Κάθε χρόνο ακόμα και οι πιο σοβαροί θα πετάξουν από πάνω τους όλες τις μνήμες τους και θα κάτσουν οικογενειακά με φίλους να παρακολουθήσουν ένα σώου που προσφέρει όση ευχαρίστηση μπορεί να παρέχει ένα One Night Stand.

Φέτος περισσότερο από κάθε άλλη φορά αντιμετωπίζει την πρόκληση του να μην ξεφτιλιστεί εντελώς βραβεύοντας το τραγούδι της Ουκρανίας που είναι εντελώς αδιάφορο, αλλά έχει για παρέα του την συμπαράσταση των Ευρωπαίων στους Ουκρανούς σε ένα πόλεμο που είναι τα θύματα, αλλά στην ουσία είναι μία οικογενειακή υπόθεση μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας που όμως έχει επιπτώσεις στην ζωή των υπόλοιπων Ευρωπαίων οι οποίοι δεν έχουν και πολλά κοινά με τους Ουκρανούς.

Κανονικά θα έπρεπε να έχει παρουσία και η Ρωσία για να δούμε τις πραγματικές αντιδράσεις των λαών, τα πάντα όμως είναι υπό έλεγχο από το σύστημα που φροντίζει για το καλό μας χωρίς βέβαια ποτέ να μας ρωτήσει.

Αν ανατρέξουμε στα 70 περίπου χρόνια της Eurovision θα δούμε ότι ελάχιστα πράγματα άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου, οι Abba βέβαια που έγιναν η σημαία τους, η Gigliola Cinquetti, η Celine Dion, o Modugno, για μας η Βίκυ και η Έλενα Παπαρίζου με την οποία περνούν όμορφα αρκετοί συμπατριώτες μας και μερικά όμορφα τραγούδια που τα θυμόμαστε μια φορά τον χρόνο.

Φέτος η Eurovision θα είναι ένα διάλειμμα σε μια δύσκολη χρονιά με πανδημίες, πολέμους, ακρίβεια και ελάχιστα πράγματα να μας ευχαριστούν και να μας προσφέρουν ελπίδα, τουλάχιστον ας ξεχαστούμε για ένα βράδυ, ποιος ξέρει μπορεί το τραγούδι που εκπροσωπεί την χώρα μας να κάνει την έκπληξη, τουλάχιστον δείχνει ότι θα έχει καλή παρουσία.

Κώστας Ζουγρής