Μεγάλωσα στην επαρχία ,δεν πηγαίναμε διακοπές με την τυπική έννοια του όρου πηγαίναμε τις Κυριακές του καλοκαιριού η κάποια διήμερα στη θάλασσα των πρώτων δικών μου αναμνήσεων,τσούρμο η γειτονιά τότε να πάρουμε το αστικό λεωφορείο σχεδόν αξημέρωτα ,δεν θα ξεχάσω τα παιχνίδια στον ελαιώνα ,τη μυρωδιά απ' τις μυρτιές ,ακόμη και εκείνη την αστεία εικόνα με τις γιαγιάδες που δεν φορούσαν μαγιό αλλά κάτι μαύρα κομπινεζόν που όταν έμπαιναν στην θάλασσα φούσκωναν σαν αλεξίπτωτα, το δέος όταν αντίκρυσα πρώτη φορά θαλάσσια χελώνα ,την φροντίδα του μπαμπά να είναι όλα όπως πρέπει που φυσικά φρόντιζε να καλύπτει και μουσικά την εκδρομή με το φορητό κασετόφωνο (δεν θυμάμαι πόσες φορές είχα ακούσει το Μαργαρίτα η Μαργαρώ), αναμνήσεις που δεν τις σβήνει ο χρόνος ίσως λιγάκι σε πιάνει μια μικρή μελαγχολία όχι γιατί μεγάλωσες αλλά γιατί ξέρεις ότι δεν πρόκειται να τις ξαναζήσεις.