Είναι πιστοποιημένο από τον ιατροδικαστή της μουσικής, η Eurovision είναι εδώ και πολλές δεκαετίες κλινικά νεκρή και προκαλεί το ενδιαφέρον στο κοινό μόνο στις 2-3 ώρες που διαρκεί η τελική βραδιά.

Εμείς βέβαια που προσπαθούμε να προκριθούμε έχουμε ένα επί πλέον ενδιαφέρον που όμως είναι χωρίς αντίκρισμα γιατί και το βραβείο να πάρουμε, αυτό δεν θα σημαίνει κάτι το ιδιαίτερο γιατί δεν θα εξαργυρωθεί με κάτι, είναι σαν κι αυτά τα reality που βλέπουμε στην Ελληνική τηλεόραση στην οποία σίγουρα βλέπουμε και μερικά ταλέντα, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει ο κατάλληλος μηχανισμός να τα αξιοποιήσει.

Τι λείπει από την Eurovision, βασικά, όπως μου είπε πριν από λίγο ο Λευτέρης Κογκαλίδης και μου έδωσε την ιδέα να γράψω 5 γραμμές, λείπουν οι μεγάλες ορχήστρες, οι μαέστροι που έκαναν την διαφορά με απλά, αλλά όμορφα τραγούδια.

Τώρα είναι όλα σχεδόν ίδια και κάθε χρόνο δεν ξεχωρίζει κανένα, εντυπωσιακές παρουσίες, χαζοχαρούμενοι χορευτικοί ρυθμοί, όλα σαν να είναι γραμμένα από τον ίδιο συνθέτη και προσπάθεια να προκαλέσουμε με κάθε τρόπο, ενώ στην ψηφοφορία πια τον πρώτο λόγο έχει η πολιτική και οι σχέσεις που έχει η κάθε χώρα με τις υπόλοιπες.

Μακάρι φέτος να είναι κάτι διαφορετικό, αλλά δεν το βλέπω. To Γαλλικό πλησιάζει το παλιό στυλ, ενώ το Ιταλικό είναι κάτι, γι' αυτό πήρε και το βραβείο στο Σαν Ρέμο, στο φεστιβάλ του οποίου έγινε μία στροφή προς το παραδοσιακό ύφος, κόντρα στην επικράτηση του Χιπ χοπ

Κώστας Ζουγρής