Φεγγάρια αποτυπωμένα σε παρτιτούρες. Υπάρχουν κάποια τραγούδια που όσος χρόνος κι αν περάσει θα έχουν γεμάτα ενέργεια, θα μας φωτίζουν ή θα μας σκοτεινιάζουν, σε φεγγαράδες πραγματικές ή φανταστικές.
Συγκεντρώσαμε 24 ιστορίες για το ουράνιο σώμα που μας μαγνητίζει, με σεληνάκατο τη μουσική μέσα από 10 δεκαετίες. Συνοδεύονται με δύο λόγια για αυτούς που μας τα χάρισαν.
Moonlight serenade – Glenn Miller and his Orchestra (1939)
Η ορχηστρική σύνθεση δεν έχει στίχο να μας οδηγήσει σε συγκεκριμένη ιστορία. Οι νότες της είναι η μόνη κατευθυντήρια γραμμή, δίνοντάς μας την ευκαιρία να «γράψουμε» τη δική μας με αυτές.
Ο Glenn Miller ήταν ένας σπουδαίος Αμερικανός συνθέτης, τρομπονίστας και ενορχηστρωτής της τζαζ. Το 1937 δημιούργησε την πρώτη του ορχήστρα, ενώ δύο χρόνια αργότερα συνέθεσε το κλασικό “Moonlight serenade” που ξεπέρασε το 1 εκατ. αντίτυπα. Με στίχους του Mitchell Parish το τραγούδησαν οι Chick Bullock, Ella Fitzgerald, Pat Boone, Bobby Vinton, Carly Simon, η Ιταλίδα Mina κ.α. Ένας άλλος μεγάλος συνθέτης της τζαζ, ο Michelle Legrand, το συμπεριέλαβε σε δίσκο του το 1957. Έχει ερμηνευτεί επίσης με γαλλικό, ουγγρικό και φινλανδικό στίχο.
H ζωή του έγινε ταινία το 1954 με τίτλο “The Glenn Miller story”, αποσπώντας τρεις υποψηφιότητες για βραβείο Όσκαρ, κέρδισε ως η “Καλύτερη μίξη ήχου/Ηχογράφηση”.
It's only a paper moon – Ella Fitzgerald & Delta Rhythm Boys (1945)
Η πρώτη εκτέλεση του 1933 ανήκει στον Henry King και την ορχήστρα του, τους Hotel Pierre, με φωνητικά του Dick Robertson. Επιτυχία έγινε από το τρίο του Nat King Cole το 1944, δύο χρόνια αργότερα ο ανεπανάληπτος τραγουδιστής και πιανίστας άρχισε να δισκογραφεί προσωπικά ως μονάδα. Αξιοπρόσεκτη είναι και η ερμηνεία της 28χρονης τότε Ella Fitzgerald με τους Delta Rhythm Boys, το 1945. Ρομαντισμός μιας άλλης εποχής, με αισιόδοξες ρυθμικές τζαζ νότες.
The moon was yellow – Jane Morgan (1959)
Η Αμερικανίδα Jane Morgan ξεκίνησε την καριέρα της ως ηθοποιός και τραγουδίστρια στα τέλη της δεκαετίας του ’40, αρχικά από τη Γαλλία και την Αγγλία και μετέπειτα στην Αμερική. Έχει παίξει σε παραστάσεις στο Μπρόντγουεϊ, ενώ απέκτησε το δικό της αστέρι στο Hollywood Walk of Fame το 2011. Το 1959 κυκλοφόρησε τον δίσκο “Jane in Spain” συνδυάζοντας υποδειγματικά ισπανικούς με αγγλικούς στίχους. Μερικά από αυτά, “What A Difference A Day Made (Cuando Vuelva A Tu Lado)”, “Perhaps, perhaps, perhaps (Quizas, quizas, quizas)” και το “The moon was yellow (El amor llamo)” που μας πηγαίνει κατευθείαν στη χώρα των ταυρομάχων.
