Συμπληρώνονται 4 μήνες από το κλείσιμο της ΕΡΤ και η κυβέρνηση αναζητεί τρόπους να επαναφέρει σε τροχιά κανονικής λειτουργίας έναν οργανισμό που παρά τις αδυναμίες του αποτελούσε πολιτιστικό αιμοδότη για τους Έλληνες πολίτες σε κάθε άκρη της χώρας.
Είχα γράψει πριν μερικές εβδομάδες ότι η νέα κατάσταση δεν θα διαφέρει ιδιαίτερα από αυτήν που έχει διαμορφωθεί στο ραδιοφωνικό σταθμό του 9.84 και ενδεχομένως σε άλλους δημοτικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Με τον απόλυτο έλεγχο όλων των ΜΜΕ, οι κυβερνητικοί υπεύθυνοι θα τρίβουν τα χέρια τους για την επιτυχία τους αφού κατάφεραν, προς το παρόν τουλάχιστον να αναβιώσουν το νόημα της δισκογραφικής εταιρίας His Master Voice που μαζί με τον φωνόγραφο παρουσίαζε και ένα σκυλάκι.
Ο χρόνος όμως μας έχει διδάξει ότι ο αρχικός ενθουσιασμός σχεδόν σε κάθε περίπτωση, κάποτε όχι μόνο υποχωρεί, αλλά ενίοτε γυρίζει σε δράμα. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση η ΝΕΡΙΤ, που στην πορεία θα συναντήσει, εκτός από τα λειτουργικά και νομικά προβλήματα για τον τρόπο που στήθηκε, να γίνει έστω ένα μικρό υποκατάστατο της ΕΡΤ.
Ο βίαιος τρόπος κλεισίματος, θυμίζει έντονα βιασμό και μπορεί με τη δύναμη της εξουσίας ο βιαστής να μεταχειρίζεται όπως θέλει το θύμα του, αλλά θα έρθει η στιγμή που αυτό θα αντιδράσει και θα θελήσει την ελευθερία και αυτονομία του.
Δεν τολμώ να χαρακτηρίσω τι μας θυμίζουν οι ταυτόσημες θέσεις σε όλα τα ΜΜΕ για όλα τα θέματα, η ενημέρωση και ψυχαγωγία του Έλληνα δεν είναι κάτι που μπορεί να επιβληθεί και αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε αντίδραση.
Προς το παρόν στην ΝΕΡΙΤ θα στρέφονται οι τηλεθεατές για τα σημαντικά αθλητικά γεγονότα, ενώ στο ραδιόφωνο η κατάσταση θα είναι ακόμα πιο δύσκολη, αφού χάθηκαν εμβληματικά πρόσωπα όπως ο Γιάννης που τον έστειλαν στον ανταγωνισμό, αλλά και έννοιες όπως το Δεύτερο και Τρίτο Πρόγραμμα.
Στην ιδιωτική τηλεόραση κατέφυγαν αρκετοί εξωτερικοί συνεργάτες της ΕΡΤ σε μία προσπάθεια ενίσχυσης ουσιαστικά καταδικασμένων εταιριών που θέλει πολύ τόλμη από πλευράς κυβέρνησης αν σκεφτεί να τις ενισχύσει οικονομικά.
Η ΕΡΤ δεν ήταν ο κορυφαίος τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός φορέας όταν έκλεισε, ήταν όμως ένα καταφύγιο για όσους ήθελαν σε κάποια στιγμή της ημέρας κάτι διαφορετικό, συχνά ποιοτικό και χωρίς το βιασμό που ασκούν επάνω μας με την κατάχρηση του διαφημιστικού χρόνου όλα σχεδόν τα ιδιωτικά κανάλια και για τον οποίο EBU και υπεύθυνες αρχές κάνουν τα στραβά μάτια για λόγους που ξέρουν και τα δύο μέρη.
Κώστας Ζουγρής
