Η r'n'b είναι παρεξηγημένη. Γιατί όταν μια μουσική είναι συνυφασμένη μέσα στο 2013 με τον Pitbull και τον Robin Thicke (η Adele δεν είναι r'n'b, νισάφι), τη στιγμή που δέκα και είκοσι χρόνια πριν το "rhythm and blues" είχε να κάνει με σπουδαίες φωνές και μελωδίες πιο κολλητικές κι από ρεφρέν του Stevie, τότε κάτι δεν πάει καλά. Κι όταν λέμε "δεν πάει καλά", εννοώντας με την ίδια τη μουσική κι όχι τους αποδέκτες αυτής, που στο τέλος της ημέρας διαμορφώνουν βέβαια την αγορά (μιλώντας μπακάλικα).
Όταν έχεις μεγαλώσει με μαύρα ακούσματα, το 2013 δεν είναι καλή εποχή, για να μείνεις εκεί και να μην ανακαλύψεις νέες τάσεις και παραγωγές. Και φυσικά το κάνεις, γιατί αγαπάς τη μουσική και πρέπει να επιβιώσεις. Όταν λοιπόν σου έρχεται κατακέφαλα μια νέα κυκλοφορία που σε γυρνάει στο 1995, χωρίς να έχει να ζηλέψει σε τίποτα το τότε feeling, αλλά και χωρίς να θέλει να κάνει σαφή αναδρομή κι αναφορά εκεί, παρόλο που άθελά του το κάνει, τότε κάνεις μια παύση από τον Miguel ή την Emeli Sande, που είναι ό,τι πιο κοντά σε αυτά που λατρεύεις, και το ακούς με σθένος. Το ακούς στο repeat. Το μελετάς. Αγνοείς το υπόλοιπο album, γιατί δεν σε αφορά καθολικά. Το κρίνεις σαν να είναι από μόνο του σημείο αναφοράς στη μουσική του σήμερα. Γιατί ακόμα κι αν δεν αγαπάς το λεγόμενο "contemporary r'n'b", πρέπει να ασχοληθείς με το "Dirty laundry" της Kelly Rowland λίγο περισσότερο από αυτό που έχεις αντοχές να κάνεις.
Οι αναφορές είναι πασιφανείς. Είναι το δράμα της Mary J, η καθαρότητα στη φωνή της Aaliyah, οι mid-tempo παραγωγές της Janet, οι υγρές οπτικοποιήσεις της Toni, τα πιάνο ακόρντα του R. Kelly και η πονεμένη ντίβα μέσα στο "My love is your love" της Whitney - είναι όλα εκεί. Η Kelly Rowland αφήνει για λίγο τα dance featurings με τον David Guetta, κάνει καθρεφτάκι στην επιτυχία της Beyonce και ξεδιπλώνει τον εαυτό της, τον πραγματικό της εαυτό, τραγουδώντας για τη ζήλια, το αρρωστημένο πάθος της για τον λάθος άντρα, την αδυναμία της να ξεπεράσει τη Beyonce, την οργή της για το πώς εξελίχτηκε η ζωή της και τον τρόπο που τελικά επανήλθε.
Αυτό που κάνει το κομμάτι εξαιρετικό δεν είναι μόνο η σύνθεσή του ή η ίντριγκα των στίχων του. Δεν είναι η minimal ενορχήστρωση, που αποτελείται από το πιο απλό rhythm section του κόσμου, πιάνο και μερικά διακρικτικά έγχορδα, που μπορεί και να μην προσέξεις. Το κομμάτι είναι εξαιρετικό γιατί τραγουδιέται πιο "σωστά" από αυτό που θα μπορούσε κάτω από τις όποιες συνθήκες. Δεν έχει δυνατότητες από τη γέννησή του. Δεν έχει τονικές αλλαγές, δεν έχει μελωδικές ακροβασίες. Δεν θα μπορούσε να δώσει τη δυνατότητα σε κάποια ερμηνεύτρια να αναδείξει ή και να επιδείξει τις φωνητικές της ικανότητες. Αυτό που κάνει η Rowland είναι αυτό που κανείς δεν προσέχει σε πρώτη ανάγνωση, αλλά είναι αυτό που σε κάνει να θες να το ακούσεις. Είναι η ήρεμη δύναμη μιας ερμηνείας από έναν άνθρωπο που έχει ζήσει κι έχει τραγουδήσει πολλές χαζομάρες τα τελευταία δέκα χρόνια, ώστε φτάνει σε αυτό το σημείο, που ηχογραφεί αυτό που μουρμουρίζει μόνη σπίτι της, όταν βάζει πλυντήριο ή όταν φτιάχνει τοστ με την τσίμπλα στο μάτι - την αλήθεια της. Γι'αυτό και πουθενά δεν φαίνονται τα δάκρυα κι ο πόνος της. Γι'αυτό και το δράμα της πρώην Destiny Child είναι πιο original από όποιο δράμα έχει τραγουδήσε ποτέ της η Mary J Blige. Γιατί δεν παίζει κανέναν ρόλο - πριν την ηχογράφηση, έχει προηγηθεί η κάθαρση.
Άκου το "Dirty Laundry" σαν να θες να ανακαλύψεις τι σημαίνει καλή μαύρη μουσική ή τουλάχιστον καλή contemporary r'n'b μέσα σε έναν ηλεκτρονικό αχταρμά, που κυκλοφορεί ανεξέλεγκτος στον κόσμο και κάνει την πιο επικίνδυνη μουσική πλύση εγκεφάλου όλων των εποχών. Και αφού το κάνεις, άκου και όλο το album, δεν είναι πολύ κακό.
Νικόλας Μακροδημήτρης