Moon river – Henry Mancini (1961)
Η περιβόητη σύνθεση του θρυλικού Henry Mancini έχει συνδεθεί με δεκάδες μεγάλα ονόματα. Κυκλοφόρησε αρχικά από τον συνθέτη με την ορχήστρα του, τον Αύγουστο του 1961, γνωρίζοντας επιτυχία. Τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς το ερμήνευσε η Audrey Hepburn στην αξέχαστη ταινία “Breakfast at Tiffany’s”. Με τους στίχους του Johnny Mercer κέρδισε Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού, ενώ ο Mancini βραβεύτηκε για τη μουσική του στην ταινία. Θα κερδίσει και δύο Grammy, “Τραγούδι της χρονιάς” και “Δίσκος της χρονιάς”, από τα τέσσερα που ήταν υποψήφιος. Έχει συνολικά 20 νικητήρια από 72 υποψηφιότητες, με πιο σημαντική το 1995 που βραβεύτηκε για την προσφορά του στη μουσική. Περισσότεροι από 850 καλλιτέχνες θα το διασκευάσουν στη συνέχεια, συμπεριλαμβανομένων και των ορχηστρικών εκτελέσεων, με πιο χαρακτηριστική αυτή του Frank Sinatra το 1964.
Fly me to the moon – Doris Day (1965)
H «διαστημική» σύνθεση γράφτηκε το 1954 από τον συνθέτη Bart Howard, χρειάστηκε μόλις 20 λεπτά για να την ολοκληρώσει. Ο αρχικός τίτλος ήταν “In other words”. To πρωτοερμήνευσε ζωντανά η Felicia Sanders την ίδια χρονιά, στο νυχτερινό κλαμπ “Blue angel” στο Μανχάταν. H πρώτη ηχογράφηση και κυκλοφορία έγινε από την Kaye Ballard, επίσης το 1954. Παρόλο που έχει τη σφραγίδα τζαζ ήχου, η μπόσα νόβα ορχηστρική εκτέλεση του Joe Harnell το 1962 ξεπέρασε το μισό εκατ. αντίτυπα, χαρίζοντάς του το μοναδικό Grammy στην καριέρα του. Είναι το πρώτο τραγούδι που ακούστηκε στο φεγγάρι, το 1969, με τη φωνή του Frank Sinatra. To διασκεύασαν πολλά ηχηρά ονόματα, Johnny Mathis, Nancy Wilson, Peggy Lee, Dinah Washington, Nat King Cole, Sarah Vaughan, Mel Torme, Paul Anka, Brenda Lee, Julie London, Perry Como, Judy Garland, Cliff Richard, Tony Bennett, Astrud Gilberto, Matt Monro, Trini Lopez, Bobby Darin, Bobby Womack, Tom Jones. Αξιοσημείωτη είναι και η ερμηνεία της Ella Fitzgerald σε συναυλία της στο Tόκιο το 1964, στο Hibiya Kokaido Public Hall, με τη συνοδεία ενός πιάνου.
H πιο ονειρική εκτέλεση είναι της Doris Day το 1965. Από το άλμπουμ “Latin for lovers”.
Dancing in the moonlight – King Harvest (1973)
Άραγε υπάρχει κάποιος που δεν έχει χορέψει κάτω από το φως του φεγγαριού; Με νότες το δήλωσαν πρώτοι οι Boffalongo το 1970, μία ροκ μπάντα από τη Νέα Υόρκη που έζησε μόλις τέσσερα χρόνια. Τo έγραψε ο κιμπορίστας τους, ο Sherman Kelly. Το 1973 το διασκεύασε η Lisa Minnelli, το 2000 οι Βρετανοί Toplader φρόντισαν να φτάσει στο Νο.07 της χώρας τους, αφού πρώτα η εκτέλεση των Γαλλο-αμερικανών King Harvest το 1973 το οδηγήσει στο Νο.13 της Αμερικής. One hit wonder συγκρότημα, αφού ήταν η μοναδική επιτυχία τους.
Flor de luna – Santana (1977)
Ο Μεξικανός θρύλος της κιθάρας Carlos Santana πήρε την αμερικανική υπηκοότητα το 1965. Σχημάτισε τους Santana στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο το 1969. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα τους έχουν πουλήσει 100 εκατ. αντίτυπα, ενώ οι συναυλίες τους έχουν συγκεντρώνει πάνω από 100 εκατ. κοινό.
