Ζούμε σε μία εποχή που όλοι σχεδόν οι άνθρωποι νιώθουν θυμωμένοι σχεδόν για τα πάντα και εκφράζουν τον θυμό τους με παρεμβάσεις στα κοινωνικά δίκτυα, με δηλώσεις στα MME.
Θυμώνουν με τα πιο ανώδυνα, αλλά και τα πιο σοβαρά και πάντα έχουν σαν στόχο αυτόν που τους πήρε το γλειφιτζούρι από το χέρι.
Οι πιο θυμωμένοι είναι αυτοί οι οποίοι ασχολούνται με την πολιτική και αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν το ότι στα δημοκρατικά κράτη η εξουσία εναλλάσσεται μεταξύ των κομμάτων μέσω των εκλογών και όχι όποτε δεν μας αρέσει ο αντίπαλος μας, ο οποίος μας αρέσει μόνο όταν είναι ακίνδυνος και δεν έχει δημοτικότητα.
Υπάρχουν άνθρωποι βέβαια που ο θυμός τους είναι δικαιολογημένος, ζουν σε άσχημες συνθήκες, αμείβονται λιγότερο από όσο προσφέρουν, ενώ οι εργοδότες τους αποκομίζουν τεράστια κέρδη και συνήθως μοιράζουν ελάχιστα στους μετόχους τους.
Ποτέ ένας θυμωμένος άνθρωπος δεν βγήκε κερδισμένος, πάντα θα χάνει όσο αγανακτισμένος και αν είναι. Ο θυμός δεν μας επιτρέπει να σκεφτούμε σωστά, μας παρασύρει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις και συνήθως ενισχύει αυτόν που προκαλεί τον θυμό μας.
Ο Έλληνας είναι θυμωμένος γιατί οι γονείς του δεν του παίρνουν το αυτοκίνητο που θέλει, δεν έχει λεφτά να μείνει μόνος του, αλλά παράλληλα δεν θέλει να δουλέψει, οι μεγαλύτεροι δεν τον καταλαβαίνουν και το κορίτσι που φλερτάρει δεν είναι τόσο εύκολο όσο νόμιζε.
Είναι θυμωμένος γιατί o θυμός πηγάζει μέσα από τα τραγούδια των καλλιτεχνών της τραπ που κατάφεραν να πετύχουν στην ζωή τους, ενώ πριν από μερικά χρόνια ήταν στην ανωνυμία και τώρα κυκλοφορούν με χρυσές αλυσίδες.
Είναι θυμωμένος γιατί διάφοροι από το περιβάλλον του πέτυχαν στην ζωή τους, χωρίς όμως να εξετάζει το πώς έγινε αυτό.
