Mε αφορμή τη χθεσινή συνέντευξη του Βασιλικού στο Βήμα fm ήρθαν στο μυαλό μου διάφορες σκέψεις που εδραίωσαν την πεποίθησή μου ότι το ελληνόφωνο ροκ δεν είναι ιδιαίτερα αποδεκτό από αυτούς που γράφουν στα διάφορα μέσα, αλλά και από το ελληνικό ραδιόφωνο.
Διάβασα για πολλοστή φορά διθυράμβους για ένα ακόμα Αγγλόφωνο Ελληνικό δίσκο που δεν θα έλεγα ότι είναι αδιάφορος, ο καλλιτέχνης έχει ταλέντο, αλλά δεν θέλησε να συνεχίσει προηγούμενη προσπάθειά του στην οποία είχε τραγουδήσει και ελληνικά. Γιατί να το κάνει όμως αφού ο έγκριτος κατά τα άλλα δημοσιογράφος γράφει στην κριτική του ότι του θυμίζει δίσκους των Pink Floyd, Fleetwood Mac και David Bowie.
Ελπίζω να μην τα πιστεύει πραγματικά, αλλά όπως και νά χει δεν πιστεύω ότι του κάνει καλό συγκρίνοντάς τον με αυτά τα ονόματα.
Βέβαια έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε θετικά σχόλια για όλα σχεδόν τα ελληνικά αγγλόφωνα συγκροτήματα και καλλιτέχνες που ζουν σε ένα δικό τους κόσμο σε μια εποχή που ακόμα και η Αλβανία έχει καλλιτέχνες που πάνε να δημιουργήσουν σκηνή εκτός της χώρας τους, ειδικά στην σύγχρονη χορευτική μουσική.
Αντίθετα με τα αγγλόφωνα, το ραδιόφωνο και ο τύπος θυμάται ονόματα όπως οι Τρύπες, τον τραγουδιστή τους Γιάννη Αγγελάκα, τα Ξύλινα Σπαθιά και τον Παύλο Παυλίδη, μόνο όταν κάποιο από τα τραγούδια τους ταιριάζει με την πολιτική ή κοινωνική επικαιρότητα.
Μακριά από τις προτιμήσεις του κόσμου, αυτοί που ξέρουν από μουσική, έχουν παρωπίδες θα έλεγα που τους αποτρέπουν από το να γράψουν κάτι καλό για ελληνόφωνο καλλιτέχνη, εκτός και αν ανήκει σε συγκεκριμένη παρέα που είναι αποδεκτή, δυστυχώς τώρα πια, όχι μόνο από μουσικές παρέες, αλλά και από φίλους συγκεκριμένων κομμάτων.
Ο Βασιλικός που έχει ηχογραφήσει αρκετούς αγγλόφωνους δίσκους, φαίνεται ότι έκανε ένα άλμπουμ με τραγούδια συνθέτη, που δεν θα τυγχάνει της έγκρισης των ειδικών που προφανώς θα βγάζουν σπυριά με το λαϊκό μας τραγούδι, ενώ αντίθετα αποδέχονται (υποθετικά ονόματα) όπως οι Silver Turtles, οι Blue Gardenias και η Julia Delightful που κάνουν ένα άλμπουμ που λογικά δεν θα είναι αποδεκτό ούτε από τις οικογένειές τους.
Βέβαια δεν είναι όλα τα αγγλόφωνα άχρηστα, αλλά πρώτα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν μέσα τους το γιατί ηχογραφούν Αγγλικά, για να γνωρίσουν επιτυχία εκτός Ελλάδας; αν ναι τότε είναι σε λάθος δρόμο, για να τους παίξουν 1-3 ραδιοφωνικοί σταθμοί; τότε και πάλι είναι λάθος γιατί αυτοί οι σταθμοί ποτέ δεν είχαν μεγάλη απήχηση, ούτε θα έχουν αν δεν αλλάξουν πολλά πράγματα στο ρεπερτόριό τους.
Η ευθύνη αυτών που τους ενθαρρύνουν γράφοντας συχνά μεροληπτικές κριτικές είναι μεγάλη και συντείνουν στην παραμονή του ελληνικού τραγουδιού σε κατάσταση λήθαργου από τον οποίο δεν πρόκειται να ξυπνήσει σύντομα.
Οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά, τα Διάφανα Κρίνα και μερικοί ακόμα στηρίχθηκαν στο κοινό τους που μαζικά τους παρακολουθούσε σε συναυλιακούς χώρους και όχι σε μικρά κλαμπ παρουσία μιας μικρής παρέας.
Λουίζα Ζουγρή
