Κατά καιρούς βγαίνουν διάφορα νούμερα και μας κατηγορούν ότι 'αυτοί παίζανε τοπ 40'. Δυστυχώς είναι αυτοί οι δήθεν αντισυστημικοί του κ που θέλουν να μπαίνουν κάτω από μία ομπρέλα που θεωρούν προοδευτική, πιο πολύ όμως μοιάζει με την ομάδα του Κορυδαλλού, παρά με την Προοδευτική μουσική.

Δεν υπάρχει φυσιολογικός άνθρωπος που να μην άκουγε σε κάποια φάση της ζωής του τραγούδια από το τοπ 40, είτε αυτά ανήκουν στα Αγγλόφωνα, είτε στις Ελληνικές επιτυχίες που δήθεν δεν εγκρίνουν, τύπου Βίσση ας πούμε.

Δηλαδή αυτοί όταν ήθελαν να πουν κάτι για να δείξουν την αγάπη τους στην τότε γυναίκα της ζωής τους, της τραγούδαγαν Can ή Fall; ενώ εγώ και ο Πετρίδης χρησιμοποιούμε ακόμα το Χωρίς το μωρό μου, όπως και άλλοι βαρεμένοι.

Έχουμε μιλήσει με εκατοντάδες ξένους καλλιτέχνες, ΟΛΟΙ, ακόμα και οι πιο εναλλακτικοί αγαπούσαν σαν νέοι και παραδέχονται σαν ενήλικοι τις ποπ επιτυχίες.

Προχθές ο Springsteen όταν ρωτήθηκε ποιο τραγούδι θα διάλεγε, αν επρόκειτο να διαλέξει μόνο ένα, απάντησε το Summer Wind με τον Sinatra, εδώ οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θα έλεγαν κάτι ανάλογο, αλλά αυτοί που μεγάλωσαν στην δεκαετία του '80 και άκουγαν εναλλακτικά, έχουν πάρει ισχυρή δόση από τα σχεδόν ανύπαρκτα σήμερα τραγούδια του τότε από αυτόν τον χώρο, ο Πετρίδης δεν συμφωνεί απόλυτα με αυτό, αλλά έτσι είναι, από εκείνη την εποχή έχουν επιζήσει ελάχιστοι αυτοί που έγιναν mainstream με επιτυχίες.

Εντάξει για μερικούς Έλληνες καλλιτέχνες, ο Πετρίδης είναι κάτι σαν κόκκινο πανί επειδή ασχολήθηκε περισσότερο με το ξένο τραγούδι, όμως ο Μίκης Θεοδωράκης σε τρίωρη συνέντευξη που του έδωσε είχε πει στο Β' Πρόγραμμα ζηλεύω που δεν έχουμε στο Ελληνικό τραγούδι ένα Πετρίδη.

Το αγαπημένο συγκρότημα του Billy Corgan ήταν οι Carpenters, o Bowie άκουγε Anthony Newley, ο Robert Smith, Sinatra, όλοι με τις επιτυχίες μεγάλωσαν, τώρα που έχασε το τοπ 40 την αίγλη του η μουσική πάει από το κακό στο χειρότερο, τα δε εναλλακτικά που έχουν απήχηση είναι σπάνια πια.

Κώστας Ζουγρής