Η αντιμετώπιση της μουσικής στην χώρα μας από μικρούς και μεγάλους δεν έχει βέβαια ιδιαίτερη σχέση με αυτήν που υπήρχε στο παρελθόν. Τα ΜΜΕ και οι μεγάλοι όμιλοι που ελέγχουν τις περισσότερες από τις δραστηριότητες μιας χώρας δεν έχουν και πολλές ευαισθησίες όσων αφορά την μουσική και το αποδεικνύουν με διάφορους τρόπους σε κάθε ευκαιρία.
Μουσική πια σημαίνει να πάμε να αποδοκιμάσουμε τον τάδε πολιτικό ή να απολαύσουμε αυτούς που αγαπήσαμε στην δεκαετία του '70, του '80 κοκ, όταν μάλιστα πρόκειται για συγκροτήματα είναι ζήτημα αν υπάρχει ακόμα και ένας από τα τότε αυθεντικά μέλη, το όνομα όμως τραβάει.
Φίλος μου είπε ότι γύρω στο 1980 ένα μουσικό περιοδικό είχε 30 δραχμές ενώ ο μισθός ήταν 30000, σήμερα ένα ανάλογο περιοδικό έχει 7-10 ευρώ και ο μισθός είναι 700 ευρώ περίπου, δηλαδή είναι πανάκριβο σε σχέση με αυτά που πληρώναμε, τότε, αυτό συμβαίνει σε όλα τα προϊόντα.
5-10 οικογένειες και άλλες τόσες πολυεθνικές εκμεταλλεύονται την ανίκανη να αντιδράσει για διάφορους λόγους χώρα και της πίνουν στην κυριολεξία το αίμα, το ίδιο βέβαια συμβαίνει στις περισσότερες χώρες του πλανήτη με διάφορες κυβερνήσεις, αφού δεν υπάρχουν πια διαχωρισμοί.
Ο λαός είναι σαν υπνωτισμένος και υπακούει μόνο στις κομματικές εντολές για κινητοποιήσεις σε συγκεκριμένες περιπτώσεις που πάντα βέβαια έχουν στόχο την νομή της εξουσίας για να βολέψει το κάθε κόμμα τον πολιτικό στρατό του.
