Ο Γιώργος Μονεμβασίτης στέλνει ευχές και θυμάται με τον τρόπο του τον Δημήτρη Φεργάδη
Αποφεύγοντας τα συνήθη και τα τετριμμένα σκέφτηκα να πρωτοτυπήσω δανειζόμενος τον διπλά επίκαιρο, αλλά και εύφορο νοηματικά και ποιητικά λόγο του φίλου Δημήτρη (Μίμη) Φεργάδη, που απεδήμησε εις Κύριον την 21η Μαρτίου τούτης της χρονιάς που μας στέρησε αγαπημένους φίλους. Έφυγε τη μέρα που η οικουμένη γιόρταζε την ποίηση· την ποίηση που τόσο αγαπούσε ο Μίμης και πολυτρόπως τιμούσε.
Στα τέλη της δεκαετίας 1950-1960 άρχισε να εργάζεται 20χρονος ως πρεσαδόρος στο ιστορικό εργοστάσιο της Columbia. Σταδιακά ανελίχθηκε και εξελίχθηκε αξιοκρατικά σε διευθυντικό – επιτελικό στέλεχος της Columbia και της Minos – EMI. Αξιοποίησε τις εμπειρίες και τις μνήμες του συγγράφοντας την εξαιρετική μαρτυρία που φέρει το όνομα Με αφορμή την Columbia - Η βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα (Εκδόθηκε το 2018 από τις εκδόσεις ΚΨΜ).
Για το πρώτο Πάσχα του εγκλεισμού, το 2020 δηλαδή, μου έστειλε ευχές σπάνιες που τεκμηρίωναν το λαμπρό του πνεύμα και τη ζηλευτή χρήση του λόγου – ένα άκρως ποιητικό κείμενο που είχε πρωτοδημοσιευτεί στις 2 Μαΐου 2013 στην εφημερίδα Παρατηρητής των Αγίων Αναργύρων· ήταν κάτοικος Αγίων Αναργύρων και από εκεί τον αποχαιρετήσαμε. Τιμώντας τη μνήμη του, το μοιράζομαι μαζί σας, χωρίς να μπορώ να προσθέσω, μια λέξη, μια φράση...
Πάσχα Ελλήνων Πάσχα...
«Αλληλούια»
Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου, τῷ τιμίῳ σου Αἵματι- τῷ Σταυρῷ προσηλωθείς, καὶ τῇ λόγχῃ κεντηθείς, τὴν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις-»
(Κάθισμα Μεγάλης Πέμπτης)
Δεν είναι που λείπουν από τις μέρες μας οι αίροντες τον σταυρό της προσπάθειας και του αγώνα- για το αυριανό κοινό ανθρώπινο καλό.
Δεν είναι που λείπουν από τις μέρες μας οι ως αμνοί λογχιζόμενοι και ως αιρετικοί λοιδωρούμενοι- πάσχοντες μικροί Χριστοί για τα της δικής μας ζωής την ζωή.
Και τέλος, δεν είναι που δεν φυτρώνουν, Μεγαλοβδόμαδο, πασχαλιές μέσα από την μικρή, νεκρή μας γη.
Είναι που εμείς, Υποκριτές, Φαρισαίοι, δεν θέλουμε να βλέπουμε. Και να ακούμε. Ψευτοβολεμένοι και άθλιοι, όμηροι μιας αρρωστημένης ατομικότητας απομονώνουμε το εμείς προσχωρούντες ηλιθίως, (ναι, με το συμπάθιο, αλλά είναι ξεκάθαρα ο άκρατος ο καπιταλισμός, το αίτιο), στο ο «σώζων εαυτόν σωθήτω».
Μακράν διλημμάτων. Ως ο εκ Συρίας Καβαφικός «νέος και με υγείαν αρίστην» που αναζητώντας «την τακτοποίησήν του» εδικαιολογείτο εις εμαυτόν.
«Από στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
..................
Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.
Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.
Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο»*
Ελαστικές συνειδήσεις, χαλαρές ηθικές, ατομικές αποδράσεις, ιδιοτέλειες... Ανά τους αιώνες, πλήθος και καθοριστικές. Το Θείον Δράμα, η επαναλαμβανόμενη, καθημερινή, Θυσία του Πάσχοντος, όπου γης, Θεού δεν παραδειγματίζει. Το δρώμενο αρχίζει και τελειώνει στο τελετουργικό. Η χρεία πρόσθετων «μαρτύρων» περισσεύει.
Η πολυπόθητη Ανάσταση φυτών και λουλουδιών, η Ανάταση ψυχών και συνειδήσεων, φαίνεται να καθεύδει. Στην Αχερουσία...
Όμως, όμως η Ελπιδοφόρος Περσεφόνη καταφθάνει. Ανοιξη (ανοίγνημι, ανοίγω δρόμο...) Κραταιά. Κρατούσα καρπόν –σίτον, οίνον και ρόδι- ζωής.
Το θειάφι στο τέλος υποχωρεί... μπροστά στην πανανθρώπινη ευχή και ελπίδα. Την ανάγκη και το θυμό. «Tήνελλα, ω Καλλίνικε»**. Ακόμα και σε ένα βαμμένο κόκκινο, ουρανό.
Καλό Πάσχα – Καλή «Ανάσταση»
* Από το ποίημα «Ας φρόντιζαν» του Κ. Καβάφη. Έτος 2013 –Έτος Καβάφη
** «Πήγαινε και να γυρίσεις με μια καλή νίκη» (από τους Ολυμπιακούς αγώνες, από την μάχη)
Με τις από καρδιάς ευχές μας για καλύτερες μέρες, για καλύτερους καιρούς
Ντιάνα Βρανούση 
Γιώργος Β. Μονεμβασίτης 
Ο Δημήτρης Φεργάδης ήταν αυτός που «βάφτισε» ένα από τα πιο γνωστά ελληνικά συγκροτήματα, τους Πυξ Λαξ.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο Φίλιππος Πλιάτσικας και ο Μπάμπης Στόκας, δύο παιδικοί φίλοι από το Μενίδι, παρέδωσαν κάποια ηχογραφημένα τραγούδια στον Μάνο Ξυδού, ο οποίος εκείνη την περίοδο εργαζόταν σε δισκογραφική εταιρεία και με τη βοήθειά του ξεκίνησε η μπάντα να γίνεται γνωστή.
Το όνομα του συγκροτήματος δόθηκε από τον τότε υπάλληλο της δισκογραφικής, τον Δημήτρη Φεργάδη, που αργότερα έγινε διευθυντικό στέλεχος στην Columbia.
Η λέξη Πυξ Λαξ προέρχεται από την αρχαιοελληνική γλώσσα και σημαίνει «Με μπουνιές και κλωτσιές».
