Είχα την τύχη να γεννηθώ σ' αυτόν τον υπέροχο δρόμο, σε ένα νοικιασμένο βέβαια σπίτι, κάτι σαν ημιυπόγειο, εκεί πέρασα όμως τα πρώτα μου χρόνια και θυμάμαι βέβαια ελάχιστες φευγαλέες εικόνες, αφού έμεινα εκεί μέχρι 5 ετών.
Το φεστιβάλ Αθηνών άρχισε για πρώτη φορά στο Ηρώδειο στα μέσα της δεκαετίας του '50 και φιλοξενούσε αρχικά αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες, αλλά και όπερες και καλλιτέχνες από τον χώρο της κλασικής μουσικής.
Αυτοί που πήγαιναν τότε στο Ηρώδειο ήταν η τότε υψηλή κοινωνία της Αθήνας η οποία δεν είχε καμία σχέση με την σημερινή σε επίπεδο.
Πήγαινε και ο απλός κόσμος στο Ηρώδειο τότε και πάντα υπήρχαν οι αρνητικές κριτικές για διάφορους λόγους αφού ο Έλληνας, εκτός από το ποδόσφαιρο και την πολιτική θέλει να έχει λόγω σε όλα.
Στη πορεία του φεστιβάλ υπήρξαν και αποδοκιμασίες για μεγάλα ονόματα όταν έκαναν ένα λάθος, όλα όμως έβαιναν καλά μέχρι το 1962 που εμφανίσθηκε ο Frank Sinatra και προκάλεσε αντιδράσεις, το ίδιο έχει συμβεί πολλές φορές στα επόμενα χρόνια, όμως η αλήθεια είναι ότι δεν πρέπει να υπάρχουν περιορισμοί στην τέχνη.
Στη εποχή μας το Ηρώδειο με τα συχνά ακριβά εισιτήρια του δίνει την ευκαιρία επίδειξης για την δυνατότητα που έχουν να πληρώνουν ακριβά εισιτήρια μια σειρά από νεόπλουτους που δεν θα έλεγα ότι έχουν και την καλύτερη σχέση με τον χώρο, όπως μου έλεγε φίλος που παρακολουθεί από μικρός ότι συμβαίνει στον καλλιτεχνικό χώρο, συχνά ζωντανά, αυτοί οι άνθρωποι πριν από μερικά χρόνια δεν ήξεραν καν που είναι το Ηρώδειο.
