Διαβάζοντας την καθημερινή ειδησεογραφία γεμίζω θλίψη από τον συχνά άδικο χαμό νέων ανθρώπων που χάνουν την ζωή τους, από διάφορες αιτίες, οι περισσότερες από τις οποίες οι απλοί άνθρωποι θα λέγαμε ήταν η κακιά στιγμή.
Ο πόνος είναι φανερός σε όσους από τους δικούς τους μένουν πίσω ανήμποροι να αντιδράσουν στο μοιραίο χαμό ενός, στην ουσία κομματιού από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Ξεπερνούν τους 100 αυτοί που συνελήφθησαν και ανακρίνονται για τον φόνο του Μιχάλη, δεν έχει σημασία η εθνικότητα τους, σημασία έχει το ποιος έβαλε μέσα στο μυαλό τους το μίσος για τους συνάνθρωπους τους και συχνά οπλίζει τα χέρια τους με τα φονικά όπλα που βάζουν τέλος στην ζωή ενός νέου της ηλικίας τους βυθίζοντας στο πένθος στην ουσία έναν ολόκληρο λαό γιατί όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι πονάνε με ανάλογα γεγονότα και αισθάνονται φοβισμένοι για το ανθρώπινο μίσος που πηγάζει από την υποστήριξη μίας επιχείρησης όπως είναι πια οι αθλητικές ομάδες, σχεδόν πάντα ιδιοκτησίας δισεκατομμυριούχων και όχι απλών βιοπαλαιστών που χάνουν τα παιδιά τους.
Δεν έχω λόγια να γράψω για τα παιδιά που χάνονται έτσι άδικα, απλά κλαίω μέσα μου και τρομάζω με τον κόσμο που ζούμε, με την υποκρισία να μας χαμογελά κοροϊδευτικά.
