Γι’ ακόμη μια φορά θα στηθούν κάλπες μέσα στο 2023 και θα είναι μια μέρα όπως όλες οι άλλες.
Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2023, μια Κυριακή που θα σηκωθώ ως είθισται λίγο αργότερα, ανόρεχτα και πιασμένος από την υγρασία, με «κάτι» να με απασχολεί απροδιόριστα. Τι έχω λοιπόν να κάνω και μου διαφεύγει; Mια υποχρέωση ακόμη, μια οικογενειακή αγγαρεία, μια υπενθύμιση στο iPhone, στο ημερολόγιο, κάτι που δεν αναβάλλεται; Τι;
Να κόψω ξύλα για το χειμώνα, να καθαρίσω τις λάσπες από το υπόγειο, να πάω για πρωινή άσκηση, να βγάλω τον σκύλο βόλτα, να πάρω την φίλη μας την Πελαγία που γιορτάζει, ν’ αερίσουμε τα χειμωνιάτικα σκεπάσματα, να πάμε οικογενειακώς στην εκκλησία, να μην ξεχάσω να πληρώσω τη δόση του στεγαστικού την Δευτέρα, να πάω στο ματς Παναθηναϊκός – Ατρόμητος στη Λεωφόρο που είχε αναβληθεί, να κλείσω θέσεις για την πρεμιέρα του «Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού» του Μάρτιν Σκορσέζε στο ΙΝΤΕΑΛ ή κάτι άλλο;
Τελικά την απορία μου την έλυσε ο γιός μου.
-Μπαμπά πήρε ο θείος Κώστας και είπε ότι σε περιμένει στο εκλογικό κέντρο, είναι ήδη και η μαμά εκεί.
-Αυτό ήταν λοιπόν. Εκλογές στην Αυτό-διοίκηση με τον ξάδελφο Κώστα ακόμη έναν υποψήφιο τοπικό άρχοντα.
Όλη η Ελλάδα πλημύρισε… υποψήφιους. Σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις υπάρχουν περίπου 150.000 υποψήφιοι, το 2% περίπου του ενεργού πληθυσμού, με τον μεγαλύτερο να είναι 102 ετών!! Δεν είμαι βέβαιος αν την Κυριακή θα πάει σίγουρα να ψηφίσει.
Αλλά οι εκλογές στην Ελλάδα εκτός από δημοκρατικό δικαίωμα και αναμέτρηση είναι πανηγύρι, χαρά, δημιουργία, ταξική διαπάλη, συμμετοχή. Όλοι για έναν και ένας για όλους. Ευκαιρία ζωής και αγώνα, πάλι λοιπόν στους δρόμους, στα καφέ, στις οθόνες, στο ιντερνέτ, στην αναδημιουργία, στο μπορούμε καλύτερα, ξεχάστε το παρελθόν, κοιτάξτε μπροστά, κάντε τα λόγια έργα και τα έργα ανάπτυξη, ν’ αναλάβουμε ως σοβαροί άνθρωποι και οργανωμένο κράτος τις ευθύνες μας επιτέλους.
Όλ’ αυτά σκεφτόμουν όσο έβαζα τα Κυριακάτικά μου. Από την αγωνία μου να βρεθώ γρήγορα στο πλάι του ξαδέλφου μου φόρεσα το μοντέρνο παντελόνι που αγόρασα χθες από το Mall και ξέχασα ότι αυτά τα trendy ρούχα δεν έχουν τσέπες. Είναι τόσο μινιμαλιστικά και τόσα άνετα που σε κάνουν να αισθάνεσαι άλλος άνθρωπος, πιο σύγχρονος πιο προοδευτικός. Έτσι οι τσέπες έμειναν στο παλιό μου παντελόνι μαζί με τις ευθύνες που τις είχα διπλώσει τόσο ευλαβικά και τόσο προσεκτικά στην κολώτσεπη.
Δε βαριέσαι ο ξάδελφος μου ο Κώστας σαν υπεύθυνος υποψήφιος σίγουρα φορά παντελόνι με τσέπες. Από πού θα βγάζει τα χέρια για να χαιρετά τους ψηφοφόρους με εγκαρδιότητα, αυτοπεποίθηση και κινέζικο χαμόγελο. Να προλάβουμε τα γεγονότα με επικοινωνιακά τρικ, πριν μας προλάβουν εκείνα. Όπως λέει και ο υπουργός Μαυρογιαλούρος στο «Υπάρχει και φιλότιμο»: «οι γυναίκες και οι πολιτικοί πρέπει να προσέχουν τις περιφέρειες τους. Πρέπει να επισκέπτεσαι την περιφέρειά σου, γιατί όταν θα’ ρθουν εκλογές, υπάρχει περίπτωση η περιφέρειά σου να σε γράψει στη περιφέρειά της».
Αυτό έκανε και ο εξαίρετος πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στην τηλεδιάσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου με το Συντονιστικό Κέντρο Επιχειρήσεων στην Περιφέρεια Θεσσαλίας, προσέφερε απλόχερη στήριξη στον Κ. Αγοραστό για τα έργα αποκατάστασης στις πληγείσες περιοχές από τον “Daniel” όπως και η παρουσία του στην Κόρινθο –κατόπιν εορτής βέβαια- την στήριξη του στον υποψήφιο Περιφερειάρχη Δ. Πτωχό από τα δεινά του “Elias”.
