Μια αιρετική άποψη για τις σύγχρονες μουσικές προτιμήσεις των νέων. Ή και όχι.
Πριν από κάποιες εβδομάδες ένα παλικάρι με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο "Novel 729", μάζεψε περί τις 5 με 6 χιλιάδες άτομα στον προαύλιο χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου. Η μουσική του καθαρό ραπ, με κάποια στοιχεία ίσως τραπ, με τις κατηγοριοποιήσεις αυτές να παραμένουν εν μέρει ασαφείς στον επί 30,40 και 50 έτη οπαδό του ροκ και της ποπ. Όντας παρών σε αυτό το event και ακούγοντας τη μουσική του Novel 729 με αρκούντως κριτική διάθεση, αναρωτήθηκα σε αρκετές στιγμές το γιατί αυτοί οι νέοι άνθρωποι απορρίπτουν τα ακούσματα (ημών) των παλαιοτέρων και εμμένουν στις σύγχρονες αυτές τάσεις του hip hop. Μια προσέγγιση εντελώς λαθεμένη. Κανείς δεν μπορεί να απορρίψει κάτι το οποίο καλώς ή κακώς, δεν είναι επίκαιρο. Και πολύ περισσότερο κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει μια ολόκληρη γενιά που ψάχνει τους δικούς της ήρωες και τους δικούς της ύμνους, αδυνατώντας φυσικά να τους εντοπίσει σε μουσικές του παρελθόντος.
Πριν από 40 περίπου η χρόνια η τότε σύζυγος του πρώην αντιπροέδρου των ΗΠΑ Al Gore, Tipper, ίδρυσε την Parents Music Resource Center (PMRC), προσπαθώντας να "προστατεύσει" την αμερικανική νεολαία από τους κινδύνους της σύγχρονης τότε μουσικής επικαιρότητας, τοποθετώντας προστατευτικά αυτοκόλλητα στα εξώφυλλα των δίσκων που κυκλοφορούσαν τότε. Η Tipper Gore θορυβήθηκε αρχικά όταν διάβασε τους στίχους του "Darling Nikki" του Prince, από το αντίτυπο του album που είχε στην κατοχή της η κόρη της. Προς υπεράσπιση της δήλωσε πως "Κάτι συνέβη από τις μέρες του Twist and Shout". Αυτό που συνέβη είναι ότι η κοινωνία προχώρησε, όπως προχωράει με αργά μεν σταθερά δε βήματα, με τις τέχνες να άπτονται της - και να ακολουθούν την - εξέλιξης της. Υπάρχει και κάτι άλλο όμως που δε συνέβη. Πολύ βολικά ΔΕΝ μπήκαν στο κάδρο της συζήτησης οι αντιδράσεις που υπήρχαν για το (κάθε) Twist and Shout εκείνη την εποχή. Για τον "προκλητικό και πρόστυχο" τρόπο με τον οποίο κουνούσαν τους γοφούς τους ο Chubby Checker και οι υπόλοιποι. Για τις απόψεις του Φρανκ Σινάτρα που έλεγε ότι το ροκ φτιάχνεται από "κρετίνους". Για τα δεκάδες ομοφοβικά και αντίστοιχα σχόλια που δέχτηκαν οι Beatles όταν πρωτοεμφανίστηκαν στο Ed Sullivan Show και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία κοιτούσαν αποσβολωμένοι. Για τα χαστούκια (χωρίς εισαγωγικά) που πρέπει να φάνε, σύμφωνα με τον τύπο της εποχής, εκείνα τα κορίτσια που πήγαν στη συναυλία του Elvis Presley στο Miami, ενός Presley που "δεν ξέρει να χορεύει, δεν ξέρει να τραγουδάει, δεν ξέρει να παίζει κιθάρα". Και φυσικά για τον διάβολο τον ίδιο ο οποίος έβαλε το rock n roll μέσα στα αμερικανικά σπίτια, σύμφωνα πάντα με κάποιους πολύ "αξιόπιστους" αιδεσιμότατους.
Τι ακριβώς περιμένουμε άραγε από τους σημερινούς νέους των 15, 16 και 18 ετών; Πως απαιτούμε από αυτούς να εκτιμήσουν τα ακούσματα με τα οποία μεγαλώσαμε εμείς, όταν ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ δεν είχαμε στην αντίστοιχη ηλικία τα γνωσιολογικά εργαλεία για να κατανοήσουμε τι ακούγαμε; Πόσα χρόνια πέρασαν για να κατανοήσουμε ένα Another Brick in the Wall; Πότε καταλάβαμε πραγματικά τι ακριβώς υπήρξαν οι Ramones και οι Sex Pistols, πέρα από τους τύπους που κάνανε καριέρα με τρία ακόρντα; Όλα αυτά φυσικά στην περίπτωση που όντως έχουμε κατανοήσει και δεν υπήρξαν απλά κάποια ακούσματα, που ήρθαν και έφυγαν χωρίς να μας αφήσουν κάτι. Μουσική χωρίς την κοινωνική της υπόσταση, πολύ απλά δεν υφίσταται. Και τα κελεύσματα της εποχής αλλάζουν με τους πλέον ραγδαίους ρυθμούς. Τι ακριβώς ζητάμε από τον νέο άνθρωπο που μεγάλωσε μέσα στον εφιάλτη της οικονομικής κρίσης; Πως του ζητάμε να απορρίψει γρήγορα και εύκολα την (προφανέστατα μηδενιστική και μισογυνιστική) προσέγγιση της κάθε τραπ, όταν η ίδια η κοινωνία του προβάλλει το πλέον στρεβλό σύστημα αξιών σήμερα; Και κυρίως, με ποια εναλλακτική; Με ποια αντιπρόταση;
Ο Σαλβαντόρ Νταλί συνήθιζε να λέει πως το μόνο άσχημο με τη σημερινή νεολαία είναι ότι πλέον δεν ανήκουμε σ' αυτήν. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα και αυτοί τους οποίους κυνηγούσε η PMRC, έχουν μετατραπεί σε μεγάλο βαθμό σε κήρυκες νεο-συντηρητισμού, χωρίς να έχουν το παραμικρό έρεισμα σε μια νεολαία για την οποία τόσο πολύ κόπτονται. Η κριτική και η πατερναλιστική διάθεση προς τους νέους, είναι και αυτή αντίστοιχα μια φάρσα σε επανάληψη. Όπως βρήκαμε όλοι εμείς το δρόμο μας θα τον βρούνε και οι νεότεροι, έχοντας πολλά περισσότερα πληροφοριακά και αισθητικά εργαλεία στο οπλοστάσιο τους. Και στο κάτω κάτω,
πώς να κρυφτείς από τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς, τα ξέρουν όλα...
