Πέρασαν 50 χρόνια από την βραδιά που πεταμένοι σαν πρόβατα σε ένα βαγόνι τρένου μας μετέφεραν στις 24 Ιουλίου, σε άγνωστο αρχικά σημείο για να πολεμήσουμε τους Τούρκους εισβολείς στην Κύπρο.
Ήταν μία ανεπανάληπτη εμπειρία και η μοναδική με άρωμα πολέμου που έζησαν αυτοί που επιλέχθηκαν για την επιστράτευση από την γενιά μου.
Θυμάμαι στην διαδρομή προς τα σύνορα έφτασαν οι πληροφορίες ότι ήλθε στην Ελλάδα ο Καραμανλής και εμείς που ανήκαμε σ' αυτούς που τον μισούσαν σαν νεαροί επαναστάτες, αισθανθήκαμε ξαφνικά μια συμπάθεια γι' αυτόν που ενδεχομένως θα μπορούσε να μας απαλλάξει από την εμπειρία ενός πολέμου για την λύση ενός γρίφου που παραμένει άλυτος μετά από 50 χρόνια και στην ουσία δεν δείχνει κανένα από τα τρία μέρη και φοβερή επιθυμία να λυθεί, αν το ήθελαν οι Κύπριοι θα έίχαν δώσει εδώ και χρόνια βάσεις στις ΗΠΑ και θα είχαν πετάξει σε μερικές ώρες τους Τούρκους στην θάλασσα ζητώντας αν την χρειαζόντουσαν και την βοήθεια του Ισραήλ.
Τελικά μας πήγαν μέχρι τις Σέρρες, μείναμε εκεί μερικές μέρες και μετά μας έφεραν κάτω από τον Όλυμπο, κοντά στην Κατερίνη, θυμάμαι τα βράδια κοιμόμουν σε μία καρότσα υδροφόρας με τα πόδια μου στο νερό και άλλες φορές σε στενούς πάγκους γιατί κάτω αν κοιμόσουν κινδύνευες από τα φίδια που είχαν δαγκώσει αρκετούς, νομίζω αυτό κράτησε 15-20 μέρες, το θυμήθηκα σήμερα διαβάζοντας για την ημέρα.
Γο αστείο είναι ότι όταν υπηρετούσα ήμουν υπεύθυνος σε μονάδα επιστρατεύσεως στην οποία ανήκα μετά την απόλυση μου και δεν είχα φροντίσει να μην είμαι σε ενδεχόμενη επιστράτευση σ' αυτούς που θα καλούσαν, από τότε δεν ήμουν δικτυωμένος και μόνιμα το θύμα.
