Εδώ και αρκετά χρόνια διάφορες μειονότητες έχουν βρει τον τρόπο μέσα από κορυφαία παγκόσμια, αλλά και Ελληνικά ΜΜΕ να προβάλλουν την κουλτούρα τους και σε σημαντικό βαθμό για περιορισμένο χρονικό διάστημα είχαν επιτυχία με οικονομικό κόστος όμως για τις χώρες στις οποίες ζουν και δεν θεωρούν σαν πατρίδα τους.
Όλη αυτή η επέλαση το χιπ χοπ δεν θα μπορούσε βέβαια να έχει την ίδια απήχηση αν δεν υιοθετείτο από το Billboard και άλλα μέσα όπως το Rolling Stone και όλα σχεδόν που ασχολούνται με την μουσική, ενώ το ίδιο συμβαίνει βέβαια και με την πολιτική.
Το ποιος καλύπτει όλα αυτά τα έξοδα για την αλλαγή πολιτικής στην Αμερική, αλλά και την Αγγλία που επιμένουν να στηρίζουν μουσική που δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση στους λευκούς, είναι εύκολο να το καταλάβει όποιος ασχολείται χρόνια με το αντικείμενο και ξέρει σε κάποιο βαθμό το πώς δουλεύουν οι διάφοροι μηχανισμοί προώθησης.
Στην Αγγλία, ενώ βλέπουν ότι οι επιλογές τους για τα διάφορα βραβεία δεν έχουν ιδιαίτερη απήχηση, εκεί επιμένουν, προωθώντας και στα κρατικά ραδιόφωνα μουσική για μειονότητες, γιατί δεν κάνουν σταθμούς που να παίζουν μόνο τραγούδια για αυτούς που προέρχονται από χώρες της Ασίας και της Αφρικής αλλά τα ενσωματώνουν σε ροκ σταθμούς.
Μερικά από αυτά τα τραγούδια δεν είναι άσχημα, αλλά δεν έχουν απήχηση στο ευρύ κοινό, γι' αυτό έχουν αλλοιωθεί τα τσαρτ και έχει απομακρυνθεί το κοινό, ενώ το κράτος εισπράττει ψίχουλα σε σχέση με το παρελθόν.
Adele, Taylor Swift, Ed Sheeran και μερικοί άλλοι δεν μπορούν να αναπληρώσουν σε παγκόσμιο επίπεδο την καθολική επικράτηση που είχαν παλιά οι καλλιτέχνες, τι απήχηση μπορεί να έχει εκτός Αμερικής ο Metro Boomin' άντε λίγο στην Αγγλία.
Με το ζόρι προσπαθούν να επιβάλλουν μουσικούς, πολιτικούς, ηθοποιούς με συνέπεια να αλλάζει το πολιτικό σκηνικό και η μουσική να μην είναι και στα καλύτερα της.
Δεν είναι θέμα ρατσισμού, αλλά δεν μπορούν να επιβάλλουν σε ένα Πακιστανό να ακούει τους Fontaines DC, αλλά ούτε και σε έναν κάτοικο της δύσης να ακούσει τραγούδια από το Πακιστάν.
