Καθώς ακούω και σήμερα από το ERTecho ακόμα μια εκπομπή σου, η Κυριακή είναι η μέρα που ακούω σερί τις εκπομπές σου που δεν μπορώ να παρακολουθήσω καθημερινά, με κατέκλυσε η νοσταλγία. Θυμήθηκα θαμπά πως πρωτοάκουσα στα 12 μου εκεί στο 77 (1η Γυμνασίου, είχα κερδίσει και χρονιά τρομάρα μου) την 1η εκπομπή σου και έγινα φανατικός ακροατής για χρόνια έστω και με διαλείμματα λόγω της πλημύρας που φέρνει η ζωή και οι ανακατατάξεις της. Και θυμήθηκα, αλλά αντίθετα με πριν με κάθε ευκρίνεια, πως το άκουσμα της και ο πολιτισμός στον οποίο σιγά σιγά με έβαλε με βοήθησε να κοινωνικοποιηθώ, να καταλάβω ότι υπήρχε ένας απέραντος κόσμος που με περιμένει. Το ακόμα σημαντικότερο ήταν ότι τότε με βοήθησε, εμένα ένα γόνο φτωχών ανθρώπων και όχι ιδιαίτερα μορφωμένων, γεννημένο στο Μεταξουργείο να ταιριάξω και να αντέξω το πολιτισμικό σοκ του να είμαι πλέον μαθητής σε να σχολείο όπως το Βαρβάκειο στα Εξάρχεια, που οι συμμαθητές μου ηταν από άλλον (για τα μάτια μου) πλανήτη. Με ταξίδια στο εξωτερικό πολλοί, να ακούνε ήδη μουσική ροκ και πολλά άλλα.
Μία από τις μεγαλύτερες χαρές μου όταν μερικά χρόνια αργότερα (81-82) σε συνάντησα τυχαία στον ηλεκτρικό. Μπαίνοντας σε αυτόν στο Ν. Ηράκλειο προς τον Πειραιά- νομιζω ήταν Κυριακή πρωί- σε είδα να είσαι μέσα και να διαβάζεις εφημερίδα. Μέχρι και την εφημερίδα θυμάμαι ότι ήταν η Καθημερινή. Σε ένα από τα παλιά ξύλινα βαγόνια που είχε ο ΗΣΑΠ. Και σε πλησίασα όλο χαρά και δέος ρωτώντας σε αν είσαι ο Πετρίδης. Και μου κούνησες μαζί με ένα ναι το κεφάλι χαμογελώντας μου. Και εγώ μετά το έλεγα σαν παγώνι στους φίλους μου. Ακούγοντας σε και παρακολουθώντας σε πήγα πιτσιρίκος στους Police στο Σπόρτινγκ και αμέσως μετά στην επεισοδιακή 1η μεγάλη (με την έννοια του πολύ κόσμου) συναυλία του Gallacher στην Φιλαδέλφεια.
Όπως και να έχει θέλω μόνο να σου πω, με αφορμή σχόλια στην εκπομπή σου, ότι έχεις δίκιο για το ότι οι νέοι δεν ενδιαφέρονται τόσο σήμερα για την μουσική. Κι όχι μόνο. Όμως υπάρχουν παιδιά που ψάχνονται. Εμένα για παράδειγμα πλέον με ενημερώνουν για όλη την εναλλακτική σκηνή και όχι μόνο, αλλά και για πραγματικά νέα διαμάντια σε όλο το φάσμα της μουσικής οι κόρες μου. Και βλέπω να υπάρχουν πολλά παιδιά που ψάχνονται μουσικά. Εκείνο που δυστυχώς έχει χαθεί ίσως είναι η σχέση της μουσικής καθαυτής με την πραγματικότητα γύρω μας πράγμα που ίσως κάνει την ενασχόληση με την καλή μουσική να μοιάζει χαμένος χρόνο για τους περισσότερους. Όταν ακούγαμε μικροί το London Calling ή και Marvin Gaye και ένα σωρό αντίθετα, είχαμε κι ένα background πολιτισμικό και κοινωνικό τελείως διαφορετικό από το σημερινό, που έδενε με τις μουσικές τάσεις και αλλαγές. Σήμερα ή σχέση αυτή έχει διαρραγεί. Οι λόγοι είναι πολλοί και έχεις αναφέρει πολλούς. Η επικράτηση μόνο μεγάλων παικτών στην μουσική βιομηχανία, η επικράτηση της επικοινωνίας μέσω των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης κλπ. Δεν ξέρω αν υπάρχει επιστροφή από όλα αυτά. Ξέρω όμως ότι εμείς έχουμε εσένα να στρεφόμαστε.
Τάσος
