Το ροκ σαν μουσική έχει πίσω του πολλά χρόνια ζωής και όπως είναι φυσικό έχει υποστεί την φθορά του χρόνου.
Όμως η μουσική βιομηχανία για λόγους τους οποίους δεν μπορούμε να αναφέρουμε γιατί είναι μόνο εικασίες χωρίς αποδείξεις, έχει αποφασίσει εδώ και καιρό ν ατο θέσει στο περιθώριο.
Ο πιο βασικός τρόπος είναι η μεθόδευση με την οποία δημιουργούν τα τσαρτ και η οποία δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Σχεδόν πάντα τα μεγάλα ροκ συγκροτήματα είχαν απήχηση στις συναυλίες και στα άλμπουμ, σπάνια τα τραγούδια τους γινόντουσαν επιτυχίες στο ραδιόφωνο που παίζει κυρίως αυτά που αποκαλούμε τραγούδια για τα 40 πρώτα.
Τον σημαντικότερο ρόλο στη διαμόρφωση των καταλόγων επιτυχιών παίζει εδώ και καιρό το ραδιόφωνο και πάνω απ' όλα τα streaming στα οποία υστερεί σημαντικά το ροκ, στα δε άλμπουμ πάλι τα streaming έχουν τον πρώτο λόγο και μπορεί ένα τραγούδι επιτυχία να φέρει το άλμπουμ στην κορυφή ανεξάρτητα του αν σαν άλμπουμ έχει μηδενική απήχηση.
Όλα αυτά έχουν πλήξει σημαντικά το ροκ και κάθε εβδομάδα βλέπουμε άλμπουμ με πωλήσεις ακόμα και 50 αντιτύπων να είναι μέσα στα 10 πρώτα και να έχουν καλύτερη θέση από ροκ άλμπουμ με πωλήσεις περισσότερες από 30.000.
Τι πρέπει να γίνει; ή να καταργηθεί η λίστα με τα πιο εμπορικά άλμπουμ αφού είναι ψεύτικη, ή να παίζουν σημαντικότερο ρόλο από ότι σήμερα οι πωλήσεις.
Δεν μπορεί αυτήν τη εβδομάδα οι Ghost να είναι στο Νο 2 Αγγλίας και Αμερικής και στο Νο 1 να είναι άλμπουμ που δεν πούλησαν ούτε τα μισά από αυτό, αλλά υπερτερούν στα streaming που μετράει ακόμα και το πάτημα του κουμπιού στο πληκτρολόγιο.
Το ροκ, ειδικά το χέβυ μέταλ συνεχίζει να έχει σημαντική εμπορική απήχηση, αλλά αυτό δεν απεικονίζεται στους καταλόγους των επιτυχιών.
Αυτό ξεκίνησε από τα μέσα της δεκαετίας του '90 με την ροκ έκρηξη του Grunge και τη παράλληλη εμφάνιση των μαύρων μουσικών δισεκατομμυριούχων οι οποίοι έφτιαξαν δισκογραφικές εταιρείες, μουσικές πλατφόρμες και γενικά εγκαινίασαν το μονοπώλιο πια στα τσαρτ του χιπ χοπ.
Γιατί δεν αντιδρούν οι λευκοί, γιατί αν το κάνουν αυτομάτως θα χαρακτηρισθούν φασίστες αφού κάθε κίνηση των μαύρων στις τέχνες, αλλά και παντού έχει πια την υποστήριξη των δήθεν προοδευτικών δυνάμεων, είναι ένα είδος δικτατορίας, όπως και στην Ρωσία και πολλοί πολίτες φοβούται να μιλήσουν.
Σε κάθε ταινία πια, σε κάθε τηλεοπτικό πάνελ, υπάρχει ίση συμμετοχή των μαύρων και μερικές φορές και άλλων φυλών. Αυτό θα ήταν απόλυτα φυσικό αν οι μαύροι ήταν πληθυσμιακά οι μισοί κάτοικοι των ΗΠΑ, είναι όμως περίπου το 12% και θέλουν να ελέγχουν το 50%, η καταπίεση που έχουν δεχθεί στο παρελθόν από τους λευκούς, τώρα παίρνει την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.
Αυτό συμβαίνει και στην Αγγλία, αλλά και εκεί οι μαύροι καλλιτέχνες δεν έχουν καμία απήχηση εκτός Βρετανίας, στην Αμερική τουλάχιστον υπάρχει μία μικρή μειοψηφία μαύρων που είναι γνωστοί εκτός ΗΠΑ, όχι όμως όπως παλιά οι καλλιτέχνες της σόουλ που είχαν απήχηση παντού στον πλανήτη.
Κώστας Ζουγρής
