Δεν είναι κακό για τους νέους να ψάχνουν παλιότερες δισκογραφίες, εφόσον ενδιαφέρονται πραγματικά για καλή μουσική... Θυμάμαι από το 1979 και σχεδόν σε όλα τα 80s ήμασταν μια μεγάλη φοιτητοπαρέα που είχαμε σαν χόμπι τη μουσική και εκτός από τους δίσκους που κυκλοφορούσαν τότε ψάχναμε παλιότερες κυκλοφορίες όπως τα πρώτα άλμπουμ των Doors, Bowie, Pink Floyd, Zeppelin, Van Morrison, Tim Buckley κ.λπ. Βέβαια, υπάρχει μια τεράστια διαφορά του τότε με το τώρα: Αυτά που ψάχναμε τότε απείχαν χρονικά 10-15 χρόνια από την τότε σύγχρονη εποχή, ενώ σήμερα βρισκόμαστε στα 2022 και πουλάνε ακόμα δίσκοι που βγήκαν πριν από 50-60 χρόνια! Δηλαδή, κατ' αναλογία τότε, στην αρχή των 80s, θα έπρεπε να ψάχνουμε για ονόματα όπως Bing Crosby, Andrews Sisters, Glenn Miller κ.λπ. πράγμα που όμως δεν ίσχυε! (Σημειωση: Τα ονοματα αυτά όσοι ενδιαφερόμασταν είχαμε την ευκαιρία να ακούμε σε ραδιοφωνικές εκπομπές του Πετρίδη, όποτε ασχολιόταν με την pre-rock'n'roll εποχή - θαυμάσιες εκπομπές -,, του Κυρίου Εντισον, του Ζακ Μεναχεμ κ.λπ.) Σήμερα βρισκόμαστε ήδη στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα και βλέπουμε ονόματα από τα 60s, τα 70s, τα 80s και τα early 90s να συγκινούν ακόμα σχεδόν όλες τις ηλικίες και να φέρνουν σεβαστά έσοδα στις δισκογραφικές... Αρα συμβαίνουν δύο πράγματα:
Η μουσική του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα ήταν εξαιρετικά δυνατή και έχει βάλει βάσεις διαχρονικότητας, ενώ η σημερινή μουσική ουσιαστικά δεν υφίσταται (αφού σχεδόν όλες οι νέες παραγωγές βασίζονται σε παλιότερους ήχους)... Περιμένουμε λοιπόν ακόμα τη "νέα μουσική του 21ου αιώνα"... και κατά τα φαινόμενα θα περιμένουμε ακόμα πολύ...
