Εχω την εντύπωση ότι ο κινηματογράφος εδώ και χρόνια και χωρίς ευθύνη τού κοινού έχει πάρει την ανεπίστροφη κατιούσα πρός την εξαφάνιση , έχει σε κάποιο βαθμό αντικατασταθεί από τις τηλεοπτικές σειρές που τελικά συνδέονται με μιά συγγένεια με το σινεμά όπως το άλογο με το γαιδούρι , ελλείψει αλόγων αρκούμαστε στο γαιδουράκι για εσωτερικό καλπασμό , μερικές φορές όμως πράγματι καλπάζουν τα ταλαίπωρα , παρομοίως και σε κάποιες σειρές η μουσική έστω και σαν χρονικό αξεσουάρ υπάρχει , οι παλιότεροι θυμούνται τραγούδια που είχαν ξεχάσει ή αγνοούσαν και οι νεώτεροι ανακαλύπτουν ταξίδια που αγνοούσαν ότι η μουσική μπορεί να δημιουργήσει , μουσικά τουλάχιστον οι σειρές είναι απείρως πιo ικανοποιητικές από το άφαντο σινεμά , όπως λέει και το τραγούδι που πέτυχα προχθές σε σχετικά παλιότερη σειρά " και χωρίς εσένα είμαι μιά χαρά " , και καλά σαράντα κινηματογράφε .
Neverwill
