Τα διάφορα κοινωνικά κινήματα τα τελευταία χρόνια πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό τον στόχο τους που ήταν η απομάκρυνση των δύο φύλων με πρόσφατο παράδειγμα την ταινία Barbie και τα μηνύματα της και το πείραμα με την προσπάθεια επιβολής πολιτικών που έρχονται από το πουθενά.
Κατά δεκάδες ξεκινούν ομαδικά από τις συνοικίες, μόνα τους, αγόρια και κορίτσια για να πάνε στα σινεμά και άλλους χώρους διασκέδασης.
Αγόρια και κορίτσια δεν έχουν πια εύκολη επαφή, ο ένας φοβάται τον άλλο, με ένα απροσδιόριστο φόβο που σαν κύριο συστατικό ίσως έχει το ενδεχόμενο της απόρριψης, κάτι που υπήρχε βέβαια πάντα και δεν επηρέαζε τις ανθρώπινες σχέσεις αφού πάντα θα υπάρχουν δισεκατομμύρια άντρες και γυναίκες που θα είναι διαθέσιμοι για σχέση με το άλλο φύλο.
Παλιά τα κορίτσια έλεγαν στους γονείς τους, πάω σινεμά με την τάδε φίλη μου και στον σινεμά πράγματι συναντούσαν τον φίλο τους που ήταν εκεί επίσης με ένα φίλο για την φίλη του κοριτσιού του.
Τώρα η αντιπαλότητα και ο φόβος ξεκινάει από το δημοτικό, τα κορίτσια πια είναι πιο επιθετικά, καταδίδουν συχνά τους συμμαθητές τους, μερικές φορές και ψεύτικα, ότι τις ενοχλούν τα αγόρια που κι αυτά από 10 ετών μιλούν προσβλητικά στα κορίτσια και έρχονται σε κόντρα μαζί τους προσπαθώντας να μας πείσουν από αυτήν την ηλικία για τον ανδρισμό τους που πηγάζει ίσως από τους καταπιεσμένους επαγγελματικά πατεράδες τους.
Οι άφυλες κοινωνίες θα είναι πιο αισθητές στο μέλλον στον κοινωνικό μας περίγυρο, οι άνθρωποι πλήττουν σε σημαντικό βαθμό και αυτό οι κυβερνήσεις το εκμεταλλεύονται και τους στέλνουν σε μερικές περιπτώσεις να πολεμάνε ενώ καλλιεργούν τον θρησκευτικό και πολιτικό φανατισμό.
Η κοινωνία δείχνει ότι ψάχνει ένα σοκ για να έλθει στα ίσια της, το σοκ θα έλθει, αλλά δεν θα είναι ευχάριστο, τώρα το τι μορφή θα έχει, θα το μάθουν οι νεότεροι γιατί δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε χρονικά.
Αυτό που έγραψα είναι εμπνευσμένο από μία συνάντηση που είχα στο λεωφορείο του Περάματος στο οποίο ήταν καμιά 30ριά αγόρια, στην δε στάση στην Πλατεία Ελευθερίας ήταν πάλι καμιά 20ρια κορίτσια μόνα τους παρέα.
Στις μακρινές δεκαετίες σε αυτές τις συνοικίες, Πέραμα, Κορυδαλλό, Νίκαια, Κερατσίνι, θα ήταν εξαιρετικά σπάνιο το να μην είχε ένα αγόρι το κορίτσι του.
Προς το παρόν εγώ βυθισμένος στον κόσμο μου ακούω την νέα συλλογή της Streisand, Evergreens που είναι απίθανο να την ακούσει κάποιος Έλληνας που είναι κάτω από 30 ή και 40.