Ο Carlos Santana έχει κερδίσει δέκα Grammy από τα δεκατέσσερα που ήταν υποψήφιος, τρία Latin Grammy, το 1996 πήρε το βραβείο Billboard Century, το 1998 εισήχθη στο Rock & Roll Hall of Fame, ενώ τo 2009 βραβεύτηκε με Billboard Latin για τη συνολική συνεισφορά του στη μουσική. Το 2014 το περιοδικό Rolling Stone τον συμπεριέλαβε στη λίστα του με τους καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών, στο Νο.15.
Τo 1977 το διπλό άλμπουμ των Santana με τίτλο “Moonflower” πούλησε σχεδόν 3 εκατ. αντίτυπα και έγινε το πέμπτο πιο εμπορικό τους. «Έβγαλε» τις αξέχαστες επιτυχίες “Black magic woman”, “Europa (Earth’s cry heaven’s smile)” και το “Flor de luna”. Τα δύο τελευταία είναι μια τρανή απόδειξη γιατί κάποιες συνθέσεις δε χρειάζονται στίχους για να αγαπηθούν.
Moonlight shadow – Mike Oldfield ft. Maggie Reilly (1983)
H πιο επιτυχημένη γραφή του Βρετανού μουσικού, τραγουδιστή και παραγωγοπυ, το 1983, με τα φωνητικά της Σκοτσέζας Maggie Reilly. Λέγεται ότι το έγραψε επηρεασμένος από τη δολοφονία του John Lennon το 1980, ο ίδιος έχει δηλώσει ότι το εμπνεύστηκε από την ταινία “Houdini” και πως ίσως να είχε περάσει από το μυαλό του το θλιβερό γεγονός. Έγινε Νο.01 σε εννέα ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ αυτών η Νορβηγία, για έξι εβδομάδες και η Ελβετία, για τέσσερις.
Kalimba de luna – Tony Esposito (1984)
Αυτό το φεγγάρι θέλει ατέλειωτο χορό. Ο Ιταλός τραγουδιστής, μουσικός και ντράμερ Tony Esposito ξεκίνησε τη δεκαετία του ’70 κυκλοφορόντας τέσσερα άλμπουμ. Έχει συνεργαστεί με ονόματα όπως ο Lucio Dalla, o Pino Daniele και ο Gino Paoli. Η μεγαλύτερη επιτυχία του είναι το ιταλοντίσκο “Kalimba de luna” που έγραψε και ερμήνευσε πρώτος, το ηχογράφησε το 1982 αλλά κυκλοφόρησε το 1984. Ισπανόφωνος ο τίτλος, όπως και οι στίχοι του ρεφραίν, ενώ αγγλόφωνοι του κουπλέ. Την ίδια χρονιά το τραγούδησαν οι ABBA με πανομοιότυπο τρόπο, καθώς και η Dalida που το διασκεύασε στα αγγλικά και στα γαλλικά. 40 χρόνια μετά, εξακολουθεί να «αναβιώνει» στις ντισκοτέκ.
The whole of the moon – Waterboys (1985)
Η πιο διαχρονική επιτυχία του βρετανο-ιρλανδικού συγκροτήματος. Τον Σεπτέμβριο του 1985 κυκλοφόρησαν το τρίτο τους άλμπουμ “This is the sea” και τρεις μήνες αργότερα έκαναν περιοδεία στην Ευρώπη ως support στους Simply Minds. Ο ιθύνων νους των Waterboys είναι o Σκοτσέζος τραγουδιστής, μουσικός και κιθαρίστας Mike Scott, που έγραψε το αξεπέραστο αυτό τραγούδι σε ηλικία 26 ετών.
