Κάπου κάπου παρακολουθώ το τι συμβαίνει στο Αγγλικό τσαρτ με το οποίο μεγάλωσα ακούγοντας το από μικρό παιδί. Από την Αγγλία έχουν ξεκινήσει αμέτρητοι αγαπημένοι καλλιτέχνες που σημάδεψαν την ζωή μας.
Εδώ και αρκετά χρόνια όμως η Αγγλική μουσική ενώ συνεχίζει να μας παρουσιάζει ενδιαφέροντα πράγματα, στους καταλόγους επιτυχιών βλέπουμε μια εικονική πραγματικότητα.
Συχνά στις πρώτες θέσεις βλέπουμε καλλιτέχνες που δεν έχουν και πολύ σχέση με αυτό που είχαμε συνηθίσει και αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει επειδή ο τρόπος που δημιουργούνται τα τσαρτ δίνει την δυνατότητα σε διάφορες μειονότητες να κατεβάζουν μέσω streaming τους αγαπημένους τους τραγουδιστές ακριβώς όπως στην Eurovision διάφορες χώρες, κυρίως του πρώην ανατολικού μπλοκ ψηφίζουν και δίνουν ακόμα και τη νίκη σε τραγούδια από χώρες που η κουλτούρα τους είναι πιο κοντά στη δική τους.
Εντάξει μέχρι ένα σημείο αυτό είναι θεμιτό, όμως γι' αυτό τα τραγούδια έχουν πια τοπική επιτυχία, θα έλεγα μόνο στο Λονδίνο γιατί ο Dave που πήγε Νο 1 αυτήν την εβδομάδα και έχει αρκετές επιτυχίες, δεν νομίζω να ακούγεται ιδιαίτερα σε άλλες πόλεις, αυτό το είδος των καλλιτεχνών είναι ανύπαρκτοι εκτός Αγγλίας.
Είδαμε χθες με τον Πετρίδη, εδώ και 30 χρόνια μόνο οι Coldplay από συγκρότηματα έχουν πάει στο Νο 1 της Αμερικής από την Αγγλία στα σινγκλς, άντε να είναι άλλο ένα που δεν το θυμάμαι τώρα και από τραγουδιστές ο Ed Sheeran, η Adele, o Lewis Capaldi και 2-3 ακόμα γενικά οι Άγγλοι είναι εξαφανισμένοι από την Αμερική από το 1995 και μετά.
Σε κάποιο βαθμό το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες χώρες, οι διαφορετικές κουλτούρες έχουν αλλοιώσει την μουσική που φαινομενικά κυριαρχεί, γιατί; γιατί αυτοί που τους ακολουθούν ανήκουν σε μικρές μεν κοινωνικές ομάδες, οι οποίοι όμως φανατικά, όπως στην Eurovision ψηφίζουν τα δικά τους γιατί οι άλλοι αδιαφορούν.
Συμβαίνει και στην πολιτική, υπάρχουν οπαδοί κομμάτων που μαζικά επιτίθενται σε ότι έρχεται σε αντίθεση με τα πιστεύω τους, αυτό δεν τους δίνει την πραγματική πλειοψηφία, όμως δημιουργεί την εντύπωση ότι υπερτερούν, και παρασύρει και την ηγεσία τους η οποία σκέπτεται είμαστε τόσοι πολλοί, σαν να λέμε ότι τα τραγούδια της Eurovision είναι οι πραγματικές επιτυχίες, τραγούδια που 10 μέρες μετά δεν τα θυμάται κανείς, έτσι γίνεται και στα τσαρτ, Νο 1 άλμπουμ μέσω των εταιρειών που έχουν αναλάβει την προώθηση καλλιτεχνών και τα καταφέρνουν με διάφορα κόλπα και σε 2 εβδομάδες από το 1 στο 50.
Στη δε Αμερική το Νο 1 άλμπουμ μερικές φορές δεν ξεπερνάει σε πωλήσεις τα 1000 αντίτυπα στην εβδομάδα που είναι Νο 1, τα υπόλοιπα είναι Streaming.
Δεν είναι άσχημος ο Dave και η ανάλογη μουσική, όμως δεν κάνει γκελ στον υπόλοιπο κόσμο, αν δεν είχε και το σάμπλινγκ στο τέλος, δεν θα το άκουγες ξανά.
To ίδιο και ο Ed Sheeran, αλλά το να τραγουδάει με τον ...παγωτατζή ' της γειτονιάς και να πηγαίνει Νο 1, είναι κάτι που δεν το είχαμε συνηθίσει παλιά, κάπου κάπου βέβαια στην Αγγλία γινόταν κι αυτό, μια φορά στα 3 χρόνια.
Θα πρέπει να συνηθίσουμε στην νέα πραγματικότητα;. όχι απαραίτητα, απλά τα τσαρτ έχουν απαξιωθεί και τα παρακολουθούν ελάχιστοι.
Και οι νέοι στις περασμένες δεκαετίες ήταν φτωχοί, όμως έκαναν διαφορετική μουσική κι αυτοί αντλούσαν ιδέες από μαύρους, όμως ίσως δεν είχαν την οργή που νιώθουν οι σημερινές μειονότητες οι οποίες ζουν σε πιο δύσκολες συνθήκες και το χειρότερο χωρίς να φαίνεται κάποια χαραμάδα αισιοδοξίας.
Κώστας Ζουγρής
