Τον ήχο τής λατέρνας, τον αγάπησα πολύ. Γι’ αυτό στην γοητευτική νεράιδα τών δρόμων τη φορτωμένη με στολίδια, είχα αφιερώσει μια ολόκληρη εκπομπή στο «Ράδιο Νοσταλγία» το 2008 που την έχουμε ανεβάσει στο youtube. Σήμερα όμως θέλω να σταθώ σε ένα κινηματογραφικό τραγούδι που συνδέει τη λατέρνα με τη φωνή μιας από τις δικές μου αγαπημένες κυρίες τού θεάτρου, τού σινεμά, τής τηλεόρασης και τής ζωής μας γενικώς.
Μάρω Κοντού το όνομά της. Την θυμάμαι Ελάφιον στον Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού, μετά πρωταγωνίστρια δίπλα στον Ντίνο Ηλιόπουλο περαστική από την Ρόδο το καλοκαίρι τού 1959 και ύστερα πίσω στην Αθήνα, δίπλα στον Δημήτρη Χορν στο έργο που την καθιέρωσε, το «Ρομανσέρο» τού δημοφιλούς εκείνα τα χρόνια Ζακ Ντεβάλ.
Με την «Μαύρη Φορντ» στην Οδό ονείρων τού 1962 η Μάρω έκλεβε την παράσταση. Ήδη τότε και ο κινηματογράφος τής είχε ανοίξει διάπλατα τις πόρτες. Και εμείς στο ΕΙΡ, έτσι όμορφη, κομψή και άνετη που ήταν, την θέλαμε να παρουσιάζει τίς συναυλίες τής Ελαφράς Ορχήστρας τού σταθμού στο Κεντρικόν και σε άλλα αθηναϊκά θέατρα.
Η σύντομη κινηματογραφική σκηνή που θα δούμε τώρα εδώ, είναι από μια ταινία τού 1965. Από την κλασική στο είδος της κωμωδία τού Γιώργου Τζαβέλλα «Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα», η Μάρω Κοντού αφιερώνει στον Αντωνάκη της Γιώργο Κωνσταντίνου το τραγούδι «Σ’ αγαπώ» με τη συνοδεία μιας λατέρνας που ακούγεται απ’ τον δρόμο, κάτω απ’ τα ανοιχτά παράθυρα. Τού Γιώργου Τζαβέλλα οι στίχοι, τού Κώστα Καπνίση η μελωδία.
Γιώργος Παπαστεφάνου
