Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου. –ΑΒΡΑΑΜ ΛΙΝΚΟΛΝ
Οι Ευρωεκλογές σε λίγες μέρες θα είναι ένα ακόμη ασήμαντο παρελθόν της καθημερινότητας μας, αλλά το μέλλον της Ευρώπης γίνεται ακόμη θολότερο και δεν θα είναι ούτε η αφρικάνική σκόνη ούτε η άνοδο της θερμοκρασίας. Τα μαύρα πολιτικά σύννεφα πάνω από την Ευρώπη είναι πολλά και πυκνά. Είναι η άνοδος της ανεργίας, η εγκληματικότητα, το προσφυγικό, οι εστίες πολέμου, ο ασυγκράτητος καλπασμός της δεξιάς και του καπιταλισμού που εγκληματεί χάριν του κέρδους, η αβεβαιότητα της καθημερινότητας, οι κοινωνικές τάξεις, η ομοφυλοφιλία ή ομοφυλία, η ομοφοβία, ο ρατσισμός, ο επαναπροσδιορισμός των πολιτικών ρευμάτων και τέλος η ίδια η δημοκρατία. Όλα όμως φαίνεται όλα εξετάζονται μέσα από το πνεύμα του ατομικισμού, τους μηχανισμούς μιας στρεβλής κοινωνικής αναπαραγωγής και κοινωνικού αποκλεισμού, αφού τίθεται πάντα σε Ευρωπαϊκό επίπεδο θέμα οικονομικής, ηθικής και κοινωνικής τάξης και συμμόρφωσης με τις νόρμες που ισχύουν στα «πολιτισμένα» και εύρωστα ευρωπαϊκά κράτη. Έτσι πρέπει ν’ ακολουθήσουμε, με γνώμονα της αξιακή ηθική των αγορών και των πολιτικών, ορατούς και αόρατους κανόνες, αρκεί η τεχνολογία και οι στατιστικές να είναι με το μέρος μας για να μην χρειαστεί ποτέ να πάρουμε ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις που να υποστηρίζουν κοινωνικά δικαιώματα.
Ο Michael Sandel στο βιβλίο του «Η τυραννία της Αξίας» κάνει σε βάθος μια κριτική στον ατομικισμό, υποστηρίζοντας ότι πρέπει να μετακινηθούμε από τον εαυτό μας στην κοινότητα, από τη νοοτροπία «το θέλω τώρα» στο «κοινό καλό». Όπως υποστηρίζει, με την πάροδο του χρόνου η επαγγελλόμενη από το κοινωνικό και κυρίως από το πολιτικό σύστημα «αξιοκρατία των πάντων» τροφοδότησε ένα τοξικό μείγμα αλαζονείας και μνησικακίας. Σε μια κοινωνία της αγοράς, το χρήμα και η προσωπική αξία συγχέονται. Ακόμη και μια δίκαιη αξιοκρατία θα επιβεβαίωνε έμμεσα ότι οι πλούσιοι είναι πλούσιοι επειδή το αξίζουν, και ότι οι φτωχοί δεν μπορούν να κατηγορήσουν για τα δεινά τους κανέναν άλλο πέρα από τον εαυτό τους.
Αντ΄ αυτών,στην περίοδο των Ευρωεκλογών προτιμούμε τα πάνελ, τα καφενεία και τις συγκεντρώσεις. Προτιμούμε να φιλολογούμε για τα ποσοστά των κομμάτων, για το προφίλ των αρχηγών των συνδυασμών, για τις πιθανές θέσεις που θα καταλάβουν οι εκλεκτοί των κομμάτων, για το πόθεν-έσχες των πολιτικών αντιπάλων, σα να θέλουμε να μπούμε κληρονόμοι στην περιουσία τους, για τις πενιχρές παροχές, για τα πολιτικά «θα», για το χαμηλό ενδιαφέρον του κόσμου στις Ευρωεκλογές, μεταφράζοντας το ως πεισματική άρνηση των πολιτών να συνεισφέρουν στο ευρωπαϊκό ιδεώδες. Επισημαίνουμε βέβαια την ολοένα άνοδο της ακροδεξιάς, παρόλο που οι νεοφιλελεύθεροι μας πολιτικοί κρατούν από τον φιλελευθερισμό μόνο τον εξορθολογισμό της αγοράς και αδιαφορούν για την ελευθερία επιλογών, τα fake-news, τα ατομικά δικαιώματα που πλήττονται, την αρνητικότητα των νέων να ξεκολλήσουν συνειδητά από τις καφετέριες και να ψηφίσουν. Ξεχνώντας ότι η ανεργία χτυπά διψήφιο νούμερο και ότι η αεργία και η απάθεια για κάθε τι που απαιτεί προσπάθεια και σκέψη έχει ήδη ξεκινήσει με το ξήλωμα των κοινωνικών ιστών, την καταρράκωση της ψυχολογίας και των ανθρώπινων αξιών και αρχών.
