Πιο χαλαρα και ξεκούραστα σήμερα Κυριακή πρωι … και με περισσότερη διάθεση για σχολιασμό και απόψεις, αυτή τη φορά με αφορμή τους εμβληματικούς μουσικούς των 70s.
Έχω γραψει αρκετες φορες πως ανήκω στην κατηγορία των φιλομουσων που μελετώ, εκτιμώ και θαυμάζω τα πραγματικά αριστουργήματα των δημιουργών ΚΑΘΕ εποχής ή δεκαετιας! Ωστοσο δεν αδικώ κι αυτους που έχουν ζησει και μυηθεί μέσα στη μουσικά αριστουργήματα των 70s και τους είναι δύσκολο να αποδεχθούν άλλα είδη μουσικής, ή μουσικα σχήματα και δημιουργήματα αλλων δεκαετιών. Και για μένα αυτή η δεκαετία θεωρείται και το έχω σχολιασει και παλιοτερα, η χρυσή μου δεκαετία, αφού ειναι αυτή μέσα στην οποια ξεκινησα να ανακαλύπτω τη μουσικη ως έφηβη! Ακουγοντας μάλιστα αναδρομικά τις εκπομπες των αφιερωμάτων σου στο 1972 του καλοκαιριού που έχασα, διαπιστώνω για ακόμα μια φορά όπως τόσοι άλλοι ακροατές, τη μαγεία και την ιδιοφυΐα των δημιουργών της ασύλληπτης διαχρονικής ομορφιάς αυτής της δεκαετίας , οσο κι αν έχω εκθέσει τις απόψεις μου για τον θαυμασμό μου στην προγενέστερη δεκαετία των 60s, η οποια κατ εμε αποτελει την πραγματική επανάσταση και αναγέννηση της σύγχρονης μουσικης του 20ου και 21ου αιώνα.
Στο σημερινο μαιλ μου θα εκφέρω καποιες αποψεις μου ορμώμενη απ τις εκπομπες αφιερωμάτων της περασμένης εβδομαδας σε σχεση με την χρονιά του 1972.
Ξεκινώντας να πω, χωρις να θελω να το παίξω έξυπνη ή διαφορετική… πως εντυπωσιάζομαι ιδιαίτερα όταν ακούω μέσα απ τις εκπομπες σου Γιάννη, οτι κάποιοι σπουδαίοι καλλιτέχνες στην ιστορία της μουσικης δεν ειχαν αρχικα τουλάχιστον την αναλογη απήχηση και αποδοχη στην Ελλάδα… όπως για παράδειγμα οι Who, οι Eagles, ο Bruce Springsteen, ο David Bowie και πολλοι αλλοι σημαντικοί καλλιτέχνες στους οποιους κατα καιρους αναφέρεσαι. Θα ήθελα κι εγω να αναφερθώ σε καποιους απ αυτούς ή και σε ολους, τους μεγαλειώδεις αυτους μουσικούς, τραγουδοποιούς και συνθέτες ξεχωριστά ομως, με διαφορα σχόλια μου.
Σήμερα θα αναφερθώ σ εναν από αυτούς που λάτρεψα πολύ και ξαφνιάστηκα όταν άκουσα πως ουτε αυτός είχε το πρώτο διαστημα τουλάχιστον της μουσικής του πορειας την αποδοχή που του άρμοζε όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Μιλάω για τον θρυλικό David Bowie.
Τον Bowie άρχισα να τον ακούω και να γνωριζω τη μουσική του ισιοφυια στα πρώτα χρόνια της δέκαετιας του 80, ανακαλύπτοντας και ξεδιπλώνοντας σιγα σιγα τις προγενεστερες πολύ σπουδαιες και προχωρημένες για την δεκαετία εκεινη των 70s, μουσικές και στιχουργικές του συνθέσεις, οπως το άλμπουμ του “Hunky Dory” … και το “Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders of Mars” τα οποία μας παρουσίασες με πολύ ενδιαφέρουσες αναφορές. Και τα δυο μεγαλειώδη!
Στέλνω μέσω φωτο το cd αυτου του άλμπουμ που το βρήκα εύκολα στη δισκοθήκη μου, δίπλα δίπλα με το μεταγενέστερο του “ Let’s Dance” επισης αγαπημένο μου, (το στελνω κι αυτό) ενώ το “Hunky Dory”, γνωριζοντας πως σιγουρα το έχω, δεν το εντοπισα. Ισως κάπου έχει μπερδευτεί μεταξύ πολλών που διατηρω στο μουσικό μου αρχείο
και μέσα απ τις αρκετες στο παρελθόν επαγγελματικές μου μετακομίσεις.
Συμφωνω απολυτα μαζί σου για το κομμάτι “Life in Mars” ότι είναι εξαιρετικό και ένα από τα επισης δικά μου πολύ αγαπημένα.
Επισης συμφωνω ότι στη δεκαετία του 90 είχε πέσει καπως η δημιουργία του και η έμπνευση του, ενω αντιθετα το 26o και τελευταίο του άλμπουμ “Blackstar” το οποίο κυκλοφόρησε μολις λιγο πριν φύγει απ την ζωή τον Ιανουάριο του 2016, ήταν συγκλονιστικό και ιδιαίτερα το τραγουδι “Lazarus” στο οποίο αποτυπωνόταν ανατριχιαστικά το τελος του… το οποίο περίμενε ! Και το βίντεο κλιπ ήταν ή είναι πάντα … το ίδιο συγκλονιστικό! Είχα στείλει τότε το 2016 ένα σχετικό σχόλιο μου μέσω μαιιλ γι αυτο το κομμάτι σε μια εκπομπή που ακουγα στο live@vimafm. Γνωρίζω πως ειχες κι εσύ τότε εκπομπή και σε ακουγα περιοδικά. Θα στο διαβιβασω ξεχωριστά για του λόγου το αληθές.
Επίσης από ταινίες… αγαπημένη μου και ιδιαίτερα συναρπαστική
ήταν “The Hunger” (1983) με τον Bowie, την Catherine Deneuve και την Susan Sarandon.
Εν κατακλείδι να πω πως εχοντας ξεκινήσει τότε στα μεσα της δεκαετιας των 80s, έναν πολύ ουσιαστικό κύκλο γνωριμιών όπου τα μουσικά μας ενδιαφέροντα πέρα από τα κινηματογραφικά, λογοτενικά, πολιτιστικά, κλπ, ήταν κάτι περισσοτερο από κοινά, μας έδεσαν πολύ περισσότερο με σύσφιξη της φιλίας μας. Την ίδια στιγμή για παράδειγμα που αναλύαμε τους στίχους των κομματιών των ιδιοφυών Pink Floyd και απογειωνόμαστε μέσα απ την ασύλληπτη μουσική τους, την ίδια στιγμή μας απογείωνε και ο David Bowie. Ο Bowie μας γοήτευσε και μας μαγνήτισε εξ αρχής με αυτή τη διαφορετική του περσόνα. Μ
έχει μαγέψει ακόμα περισσοτερο, δυο φορές που τον είχα δει live σε συναυλίες του στην Ουάσιγκτον και Νέα Υόρκη.
Θα επανέλθω με σχόλια για αλλους τεράστιους μουσικούς καλλιτέχνες ή μουσικά γκρουπ που ακούω στα αφιερώματα σου. Συνέχεια θα έχουν οι Eagles.
Καλή και δημιουργική συνέχεια της Κυριακής σου,
Μαρία Μενδρινού
