Έχει να κάνει η τραπ με το χάσμα των γενεών;
Μία συνηθισμένη δικαιολογία όσων υπερασπίζονται την αξία της μουσικής τραπ και επικρίνουν αυτούς οι οποίοι δεν την παραδέχονται είναι το ότι είναι μεγάλοι σε ηλικία και δεν μπορούν να αντιληφθούν το μέγεθος της απήχησης που έχει στην Ελληνική νεολαία και τις διαφορές της με τα άλλα είδη της μουσικής..
Δυστυχώς αυτό το έχουμε αντιληφθεί πολύ καλά, όμως δεν βρίσκουμε αρκετούς σοβαρούς λόγους για το γιατί, αφού δεν είναι και κανένα είδος με καθολική αποδοχή σε άλλες χώρες.
Ναι υπάρχουν καλλιτέχνες που έχουν κάποια απήχηση, αλλά είναι λίγοι και καλό είναι να μην μπερδεύουμε το χιπ χοπ με την τραπ.
Όμως ακόμα και το ροκ που δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση είναι αυτό που ελκύει τις μάζες στις συναυλίες, όχι οι καλλιτέχνες τις τραπ που παίζουν πάντα 10 10 μαζί για να μαζέψουν κόσμο και δεν μιλάμε βέβαια για την Ελλάδα όπου έχει συνδυασθεί η τραπ με την δήθεν μαγκιά, με τις υποτακτικές γυναίκες που είναι σκεύη ηδονής, με την διαμαρτυρία και την πείνα, ενώ οι περισσότεροι από αυτούς είναι υπέρβαροι όπως και πολλοί νέοι στην χώρα μας, τώρα το πόσο πεινασμένος είναι ένας υπέρβαρος, αυτό είναι άλλη ιστορία.
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία δεν βρίσκουν ελκυστική την τραπ γιατί απλούστατα δεν έχει σχέση με την μουσική τω μαύρων που αγαπάνε, την τζαζ, τα μπλουζ, την Σόουλ, ακόμα και το χιπ χοπ που έχει αξιόλογα κομμάτια.
Είναι μία μουρμούρα γεμάτη διαμαρτυρίες οι οποίες στο σύνολο τους σχεδόν δεν έχουν λογική και από μουσικής πλευράς μοιάζει περισσότερο με ψαλμωδία από άφωνους ψάλτες. αφηγητές της κακιάς ώρας.