Moonlighting (Theme) – Al Jarreau (1987)
Από τα πιο χαρακτηριστικά και ωραιότερα τραγούδια για το φως του ολόγιομου φεγγαριού. Ο Al Jarreau έγραψε τους στίχους, το ερμήνευσε και έγινε από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του. Αποτέλεσε το μουσικό θέμα της επιτυχημένης αμερικανικής σειράς “Moonlighting” του ABC με τον Bruce Willis και την Sybill Shepherd, “Αυτός, αυτή και τα μυστήρια” ο ελληνικός τίτλος. Προβλήθηκε από το 1985 έως το 1989, με κάθε επεισόδιο να ξεπερνά σε κόστος τα τρία εκατ. δολάρια. Προτάθηκε πέντε συνεχόμενες χρονιές για Primetime Emmy, 41 συνολικά, κερδίζοντας έξι. Σειρά και πρωταγωνιστές διεκδίκησαν επίσης δέκα Χρυσές Σφαίρες, η Shepherd κέρδισε δύο φορές και ο Willis μία, ενώ το περιοδικό Time την κατέταξε στα καλύτερα τηλεοπτικά σίριαλ όλων των εποχών. Το “Moonlighting” ήταν υποψήφιο για βραβείο Grammy ως το “Καλύτερο τραγούδι γραμμένο ειδικά για ταινία ή τηλεόραση”, όπως και ο Al Jarreau στην κατηγορία “Καλύτερη ανδρική ποπ εμφάνιση με φωνητικά”.
La luna – Belinda Carlisle (1989)
Η Αμερικανίδα καλλιτέχνιδα τραγούδησε για το φεγγάρι το 1989. Μπορεί τo “La Luna” να μη γνώρισε εμπορική επιτυχία ως σινγκλ, Νο.38 στην Αγγλία, εκτός Τοπ 100 στην Αμερική, το άλμπουμ όμως “Runaway horses” ξεπέρασε το 1,2 εκατ. αντίτυπα και έγινε το δεύτερο πιο εμπορικό της. Τα ραδιόφωνα που το τίμησαν περισσότερο είναι τα ελληνικά, ακόμα και σήμερα.
Mexican Moon – Concrete Blonde (1993)
Το εναλλακτικό ροκ μέσα από τους Αμερικανούς Concrete Blonde. Σχηματίστηκαν το 1982, διαλύθηκαν πρώτη φορά το 1995 και επανενώθηκαν τρεις, το 1997, το 2001 για τέσσερα χρόνια και το 2010 για άλλο δύο. To αρχικό τους όνομα ήταν Dream 6, ως τη στιγμή που ο Michael Stipe των REM τους πρότεινε το Concrete Blonde. Από το πέμπτο στούντιο άλμπουμ “Mexican Moon” του 1993, το ομώνυμο τραγούδι με τους ισπανόφωνους στίχους στο κουπλέ και τους αγγλόφωνους στο ρεφρέν έγινε δικαίως η μεγαλύτερη επιτυχία τους στην Ελλάδα.
Luz de luna – Chavela Vargas (1993)
Από τα πιο «μελαγχολικά» φεγγάρια. Η Μεξικάνα Chavela Vargas γεννήθηκε στο Πουέρτο Ρίκο. Τραγουδούσε στα μπαρ για να επιβιώσει. Είναι θρύλος στο Μεξικό και τη Λατινική Αμερική, ενώ στην Ευρώπη έγινε γνωστή από τις ταινίες του Pedro Almodovar. Η ζωγράφος, γυναίκα σύμβολο Frida Kahlo ήταν από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα της ζωής της. To 2002 η ισπανική και η μεξικάνικη τηλεόραση την τίμησαν με ένα μεγάλο αφιέρωμα. Ερμηνεύει με δραματικό τρόπο, χαρακτηριστική η σπαρακτική ερμηνεία της στο “Luz de luna”, έγραψε η ίδια τη μουσική και τους στίχους. Συμπεριλήφθηκε στο σάουντρακ της ταινίας “Kika” του Pedro Almodovar το 1993, αλλά και στο προσωπικό της άλμπουμ “La llorona” την ίδια χρονιά.
Luna De Rio – Baffa feat. Baganni (1994)
Ιταλική παραγωγή με αγγλικούς στίχους, του 1994. To φεγγάρι του Ρίο μέσα από ηλεκτρονικούς λάουντζ ήχους, δημιουργία του Ιταλού DJ και παραγωγού Max Baffa. Ατμοσφαιρικό, με αισθαντικά φωνητικά και το ρυθμό να εναλλάσσεται δύο φόρες από μελωδικό σε χορευτικό. Παρόλο που διαρκεί έξι λεπτά, το αποτέλεσμα είναι αριστουργηματικό στο είδος του.
