Πως ανταποκρίνεται ο μουσικόφιλος σε μια τόσο επιτυχημένη συναυλία;
Veni, Vidi, Vici για τους Coldplay στο πιο πολυσυζητημένο live του 2024. Δύο sold-out, 130.000 συνολικά θεατές, διασκέδαση, ευτυχισμένα πρόσωπα. Και μαζί ειρωνεία από μέρος των χρηστών των social media. Με μπόλικες δόσεις μουσικού ελιτισμού. Μαζί με το κλασικό αστείο για τον κόσμο που "δε γνωρίζει περισσότερα από τρία ή τέσσερα τραγούδια τους". Από πότε άραγε οι συναυλίες μετατράπηκαν σε εξετάσεις, αυτοί το ξέρουν καλύτερα.
Με μια πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο, βλέπει κανείς πως τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί σχεδόν από τα τέλη του περσινού Ιουλίου. Και ήταν πολύ λογικό για μια μερίδα κόσμου να παραξενευτεί για το φαινόμενο αυτό, όταν αδυνατεί κανείς να φανταστεί τον βιωματικό ρόλο ενός "Clocks", ενός "Viva la Vida" ή ακόμα κι ενός "Sky Full of Stars", στη ζωή κάποιου. Και αν τα εκατομμύρια των προβολών στο YouTube και των streams στο Spotify υποδηλώνουν κάτι διαφορετικό, ήταν το μοναδικό οπτικοακουστικό show το οποίο έκανε τον κόσμο να συρρεύσει μαζικά προς το Ολυμπιακό Στάδιο και να φεύγει μετά εκστασιασμένος, ευτυχισμένος και σε έναν ελάχιστο βαθμό, καλύτερος άνθρωπος. Οι ενστάσεις φυσικά εκεί. Μουσική για "ασανσέρ", Chris Martin "μέτρια φωνή" και τα συναφή. Αναλύσεις επί αναλύσεων για το (σε εκνευριστικό βαθμό) προφανές και ταυτόχρονα άχρηστο ως πληροφορία, ότι οι Coldplay δε συγκρίνονται με καλλιτέχνες-μεγαθήρια του παρελθόντος. Μια σύγκριση που δυνητικά θα μπορούσε να αναδειχθεί από όλο τον κόσμο, εκτός από τους ίδιους τους Coldplay. Κυρίως δε σχολιασμός της ταχύτατης πώλησης των "τσιμπημένων" εισιτηρίων. Καθώς τι πιο εύκολο σήμερα από το να κρίνουμε το που θα διαθέσει ο καθένας από εμάς τα 100 ευρώ του, περισσευούμενα ή μη.
Μπορεί απλά να είναι κάτι βαθύτερο, κάτι το οποίο δεν πρόκειται να παραδεχτούμε στους εαυτούς μας. Μένος. Θυμός. Απέναντι σε αυτούς που σε δύσκολους καιρούς επιμένουν να βρίσκουν τρόπους και μεθόδους ώστε να περνάνε καλά, να διασκεδάζουν, να ψυχαγωγούνται. Τη στιγμή που ίσως εμείς δυσκολευόμαστε περισσότερο για τον χι ψι λόγο, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι κάποια στιγμή που υπήρξαμε σε καλύτερη κατάσταση, μπορεί να δυσκολεύτηκαν κάποιοι άλλοι. Ξεχάσαμε ξαφνικά και την πανδημία του Covid. Το lockdown, τη ζωή μας στην οποία πατήθηκε ένα διαρκές "pause". Και που από τότε που ο εφιάλτης αυτός εξαφανίστηκε, ο κόσμος συνειδητοποιεί πως θέλει να ζήσει και να "ρουφήξει" την κάθε ευκαιρία για δυνατές συγκινήσεις που του παρουσιάζεται. Είτε λέγεται ταξίδια, είτε γήπεδο, είτε μια συναυλία κάποιων "Coldplay". Σε ποιες περιπτώσεις θα ήμασταν ok με την εναπόθεση του "κατοστάρικου" του καθενός;
Ίσως είναι η αίσθηση του "στην απ'έξω". Που μπορεί και να υποδηλώνει κάτι για τη σιγουριά του δικού μας "μέσα".
Πολλοί από εμάς που δεν ήμασταν στις δύο βραδιές των Coldplay στο ΟΑΚΑ, ζηλεύουμε που δεν προνοήσαμε. Γνωρίζαμε μετά βίας τρία τραγούδια, αλλά είχαμε όλο το χρόνο να μάθουμε ακόμα είκοσι τρία. Και νιώθουμε περήφανοι που οι συμπολίτες μας απέδειξαν για μία ακόμα βραδιά το ότι αλλάξαμε τη θέση της χώρας μας, στο συναυλιακό χάρτη της Ευρώπης. Εκεί που κάποτε ήμασταν τυχεροί όταν μια περιοδεία τελείωνε στην Ελλάδα, ώστε οι καλλιτέχνες να συνδυάσουν το τέλος αυτής με τα μπάνια τους.
Με τους (κάθε) Coldplay. Με το χαμόγελο του κόσμου.
