Αυτή την ερώτηση μου έκανε χθες ο 8χρονος εγγονός μου Κωνσταντίνος που έμαθε το πολυτεχνείο στο σχολείο του.
Τότε έμενα στην Ιθάκης και όλη η Πατησίων, εκεί κοντά στο Αελλώ, την προηγούμενη νύχτα ήταν γεμάτη κόσμο που περίμενε τις εξελίξεις.
Όλοι βέβαια συχνά, ίσως 2-3 φορές την ημέρα περνάγαμε έξω από το πολυτεχνείο σαν ένα είδος συμπαράστασης, δεν νομίζω να είχαμε την δυνατότητα να μπούμε μέσα, δεν θυμάμαι κιόλας, αλλά νομίζω ότι δεν μπορούσαν να μπουν άλλοι πέρα από αυτούς που είχαν κάνει την κατάληψη.
Εκδηλώσεις όπως αυτή στο Πολυτεχνείο χαλυβδώνουν την θέληση των λαών για δημοκρατία και έχουν κάνει κατά καιρούς την εμφάνιση τους σε πολλές χώρες. Πολλά τα πολιτικά μαθήματα που παίρνουμε από αυτές, αλλά και τα μηνύματα που αφήνουν στις νεότερες γενιές.
Το 1973 είχε ωριμάσει η πτώση της χούντας κάτι που έγινε στους επόμενους μήνες μετά τα γεγονότα στην Κύπρο.
Ήμουν από αυτούς που επιστρατεύθηκαν και στοιβαγμένοι σε ένα βαγόνι τρένου εκατοντάδες άτομα δεν ξέραμε τι θα ξημερώσει για μας.
Σχεδόν ένας μήνας ταλαιπωρίας και ύπνος δίπλα σε φίδια, θυμάμαι για μεσημέρι κοιμόμουν σε ένα είδος πάγκου γιατί έτσι και κοιμόσουν στο έδαφος, τα φίδια δεν θα σου έδιναν το φιλί της ζωής, βραδινός ύπνος σε ένα κάρο υδροφόρα με τα πόδια μέσα στο νερό, πέρασαν όμως, σκέψου αυτούς που πολεμούν σε κανονικό πόλεμο σε τι συνθήκες ζουν και πεθαίνουν.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που ήταν μέσα στο πολυτεχνείο και στην συνέχεια ασχολήθηκαν με την πολιτική, τίποτα δεν είναι τυχαίο, εγώ ανήκα στην μάζα που δεν ήταν οργανωμένη σε κάποιο κόμμα και ενδεχομένως θα ήμουν ένας από αυτούς της φωτογραφίας.
