John Lawton, Uriah Heep, o Πετρίδης, δεν σε αφήνει σε ησυχία, ούτε το καλοκαίρι
Είναι αυτός ο Πετρίδης, που δεν σε αφήνει σε ησυχία, ούτε το καλοκαίρι. Πώς το καταφέρνει, αν υπάρξει κάποιος λόγος κάποιο συμβάν, , μέσα στο κατακαλόκαιρο, μας θυμίζει πολλά και ,παλιά κομμάτια .
Ο κ.Πετρίδης,έκανε μίνι αφιέρωμα στον τραγουδιστή Lowten,λόγω θανάτου . Επαιξε μεταξύ των άλλων, μια τραγουδάρα, ίσως από τα ωραιότερες μπαλάντες των Uriah Heep .Δεν θυμάμαι τον τίτλο του. Δεν ήταν τυχαίο να το αφήσει εντελώς τελευταίο,να παίξει προς τιμή του σπουδαίου (απερχόμενου) πιά τραγουδιστή Lawton, (τελευταίο εντελώς, μετά την προσφώνηση των συνεργατών του, στην ώρα της εκπομπής, να παίζει μόνο του, κλείνοντας).
Παρά την μπαλάντα ,το σλόου και το μινόρε του, είναι από τα τραγούδια που σου δίνουν την εντύπωση ότι ανεβαίνει,ανεβαίνει, κλείνει και συνεχίζει να ανεβαίνει ξανά και ξανά, παρά τον ίδιο μουσικό κύκλο. Ειναι αυτά τα υψηλά συναισθημάτων <<ανεβάσματα>> που λείπουν στην σημερινή εποχή μουσικής,και που μόνο η ροκ μπορούσε να δώσει σε τέτοιον όγκο, πλήθος και τρόπο.
Το τραγούδι αυτό μου ξεπέταξε κάθε λεπτομέρεια από τις παλιές χωμένες συναυλιακές αναμνήσεις μου. Τότε που το 1980 , στο Hammersmith Odeon, έδωσαν οι Heep,- από ότι λένε επίσης και οι ιστορικοί-, μία από τις ωραιότερες συναυλίες όλων των εποχών τους. Παρά το ότι δεν τραγούδησε ο Lawton, αλλά ο John Sloman (ο οποίος κατάφερε φιλότιμα και ανταποκρίθηκε θαυμαστά στις απαιτήσεις του λάιβ, ως τραγουδιστής),.Βέβαια τα μέλη ήταν στην κορυφή της καριέρας τους, Με Mick Box να απογειώνει ,Trevor Bolder on bass,, Ken hensley on synth δίνοντας άλλη διάσταση μουσικά , και τον εκπληκτικό ντράμερ Chris Slade σε πολύ μεγάλα κέφια, παίζοντας αδιάκοπα και αποθεώνονταν στο δεύτερο μέρος, μέσα από την μεγάλη καρδιά σχήμα,κατασκευή εφέ, ανοιχτό, μπροστά από τα ντραμς, με μια κορδέλα αλλά καράτε Ανατολής με σύμβολα , στα μαλλιά του.
Μου ζητήθηκε πρίν χρόνια,τυχαία, από το επίσημο σάιτ των heep , από έναν υπεύθυνο ,όσον αφορά το κλαμπ φίλων των Heep, (είχε Ελληνικό όνομα ο τύπος), διότι την εποχή εκείνη δυστυχώς δεν υπάρχουν βίντεος-, να του περιγράψω όσο καλύτερα μπορούσα , λεπτομέρειες από εκείνη την συναυλία τους για να εμπλουτιστεί το σάιτ τους, η ιστορία τους κλπ. Πράγματι το έκανα, να πώ όσα πιό πολλά μπορούσα να θυμηθώ..Αν και δεν περιγράφεται, είναι βίωμα από όλους τους παρευρισκόμενους στην συναυλία αυτή..
Θεωρώ ακόμη και σήμερα , ότι αυτή η συναυλία ήταν μια από τις καλύτερες παραστάσεις τους (και νομίζω έτσι αποδόθηκε από περιοδικά στην Αγγλία, όπως μου είπαν).και παρά την όποια έλλειψη του Μπάιρον ή Lowten . Οι λεπτομέρειες,η ατμόσφαιρα ,η διαύγεια του ήχου και τα ηχοσυστήματα, , από το τι γινόταν, για εκείνη την εποχή, μέσα στο Hammersmith, που έχω για εκείνη την βραδιά, είναι πάρα πολλές. Σημειώνω μόνο, ότι το κοινό είχε πάθει την πλάκα του, ευρισκόμενο πότε σε έκσταση και πότε στον αέρα, και συχνά πυκνά να τους αποθεώνει στην κυριολεξία με ατελείωτα χειροκροτήματα. Δεν τους άφηναν στην κυριολεξία και να κλείσουν εύκολα την συναυλία χωρίς ένα ακόμη τραγούδι. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε.
Αφορμή για να ξαναθυμηθώ αυτές τις αναμνήσεις, στάθηκε σήμερα , αυτό το τελευταίο τραγούδι, που έπαιξε ο Πετρίδης και είναι τραγούδι , του εξαίσιου ,απερίγραπτου δεύτερου μέρους της συναυλίας αυτής.
.......
Το choices είναι κάπτεν, τραγουδάρα, 1977,John Lawton,Hensley, Trevor Bolder όλοι τους πιά, στην μεγάλη έξοδο..... α ρε Πετρίδη ..Τραγούδι, εικόνα και ήχος..τόσο επίκαιρα όλα 45 χρόνια μετά.
...................................
Κώστας Πέππας