Παρ΄ όλα αυτά «διαφημίζουμε» την παροχή ελευθερίας στα κοινωνικά δίκτυα, τις ηλεκτρονικές εφαρμογές, τις πλατφόρμες αγορών και καυχιόμαστε ως πολιτεία ότι για κάθε ανθρώπινο πρόβλημα υπάρχει και μία εφαρμογή, παραδέχομενοι ουσιαστικά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν θεσμοί και δεσμοί ανάμεσά μας.
Στο παγκοσμιοποιημένο χάρτη, η Ευρώπη και τα κράτη κάνουν ότι είναι δυνατόν για να «αλλάξουν» τα σύνορα, το χρήμα έχει χάσει το χρώμα του, αφού στην εικονική καθημερινότητα, νόμισμα=byte=πληροφορία=οικονομία. Όπως ορθά προέβλεπε ο Τσώρτσιλ λέγοντας ότι «Οι αυτοκρατορίες του μέλλοντος είναι οι αυτοκρατορίες του νου».
Αν τελικά πάμε να ψηφίσουμε την Κυριακή αντί να κάνουμε μπάνιο, ορειβασία ή πικ-νικ, ας έχουμε υπόψη ότι η σημερινή πολιτική δουλεύει για μας υπερωρίες και την Κυριακή, καθώς οι πολιτικοί της εκπρόσωποι είναι δογματικοί κοινωνικοί λειτουργοί σαν τους ιερείς. Εκκλησία το εκλογικό κέντρο, κολυμβήθρες οι κάλπες, εξομολόγηση κατ΄ οίκον και ομαδικώς σε καφετέριες και τέλος ως αγίασμα οι μεγάλες υποσχέσεις. Οι ιερείς-υποψήφιοι έχουν εκπαιδευτεί να εφευρίσκουν αγίους που δεν έχουν «σταυρωθεί» ακόμη, να υπόσχονται θαύματα τοπικού και ατομικού χαρακτήρα, καθώς φυσικά και άφεση «αμαρτιών» σε όσους «μετανοήσουν» ψηφίζοντας ορθά. Παρ’ όλα αυτά η σωτηρία της ψυχής είναι μεγάλο και αβέβαιο πράγμα. Γιατί όπως είπε κάποτε και ο Μέγας Ναπολέων «Τρία πράγματα δεν κάνεις στην πολιτική: δεν υποχωρείς, δεν ανακαλείς και δεν παραδέχεσαι τα λάθη σου».
Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από το βιβλίο του δημοσιογράφου και αγωνιστή ΑΝΔΡΕΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ «Το Τέλειο Κράτος», όπου στο πρόλογο του βιβλίου γράφει: Το τέλειο κράτος δεν ήταν παρά μια ουτοπία. Ένα ποιητικό όνειρο. Κι έτσι όταν λέμε ότι το κράτος φτάνει στην τελειότητα, σημαίνει ότι έχει κλείσει πια και η τελευταία πόρτα διαφυγής. Και μάλιστα με τέτοιο τέλειο τρόπο, με τέτοιους μηχανισμούς «αναπτυγμένης τεχνολογίας», που καμιά δύναμη δεν μπορεί να την ανοίξει. Το ίδιο το κράτος κάνει το παν - και το κάνει με φοβερή τέχνη και «αυτονομία» - για ν' αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο σωτηρίας του. Αυτό είναι το μεγάλο παράδοξο. Θα πρέπει να σημειώσουμε απ’ την αρχή, ότι μιλάμε για όλα τα κράτη. Τόσο για τα κράτη που αντιστοιχούν σε κοινωνίες με κυρίαρχες και κυριαρχούμενες τάξεις, όσο και για τα κράτη που έχουν δημιουργηθεί στις κοινωνίες του υπαρκτού σοσιαλισμού διαφόρων τύπων.
Photos by Eurokinissi