Η κλιματική αλλαγή και οι εκλογές θέλουν σταθερό χέρι, ψυχραιμία, προετοιμασία και προπάντων απάθεια στον αποσυντονισμό από κακεντρεχή σχόλια περί ολιγωρίας, αδιαφορίας, έλλειψης σεβασμού και εξίσωσης καταστάσεων. Άλλωστε μέσα σ’ αυτήν «σύμπτωση» των θεϊκών συμφορών της κλιματικής αλλαγής τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε από το να «υπακούσουμε» στην θεία Φύση. Τίποτα, εκτός από το να μοιράσουμε ευχές, συμβουλές, ψηφοδέλτια νίκης, εμφιαλωμένα νερά και να στείλουμε το μήνυμα ως κυβέρνηση στο εξωτερικό ότι παρ’ όλα αυτά η Ελλάδα παραμένει ασφαλή χώρα.
Τελικά τίποτα δεν μας χαρίζετε εφόσον δεν αντιδρούμε, ακολουθώντας τις εξελίξεις και τα πρόσωπα που μας υπόσχονται λύσεις, αφού όπως ισχυρίζονται εμπνέονται από τα προβλήματα μας αλλά όχι από τις προειδοποιήσεις. Θέλουμε λοιπόν πολιτικούς με όραμα και τσαγανό στα δύσκολα. Άλλωστε όπως είπε και Γάλλος πολιτικός Μιραμπώ «Με λένε λυσσασμένο σκυλί. Ας είναι. Ψηφίστε με και ο δεσποτισμός και τα προνόμια θα πεθάνουν από το δαγκώματά μου»
Μ’ όλα αυτά τα εθνικά διδάγματα έφτασα στο εκλογικό κέντρο.Δεν ξέρω αν αυτές οι εκλογές είναι υποτονικές και «υπόγειες» ή απλώς έχουμε εντρυφήσει στην κοινοτυπία, στην αναλγησία και στην «επιστημονική» αδιαφορία. Η επόμενη καταιγίδα ή θα μας συνεφέρει ή θα μας διασπάσει πιο βαθιά.
Φτάνοντας στο εκλογικό κέντρο διαπίστωσα ότι τα τζάμια του ήταν καλυμμένα από ένα απίστευτο κολάζ φωτογραφιών υποψηφίων που όσο τις έβλεπα από μακριά όλες μαζί διατεταγμένες η μία πλάι στην άλλη, μου φάνηκαν σαν να ήταν φωτογραφίες από τους αγνοούμενους του Τιτανικού. Τα συνθήματα που τις πλαισίωναν όπως και στα άλλα εκλογικά «Νέα Πορεία», «Ώρα Ευθύνης», «Πρώτα οι Πολίτες», «Είμαστε Εδώ» και άλλα εμψυχωτικά τσιτάτα δεν έμοιαζαν ικανά να με παρακινήσουν σε ουσιαστικές πράξεις γιατί τ’ αποτελέσματα των έργων, ευρωπαϊκών πάντα προδιαγραφών, είτε πνίγηκαν στις βροχές, είτε κάηκαν από τις πυρκαγιές, είτε τα ρούφηξαν οι σεισμοί, είτε εκτροχιάστηκαν στον Θεσσαλικό κάμπο, είτε γκρεμοτσακίστηκαν από τις κομμένες γέφυρες, είτε κινδυνεύουν από αυτές που δεν έπεσαν ακόμη.
Στο βάθος του δρόμου μπροστά στην καφετέρια απέναντι από το εκλογικό αντίκρισα τον Κώστα να χαιρετά και να συζητά συνωθούμενος χαμογελώντας.
Διαπίστωσα ότι και ‘κείνος φορούσε trendy παντελόνι χωρίς τσέπες, τότε θυμήθηκα πως μαζί τ’ αγοράσαμε ως νεωτερισμό.
Ξαφνικά ο υποψήφιος ξάδελφος άρχισε να διαπληκτίζεται έντονα με έναν πολίτη-ψηφοφόρο και ακούγονταν φράσεις όπως «μας υποσχεθήκατε αποζημιώσεις», «δεν πήραμε φράγκο τσακιστό», «το ρέμα πέρασε μέσα από την τραπεζαρία μου» και «το αυτοκίνητο μου έγινε ενυδρείο με πέστροφες» δυναμιτίζοντας το ασφαλές κλίμα των εκλογών που υπόσχεται αλλαγές μόνο μετά την κάλπη και άμα «κάτσουν» καμιά τριανταριά προϋποθέσεις.
Εργαζόμαστε για το αύριο, το μεθαύριο και για όλα τα αύριο αφού έχει ήδη «εξαφανιστεί» η μισή χώρα και κινδυνεύει να εξαφανιστεί και η υπόλοιπη από ατυχία ή ατυχείς δηλώσεις. Τελικά τι είναι πιο επικίνδυνο οι «προφήτες» της ΕΜΥ ή οι υποψήφιοι «προφήτες» που στηρίζονται από τα ΜΜΕ.