Πανσέληνος – Χάρις Αλεξίου (1995)
Σ’ όποιο σημείο του πλανήτη κι αν βρεθούμε, όσα τραγούδια κι αν φτάσουν στα αυτιά μας, ένα με αναφορά στο φεγγάρι θα μαγνητίζει περισσότερο την ψυχή μας. Άραγε είναι οι στίχοι, η μελωδία, η ερμηνεία, το ότι είναι στη δική μας γλώσσα, ή όλα αυτά μαζί;
Το 1995 με το άλμπουμ “Οδός Νεφέλης ‘88” η σπουδαία Χαρούλα Αλεξίου μας συστήθηκε ως ολοκληρωμένη δημιουργός. Στα δέκα από τα δώδεκα τραγούδια η μουσική και οι στίχοι είναι δική της γραφή, πέρα από την ερμηνεία. Ένα από αυτά, η σχεδόν τριαντάχρονη “Πανσέληνος”. Στο δίστιχο «Δε νιώθω θλίψη, μα μου ‘χει λείψει το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία» καθρεφτίζει τον εαυτό της.
To the moon and back – Savage Garden (1997)
Το ντουέτο των Savage Garden, o παραγωγός Daniel Jones με τον τραγουδιστή Darren Hays, είναι από τα πιο επιτυχημένα ονόματα της Αυστραλίας. To ντεμπούτο άλμπουμ με τίτλο το όνομά τους έγινε το πιο εμπορικό παγκοσμίως πουλώντας 13 εκατ. αντίτυπα. Πέτυχε την τρίτη μεγαλύτερη παραμονή στο Τοπ 10 του Billboard από οποιονδήποτε άλλο Αυστραλό καλλιτέχνη στην ιστορία του αμερικανικού τσαρτ. Μέσα από αυτό, το “To the moon and back” που αποδείχτηκε η μεγαλύτερη επιτυχία τους στην Αγγλία, έφτασε στο Νο.03 ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του και έγινε πλατινένιο. Στη χώρα τους έγινε επίσης πλατινένιο, κερδίζοντας δύο βραβεία ARIA (Australian Record Industry Association), “Τραγούδι της χρονιάς” και “Καλύτερη ποπ κυκλοφορία”. Στην Ελλάδα γνώρισε μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία, πήγαμε τραγουδώντας στο φεγγάρι και γυρίσαμε ουκ ολίγες φορές.
Goodnight moon – Shivaree (1999)
Οι Αμερικανοί Shivaree δημιουργήθηκαν το 1997. Τραγούδησαν για το φεγγάρι δύο χρόνια αργότερα, στο ντεμπούτο τους άλμπουμ με τον μακάβριο τίτλο “I oughtta give you a shot in the head for making me live in the dump”. Σαν σινγκλ κυκλοφόρησε το 2000 και έγινε Νο.01 στην Ιταλία. Ακούστηκε στην πρώτη ταινία του Quentin Tarantino “Kill Bill”, την ώρα που η Uma Thurman παίρνει το δρόμο της επιστροφής.
Hijo de la luna – Sarah Brightman (2000)
Η πρώτη εκτέλεση ανήκει στο ισπανικό ποπ ροκ συγκρότημα των Mecano, το 1986. Tην ίδια χρονιά η Βρετανίδα σοπράνο Sarah Brightman, σύζυγος τότε του διάσημου σκηνοθέτη και παραγωγού Arthur Lloyd Webber, σαρώνει στο κλασικό θεατρικό μιούζικαλ “Το φάντασμα της όπερας” ως Christine. 14 χρόνια αργότερα, τo 2000, θα διασκευάσει εκπληκτικά το “Hijo de la luna” και θα το συμπεριλάβει στο άλμπουμ “La luna”, που έγινε το τέταρτο πιο εμπορικό της καριέρας της φτάνοντας τα 800.000 αντίτυπα.
Moondance – Michael Buble (2003)
Το έγραψε και το πρωτοερμήνευσε ο Van Morrison το 1970, έδωσε τον ίδιο τίτλο και στο άλμπουμ. Έχει τραγουδηθεί στα γερμανικά, κροατικά, φινλανδικά και εβραϊκά, ενώ στα αγγλικά από τους πιο γνωστούς καλλιτέχνες που το διασκεύασαν, κατά χρονολογική σειρά, είναι ο Bobby McFerrin, η Νάνα Μούσχουρη, η Anita Baker, ο Philip Bailey και ο Michael Buble. Ο τελευταίος παρουσίασε μία υπέροχη τζαζ εκτέλεση, που τη συμπεριέλαβε στο τρίτο του άλμπουμ με τίτλο το όνομά του.
