Όλα τα ΜΜΕ του πλανήτη έγραψαν ότι η έλλειψη συναυλιών έκανε την Eurovision να φαίνεται σαν όαση με τους αποκλεισμούς, μερικοί από εσάς εκεί, κολλημένοι με το Woodstock λες και το ζήσατε.

Εγώ βέβαια δεν ήμουν στο Woodstock, πήγαμε αργότερα με τον Πετρίδη για να δούμε τον χώρο που έγινε αυτή η ιστορική συναυλία.

Στην εποχή του, ναι πολλοί έτρεξαν στο Παλλάς να δουν μία επαναστατική ταινία εκδηλώνοντας έτσι με τον τρόπο τους την αντίδραση τους στην χούντα της εποχής, όμως οι περισσότεροι από τους καλλιτέχνες που εμφανιζόντουσαν στην ταινία δεν είχαν και πολλούς φίλους στην χώρα μας, πολλοί ήταν σχεδόν άγνωστοι.

Και τώρα μισό αιώνα μετά, οι νεότεροι ή αυτοί που ζούσαν τότε, εθίγησαν με τον τίτλο της ανάρτησης για την Eurovision, ενώ οι περισσότεροι βέβαια, όπως άλλωστε συνηθίζουν δεν διάβασαν το κείμενο.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει αυτές τις μέρες και στην Αγγλία όπου όλοι 'σκίζουν τα ρούχα' τους για τα 50 χρόνια του What's Going On και μερικοί το συνδυάζουν μάλιστα με τον 1 χρόνο από την δολοφονία του George Floyd που η έκταση που πήρε η δολοφονία του, μία από τις εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδων κάθε χρόνο λευκών και μαύρων στις ΗΠΑ από αστυνομικούς, οι περισσότερες από τις οποίες σπάνια βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Στην εποχή του το What's Going On πέρασε εντελώς απαρατήρητο από την Αγγλία, όπως και από την Ελλάδα, μόλις το 1999 πήγε σε επανέκδοση μέχρι το Νο 56 και τώρα επειδή τους βολεύει πολιτικά το γιορτάζουν σαν να ήταν το αγαπημένο τους άλμπουμ.

Δυστυχώς ενώ εκατομμύρια διαβάζουν την σελίδα μας, ελάχιστοι μπαίνουν στον κόπο να απαντήσουν σ' αυτούς που νομίζουν ότι το πληκτρολόγιο τους κάνει ανθρωποφάγους που ξεσκίζουν ψυχές και συχνά, για να χρυσώσουν το χάπι, επικαλούνται το όνομα του Πετρίδη, ο οποίος θα μιλήσει ίσως μόνο αν πεθάνω πρώτος.

Κώστας Ζουγρής