Καλοκαίρι, εποχή για συναυλίες για πολλούς ή για μια πρώτη ανασκόπηση των κυκλοφοριών της χρονιάς για άλλους. Ή απλά για μπάνια σε μια απ’ τις χιλιάδες παραλίες μας. Ό,τι ευχαριστιέται ο καθένας. Το μικρόβιο της μουσικής που έχει «προσβάλει» πολλούς απ’ αυτήν εδώ την εκπληκτική παρέα δεν κάθεται ήσυχο και επηρεάζει τυχόν επιθυμίες μας. Το Χειμώνα μας κάνει να ξοδεύουμε μικρές οικονομίες σε δισκάκια και το Καλοκαίρι να προτιμάμε χωρίς ίχνος ενδοιασμού να ψηνόμαστε σε μια αρένα συναυλίας απ’ το να τσαλαβουτάμε αγκαλιά μ’ ένα καρπούζι. Τουλάχιστον μένει η ροκιά..
Όσοι έχουν τη δυνατότητα, ή την τύχη, να παρακολουθούν συχνά συναυλίες έχουν μάθει να τις ξεχωρίζουν και να ξέρουν τι να περιμένουν από κάθε βραδιά πριν καν αυτή ξεκινήσει. Το μικρόβιο που τους (μας) ωθεί είναι το ίδιο παντού, αλλά η αγωνία σίγουρα διαφορετική. Άλλη όταν μπαίνεις στο λεωφορείο για να πας στους AllahLas σ’ ένα μικρό «κλαμπάκι», άλλη περιμένοντας τον Αγγελάκα να εμφανιστεί σ’ ένα μικρό φεστιβάλ κάπου στην κεντρική Ελλάδα και τελείως διαφορετική όσο είσαι στην ουρά για να μπεις στην αρένα για να δεις τον BruceSpringsteen. Ξέρουμε από πριν πως κάθε βράδυ θα είναι πολύ όμορφο, αλλά ξέρουμε και από ποιον να περιμένουμε περισσότερα.
Πότε όμως μια συναυλία είναι «ικανοποιητική»; Πότε φεύγουμε και πάμε κατευθείαν να δούμε τις ημερομηνίες της υπόλοιπης περιοδείας; Οι σκέψεις που οδήγησαν στο κείμενο αυτό βασίστηκαν σε μια πρόσφατη εξόρμησή μου σε συνδυασμό με ένα κείμενο-απάντηση του κ. Πετρίδη σχετικά με τα blockbuster. Έπειτα από πολλές και διαφόρων ειδών συναυλίες μια απάντηση θα μπορούσε να είναι, ιδιαίτερα για τους νεότερους, πως «επιτυχημένη συναυλία είναι αυτή στην οποία δε χρησιμοποιείς το smartphone ή την κάμερά σου». Θέλεις να τα βγάλεις απ’ την τσέπη σου, γιατί περνάς εξαιρετικά και θέλεις να τα θυμάσαι, αλλά είσαι απορροφημένος πλήρως στα όσα συμβαίνουν πάνω στη σκηνή και στα όσα ακούς. Είναι όλες σου οι αισθήσεις εκεί. Είτε νιώθεις την κάψα απ’ τις φωτιές τωνRammstein, είτε χορεύεις σαν τρελός το ‘DancingInTheDark’, είτε σιγοτραγουδάς μαζί με τονLeonardCohen ή τον SivertHoyem στη βροχή σαν να έχεις γράψει εσύ το τραγούδι. Νιώθεις την ενέργεια του συγκροτήματος να ορμάει πάνω σου και να σε κυριεύει.
Δυστυχώς όμως δεν είναι πάντα έτσι και επιπλέον, υπάρχει μια υποκειμενικότητα σ’ όλα τα παραπάνω, στον τρόπο που διαλέγει ο καθένας να χαίρεται τις στιγμές του ή τη μουσική που προτιμά. Για ένα συγκρότημα ή καλλιτέχνη σκοπός θα ήταν η συναυλία που θα δώσει να μείνει χαραγμένη ως ανάμνηση και εμπειρία στον ακροατή, παρά μέσα σε ένα αρχείο. Φροντίζουν άλλοι γι’ αυτό. Γι’ αυτό την επόμενη φορά ας βάλουμε τα κινητά σε μια καλή τσέπη με φερμουάρ για να μπορούμε να χορέψουμε ελεύθερα.
Δημήτρης Όρλης