Blue moon – Rod Stewart feat. Eric Clapton (2004)
Πρώτη ηχογράφηση και επιτυχία έγινε το 1934 από τον σαξοφωνίστα Glen Gray με το συγκρότημά του, τους Casa Loma Orchestra, τραγούδησε ο Kenneth Sargent. Μόνο τη δεκαετία του ’50 και του ’60 να αναφέρουμε τα τεράστια ονόματα που το τραγούδησαν κατά σειρά αρκεί: Billie Holiday, Elvis Presley, Ella Fitzgerald, Drifters, Toni Bennett, Julie London, Sam Cooke, Cliff Richard, Dean Martin, Liza Minnelli, Supremes.
To 2004 το διασκεύασε ο Rod Stewart, με τον Eric Clapton να παίζει κιθάρα. Από το άλμπουμ “Stardust… The great American songbook Volume III” που ξεπέρασε τα 2,2 εκατ. αντίτυπα, χαρίζοντας στον αειθαλή Βρετανό το μοναδικό Grammy της καριέρας του, στην κατηγορία “Καλύτερο παραδοσιακό ποπ άλμπουμ με φωνητικά”.
The moon and the sky – Sade (2010)
Η Βρετανίδα νιγηριανής καταγωγής Helen Folasade Adu, οι γονείς την έλεγαν Sade από μικρή, είναι το μισό μεσαίο όνομά της. Από τεσσάρων ετών έζησε στο Λονδίνο, εξαιτίας του χωρισμού των γονιών της. Στα 17 σπούδασε σχέδιο μόδας, ενώ τρία χρόνια αργότερα έγινε μοντέλο και σχεδιάστηκα ανδρικών ρούχων. Τραγούδησε ερασιτεχνικά στους Arriva που δημιούργησε με φίλους της, στη συνέχεια στους Pride, από τους οποίους αποχώρησαν ο μουσικοσυνθέτης και σαξοφωνίστας Stuart Matthewman, ο πληκτράς Andrew Hale και ο μπασίστας Paul Spencer Denman, για να δημιουργηθεί το συγκρότημα που φέρει το όνομά της. Στο έκτο στούντιο άλμπουμ “Soldier of love” του 2010, είναι «κρυμμένο» το διαμάντι “The moon and the sky”. Η Sade είναι καθηλωτική για μία ακόμη φορά.
Solitary moon – Barbra Streisand (2011)
H Barbra Streisand το 2011, σε ηλικία 69 ετών, κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ αποτίοντας φόρο τιμής στον Alan και την Marylin Bergman, το καταξιωμένο ανδρόγυνο είναι βραβευμένο με Oscar και Grammy, ενώ έχει εισαχθεί στο Songwriters Hall of Fame. Η στενή φιλία των τριών έφτασε τα 50 χρόνια, της έχουν χαρίσει αλησμόνητες επιτυχίες όπως το ”A child is born”, “The way we were” και φυσικά το “Yentl”, έγραψαν όλους τους στίχους της ταινίας που πρωταγωνιστεί. «Πλημμυρισμένη» με μπαλάντες η 33η δουλειά της, μία από αυτές τo “Μοναχικό φεγγάρι”.
The moon is blue – Future Islands (2021)
Το έγραψαν τα αδέλφια Martyn και Steven Young, το ερμήνευσε πρώτη η μπάντα τους, οι Βρετανοί Colourbox το 1985. Οι Αμερικανοί Future Islands το «απογείωσαν» το 2021, έχουν κι άλλο αξιόλογο τραγούδι για το φεγγάρι που έγραψαν οι ίδιοι, το “Like the moon” του 2014. Μελαγχολικοί στίχοι, ηλεκτρονικός ήχος, με τη φωνή του τραγουδιστή και στιχουργού Samuel T. Herring να μοιάζει έντονα με αυτή του Chris Rea.
