Από τον Κώστα Σιέρρο
Πολλές συνδέσεις και αναφορές γίνονται σε σχέση με το παρελθόν με βάση διάφορα κριτήρια.
Από τις πιο τρανταχτές διαφορές χωρίς να είναι και οι μοναδικές, με το σήμερα είναι οι ρυθμοί και το μεράκι.
Οι πρώτοι έγιναν εξοντωτικοί και το δεύτερο δεν φαίνεται ούτε στο μικροσκόπιο.
Όσοι πρόλαβαν τους παλιούς μαστόρους δεν μπορούν να ξεχάσουν τα χειροποίητα κομψοτεχνήματα.
Ο ξυλουργός να σκαλίζει με τους μήνες στασίδια, ο σιδεράς να κοπιάζει με τις ατέλειωτες περικοκλάδες, ο κουρέας να έχει κάμποσα εργαλεία και άλλη τόση υπομονή να φτιάξει το τέλειο μουστάκι.
Όλοι οι μάστορες άφηναν και ένα μέρος της ψυχής τους στα δημιουργήματα τους, όλα τα αντικείμενα είχαν ονοματεπώνυμο.
Ακόμα και τα αυτοκίνητα μέχρι τις αρχές του 80 περίπου είχαν ταυτότητα ατομική.
Έκτος από τα πολύ σκληρά μέρη που έβγαιναν από δυνατές πρέσες οτιδήποτε άλλο είχε φάει πολύ τρίψιμο από τους εργάτες.
Στην μουσική δεν θα σταθώ στους κατασκευαστές οργάνων αλλά σ αυτό που είπε η Βάσω Δημητρίου πολύ σπουδαία κιθαρίστρια σε πρόσφατή συνέντευξή της, οι μουσικοί βγάζουν την ψυχή τους μέσα από το όργανο που παίζουν.
Αυτονόητη πιθανώς παρατήρηση για τους παλιούς, ακαταλαβίστικη για τους νεότερους.
Δεν θα διαφωνήσει κανείς αν πούμε ότι ένας από βασικούς συνδετικούς κρίκους που πρέπει να περνάει από την μια γενιά στην άλλη είναι το μεράκι.
Οι νεότεροι δεν το ξέρουν οπότε το χάσμα των γενεών γίνεται όλο και πιο μεγάλο.
Και οι ρυθμοί τότε σε σχέση με το σήμερα ήταν πιο αργοί κι απ το replay.
Θα αναρωτηθεί κάποιος μα δεν είχαν άλλη δουλειά να κάνουν ήταν τόσο αργόσχολοί?
Να υποθέσω ότι η πλειοψηφία του κόσμου προέρχονταν από αγροτικές οικογένειες οπότε είχαν μάθει να ζουν με τους ρυθμούς της φύσης.
Το χρονικό διάστημα από το να φυτέψεις μια τοματιά μέχρι να κόψεις την πρώτη τομάτα δεν επιδέχονταν ούτε παρατάσεων, ούτε συντομεύσεων.
Το τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα ήταν ακατανόητο. Τα dead line ήταν μια διαστροφή. Σήμερα είναι ο αέρας που αναπνέουμε.
Πολλάκις έχουμε ακούσει ότι δεν είχαν να φάνε. Μα τραγούδαγαν έκαναν καλαμπούρια, γέλαγαν, χόρευαν και νηστικό αρκούδι δεν χορεύει.
Ήταν ανέμελες οι εποχές τότε και δημιουργικές από κάθε άποψη γιατί ο κόσμος έδινε την ψυχή του. Το βλέπουμε στην μουσική στο κινηματογράφο στις τέχνες γενικότερα
Μετά ήρθε η πρόοδος και την ρώταγε (την ψυχή) πόσα θέλει.
Και φτάσαμε σιγά σιγά από τα γέλια και τις χαρές σήμερα να σε λοξοκοιτάει ο άλλος και να θες να τον λιώσεις κάτω, αν τον νοιώσεις του χεριού σου, αλλιώς το κεφάλι χαμηλά και φυσάει αδιαφορία. Υπάρχει πολύ θυμός εκεί έξω.
Μας πρόδωσε η πρόοδος και όποιος είναι ευχαριστημένος από την ζωή του πρώτος να πετροβολήσει
Ένας κόσμος που ήταν ν αλλάξει έχοντας στον ορίζοντα κάποιες σταθερές, άλλαξε μάνι μάνι με άπληστες αντιπαροχές.
Διαφεντεύουν σήμερα τα κομπιούτερς και οι αριθμοί, δεν είσαι πλέον ο εαυτός σου είσαι ο αλγόριθμός σου.
Αν σταθούμε στις πηγές της κακοδαιμονίας μας πιθανώς να διορθωθούν κάποια πράγματα.
Μέχρι τότε ευ πράττωμεν γελώντας
