Υπάρχουν νομίζω τρεις κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που ζούνε με τις αναμνήσεις τους στο χθες, αυτοί που απολαμβάνουν κάθε μέρα το σήμερα σαν να είναι η τελευταία τους μέρα στην Γη και αυτοί που ζούνε με την ελπίδα και τα όνειρα για ένα καλύτερο αύριο.
Και τρεις αυτές περιπτώσεις έχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα.
Προσωπικά δεν συμπαθώ ιδιαίτερα το χθες και αποφεύγω να το φέρνω στην σκέψη μου, όποτε το κάνω δεν νιώθω πάντα ευχάριστα γιατί αυτή η νοσταλγία με αποσυντονίζει και μου δημιουργεί ενίοτε, ενοχές, τύψεις, συνειδητοποίηση λαθών που θα μπορούσα, εκ των υστέρων δήθεν να αποφύγω και άλλα πολλά.
Δεν απολαμβάνω ιδιαίτερα το σήμερα γιατί είμαι από αυτούς που πάντα σκέφτονται το αύριο και διαφωνώ συχνά με διάφορα άτομα στο περιβάλλον μου, αν και ξέρω ότι έχουν εν μέρει δίκιο.
Το αύριο, είναι μια μεγάλη κουβέντα αφού κανένας δεν ξέρει τι θα μας φέρει, όσο και να προετοιμασθούμε είναι αδύνατο να αλλάξουμε τις εξελίξεις, αυτή είναι η μαγεία του αύριο, γι' αυτό πάντα θα είναι ο νικητής, το χθες και το σήμερα ποτέ δεν θα γυρίσουν πίσω, σε αντίθεση με το αύριο που πάντα θα μας περιμένει.
Αν θυμάμαι καλά υπήρχε μία Ιταλική ταινία με την Sophia Loren και τον Mastroyanni του 1963,Χθες, σήμερα, αύριο, δεν την θυμάμαι ιδιαίτερα, ήταν νομίζω σπονδυλωτή ταινία του De Sica. ΄