Θυμήθηκα αυτό που λέει ο θεωρητικός Franco Berardi «Ετοιμαζόμαστε να βιώσουμε την ίδια μας την εξαφάνιση ως μια καθηλωτική προσομοίωση. Η παραγωγή των μέσων μαζικής ενημέρωσης είναι ολοένα και πιο κορεσμένη από τις εικόνες αυτής της απόγνωσης, που λειτουργούν και ως συμπτώματα αδιαθεσίας και ως παράγοντες διάδοσης μιας παθολογίας»
Συνθήματα, ιδιοτέλεια, κομματισμός, «αγαθό» συμφέρον, άκρατη παροχορολία, υποσχέσεις και πόζα, αγαθά που δεν έλειψαν ποτέ από το τραπέζι της πολιτικής, ορίζουν την φανερή αλλά και κρυφή ατζέντα της Κυριακής.
Αν η αυτή η Κυριακή είναι τελικά η Κυριακή του «Λαζάρου» σίγουρα θα έρθει η ώρα να μιλήσουμε για την Αποκάλυψη ή την αποκάλυψη των ανεπούλωτων πληγών.
Όσο σκεφτόμουν αυτά, το κλίμα λεκτικής διαμάχης στο πεζοδρόμιο με τον υποψήφιο ξάδελφο και τον πληγέντα πολίτη άλλαξε και μύριζε ελπίδα.
Σκέφτηκα ότι ο Κώστας θα έχει αποφύγει τις παλαιοκομματικές ατάκες του
Διονύση Παπαγιαννόπουλου ως Βουλευτή στο «Ο Κύριος Πτέραρχος» που λέει ειρωνικά στον Κώστα Χατζηχρήστο:
-Ο Βουλευτής αγαπητέ μου κατάντησε ο υπηρέτης των εκλογέων του.
Με τον Χατζηχρήστο, που δεν μασά τελικά, ν’ απαντά «Ρουσφετατζήδες δηλαδή»
Πρέπει κάπου ο Κώστας να βρήκε την ηθική ευθύνη και να παραδέχτηκε τα λάθη που μας οδήγησαν στις καταστροφές και να υποσχέθηκε μεταστροφές.
Το ήρεμο κλίμα καθώς πλησίαζα άλλαξε και πάλι αφού προστέθηκαν στην παρέα και άλλοι «πνιγμένοι» και άναψε ο διάλογος. Οι εκλογές τελικά είναι σαν την συνήθεια, όσο στερείται ερεθισμάτων τόσο εξαπλώνεται η ανάγκη για παρεκτροπή και ελλείψει ηθικής αλήθειας, μόνο η δύναμη ρυθμίζει τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.
Η κλασική ατάκα «με κάνεις εμένα Πρωθυπουργό για μια μέρα» τα λέει όλα. Η εξουσία δεν φθείρει μόνο, αλλά σαν viagra παρασύρει συνειδήσεις, υπολήψεις και βγάζει στην επιφάνεια τα βαθύτερα κίνητρα όσων την νέμονται.
Αν ο Ρίζος ως Βουλευτής Χατζηφωτιάς στον «Τετραπέρατο» υπόσχεται να φέρει τουρισμό, επενδύσεις, πετρέλαιο και θάλασσα ως την απόλυτη επιμειξία, πολιτικής, εκλογών, ρουσφετιού, δολοπλοκίας και δημαγωγίας, αυτό το μοντέλο καρικατούρας πολιτικού δυστυχώς δεν έχει εκλείψει δια μέσω των αιώνων ποτέ.
Έτσι θα πάρουμε και τώρα τις εκλογές, πάνω στις στέγες σπιτιών, με μπουλντόζες, παραινέσεις και χαστούκια σους αδιόρθωτους. Θα μοιράσουμε ελπίδα και ψηφοδέλτια, χάντρες και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς της περιφέρειας με διορισμένο αποικιοκράτη τον Βάσκο Ντε Γκάμα Μπέο, μακρινό απόγονο και νόθο τέκνο Ισπανού Ιεροεξεταστή με μονοπώλιο στα ΜΜΕ, στο πιπέρι και την κανέλλα.
Ολ’ αυτά μ’ έκαναν να ξανασκεφτώ τις στημένες εξέδρες, τις υποψηφιότητες, τους ξαδέλφους, τα μπατζανάκια, τις κουμπαριές και τις κουμπάρες, τα trendy ρούχα, τις ταξικές συνήθειες παρέα με τις «ανέπαφες» συναλλαγές πάνω ή κάτω από το τραπέζι και να γυρίσω τελικά σπίτι μου αγανακτισμένος.
Στην αποστροφή μου θυμήθηκα τα λόγια του Μιραμπώ «Τα πρόβατα πηγαίνουν για σφάξιμο και δε λένε τίποτα, δεν ελπίζουν τίποτα. Αλλά τουλάχιστον δε ψηφίζουν τον χασάπη που τα σκοτώνει ούτε τον αστό που τα τρώει»
