Στην ερώτηση εσείς στην γενιά σας ποιον είχατε δάσκαλο, οι νεότερες
γενιές λένε κανένα.
Μπορεί αργότερα να πουν για κάποιον αλγόριθμο ή για κάποια τεχνητή
νοημοσύνη.
Που δεν μπορείς να καταλάβεις από το ηχόχρωμα της φωνής πότε είναι
ενθουσιασμένοι, ή πότε τσαντισμένοι.
Έχουμε λοιπόν ανθρώπους που βγάζουν μεράκι και το μοιράζονται μαζί μας.
Άλλος μας μαθαίνει μουσική, άλλος μας μιλάει για ποδόσφαιρο ότι αγαπάει
ο καθένας.
Αλλά και αυτό δεν λέει τίποτα μπροστά σε κάτι ανώτερο που λέγεται Ήθος.
Και αποδίδεται σαν παράσημο με το πέρασμα του χρόνου, με την διάρκεια.
Εμείς είχαμε την πολυτέλεια να διαλέγει ο καθένας όποιον του ταιριάζει
και να τους απολαμβάνουμε όλους κάθε μέρα εκεί στον Φίλαθλο. Ήταν τόσο ισχυρή η
επικοινωνία που μόνο οι Αυθεντικοί τύποι μπορούν να την δημιουργήσουν. Αλλάζουν
όμως οι εποχές και δεν φυτρώνουν πλέον τέτοια παιδιά. Και αντί να προχωρήσουμε
με τέτοιες παρέες οπισθοχωρούμε αναπολώντας αναμνήσεις από μια εποχή που
χάνεται.
Παρέα με το Ήθος.
