Όσον αφορά την συζήτηση, για το άρθρο του Μαλαθρωνα, περί γκανγκ οφ φορ και Πινκ φλοιντ..
.Είναι το πώς το γράφεις και επίσης, πως το αντιλαμβάνονται , ο καθένας με τον τρόπο του...σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνονται οι Πινκ Φλόιντ με τους γκανγκ οφ φορ, ΟΜΩΣ εκείνη την εποχή, αυτή ήταν η μεγάλη μόδα, το Νιού γουειβ, (με σκα και ρέγκε,) αυτή η μουσική ακουγόταν σε κάθε γωνιά του Λονδίνου, αυτή την μουσική άκουγαν και τινάζονταν στον αέρα οι νέοι, 14-18-,έως 25ετων ,ως κύρια ηλικία θαυμαστών, αυτή ήταν πιο ζωντανή ζωηρή μουσική νέα γενιά θαυμαστών, αν θες, πιο θερμοί από τους Πινκ Φλόιντ, αυτό ήταν το κλίμα, έτσι το βρήκα και εγώ το 1980.
Πχ δεν έψαχνα να βρω μπάντες προγκρέσιβ να ακούσω, λάιβ, αλλά πιο πολύ έψαχνα το Νιού Γουέιβ, αυτό με ιντριγκαριζε, ως 18χρονο, παρά το ότι υπέρ αγαπούσα και άκουγα Πινκ Φλόιντ από τα 12-13 μου, το Νιού Γουέιβ έψαχνα να βρω, στο Σοχο, Κόβεντ Γκάρντεν, μαρκιυ κλαμπ, κ.α μέρη του Λονδίνου, σε αυτά για την ηλικία μας , γινόταν και χαβαλες και ζωντάνια και επαναστατικότητα αν θες, των πιο μικρών ηλικιών ..
Βεβαίως, τελειώνοντας, είναι άλλο πράμα αυτό το κλίμα που περιγράφω,(και αυτο ίσχυε και αυτό εννοείται στο άρθρο με τον Μαλαθρωνα ο οποίος και αυτός το έζησε και έχει δίκιο στο κλίμα του Λονδίνου τότε το 1980) και άλλο είναι , εντελώς άλλο πράμα, είναι, η σύγκριση ποιος είναι καλύτερος πχ σε λάιβ, οι γκσγκ εν φορ με Φλόιντ,, η ότι είναι καλύτεροι από Πινκ Φλόιντ, κάτι το οποίο δεν ισχύει .Οι γκαγκ εν φορ, οι στιφ Λιτλ φινκερς, οι κλας, πόλις, σεξ πιστολς και τόσοι άλλοι πολλοί, εκείνη την χρονική στιγμή, ναι μπόρεσαν και έκλεψαν και κέρδισαν στις εντυπώσεις, στο ξέσπασμα, στο κλίμα, στην μόδα, στην αντίδραση, στο καινούργιο που ερχόταν.
Οι Πινκ Φλόιντ άλλωστε ήταν πιο μεγάλοι ηλικιακά το ίδιο και το μεγαλύτερο μέρος από το κοινό τους..το Νιού Γουέιβ είχε ,ατίθασους πιτσιρικάδες, που ήξεραν δεν ήξεραν κιθάρα, περνανε θέση με φορα και εντυπωσιασμό, και τσαμπουκα αμφισβήτησης .....τραγούδι, stiff little fingers - gotta away. Και ;που κλας στο ποτάμι, london calling.
Τον Νοέμβριο του ,1979 , ευρισκόμενος στο Λονδίνο , είδα στην τηλεόραση , σε βιντεοκλίπ το τραγούδι των Πινκ Φλόιντ, το the wall, ...αλήθεια είναι ότι ξενέρωσα, δεν μου άρεσε το τραγούδι, ένα παιδικό τραγουδάκι ήταν για την εκπαίδευση, (μάλλον για αυτό έπιασε στα παιδιά), λέγοντας, πάει χάλασε και αυτό το σούπερ γκρουπ , είμαι και στο Λονδίνο, ρε γαμώτο...αλλά παίζουν εδώ λάιβ...πανκ.
