρίζουν (γνωρίζουμε) πως είναι "λίγο" για ένα γκρουπ αυτής της ποιότητας. Εκείνη την εποχή ο Jon θα κάνει audition για τους Black Sabbath, ενώ ο Criss βρίσκεται σε συνομιλίες με τους Megadeth. Οι Savatage είναι ένα βήμα προς τη διάλυση, ωστόσο το πείσμα των αδερφών Oliva την αποτρέπει. Η συνέχεια αγγίζει τα όρια του "θρύλου". Ενίοτε τα ξεπερνάει
Το μαγικό 1987 και η κληρονομιά των Savatage
Hall of the Mountain King (1987), Gutter Ballet (1989), Streets: A Rock Opera (1991), Edge of Thorns (1993), Handful of Rain (1994), Dead Winter Dead (1995), The Wake of Magellan (1997) και Poets and Madmen (2001). Το να περιγράψεις των Savatage κάθε δίσκο ξεχωριστά είναι κάτι το ανούσιο, από τη στιγμή που με όποιο album και να ξεκινήσει κάποιος την περιήγησή του στη μουσική τους, είναι δεδομένο πως αργά ή γρήγορα θα επισκεφτεί και τα υπόλοιπα. Από το έπος Hall of the Mountain King και έπειτα, το συγκρότημα καταθέτει ανεπανάληπτα διαπιστευτήρια, μεταφέρει την αισθητική της όπερας στα αυλάκια ενός metal βινυλίου, καθώς και το αντίστροφο. Το Gutter Ballet στέκει ένα σκαλοπάτι παραπάνω από τα υπόλοιπα albums, αποτελώντας ένα κομψοτέχνημα που όμοιο του δεν είχε ακουστεί μέχρι τότε, όπως ουσιαστικά δεν αντιμετώπισε "αντίπαλο" έκτοτε. Ο τραγικός θάνατος του Criss Oliva λόγω τροχαίου, η έλευση του εξαιρετικού τραγουδιστή Zachary Stevens, οι πολύ μεγάλες στιγμές που κρύβουν όλα τα albums (με το Edge of Thorns να στέκεται με καμάρι δίπλα στο Gutter Ballet ως αντάξιο αλλά μάλλον όχι ισάξιο). Όλα αυτά τα στοιχεία που σμίλευσαν το μύθο των Savatage, που έκαναν το γκρουπ να χαίρει εκτίμησης μεταξύ των πλέον δύσκολων και απαιτητικών μουσικόφιλων.
Οι Savatage δεν είναι ένα γκρουπ που απλά κάποιος θα ακούσει με κριτική διάθεση. Ο ήχος τους οικείος όσο και περίπλοκος, δημιουργεί εν τέλει ένα κλειστό club υπερ-φανατικών οπαδών, το οποίο είναι ταυτόχρονα ανοιχτό προς όποιον ψάχνει διακαώς ένα brand ώστε να δεθεί μαζί του. Αν σας αρέσει ο σκληρός ήχος και ταυτόχρονα τα έργα του Broadway, αν σας αρέσουν τα μουσικά albums που σας προκαλούν να ανακαλύψετε περαιτέρω στοιχεία κάθε φορά, αυτό το γκρουπ είναι για εσάς. Τον ερχόμενο Ιούνιο αναμένεται να "φύγουν" τα περισσότερα συναυλιακά δάκρυα εδώ και πολύ καιρό.
