Ο David Ackles ήταν ένας από τους πολλούς αξιόλογους συνθέτες-τραγουδιστές που άφησαν τη μουσική κληρονομιά τους σε νεότερους καλλιτέχνες της δεκαετίας του '70, που κυριάρχησαν στη συνέχεια, όπως οι Elton John, Bernie Taupin, Phil Collins, Elvis Costello, που έχουν δηλώσει ότι ήταν φανατικοί φίλοι της μουσικής του, αλλά ο ίδιος, εκτός από την αποδοχή των κριτικών, δεν κατάφερε να γίνει ιδιαίτερα γνωστός.
Είναι περίεργο μάλιστα το ότι τα τραγούδια του βρήκαν μεγαλύτερη απήχηση στη Βρετανία από την πατρίδα του, που ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες· εκεί μόνο το American Gothick από τα τέσσερα συνολικά άλμπουμ που κυκλοφόρησε, κατάφερε να ξεχωρίσει.
Ο Ackles είχε γεννηθεί στις 27 Φεβρουαρίου του 1937 από γονείς που είχαν σχέση με το θέατρο και τη μουσική και από 4 ετών έκανε τις πρώτες του εμφανίσεις στη σκηνή. Αργότερα, στα μέσα της δεκαετίας του '40, έπαιξε στα έξι από τα οκτώ φιλμ της σειράς που είχε για πρωταγωνιστή έναν σκύλο, τον Rusty, και προβλήθηκαν στην περίοδο 1945-49.
Μεγαλώνοντας σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας και στη συνέχεια στο Εδιμβούργο, ο πατέρας του είχε γεννηθεί στο Αμπερντίν και η μητέρα του ήταν Αγγλίδα.
Τελειώνοντας τις σπουδές του, άρχισε να γράφει σενάρια για την τηλεόραση, ενώ παράλληλα έγραψε τα πρώτα του τραγούδια, που από μουσικής πλευράς είχαν ως έμπνευση παλαιότερους συνθέτες, όπως οι Irving Berlin, Hoagy Carmichael, αλλά στιχουργικά άγγιζαν θέματα που συνήθιζαν να γράφουν καλλιτέχνες όπως οι Robbie Robertson, με τους Band, Scott Walker και ο Tim Hardin. Ο Ackles και όσοι άλλοι καλλιτέχνες γεννήθηκαν περίπου την ίδια εποχή με αυτόν, ήταν οι συνδετικοί κρίκοι της γενιάς ονομάτων όπως οι Jacques Brel, George Brassens, Burt Bacharach, που είχαν γεννηθεί στη δεκαετία του '20, και αυτών που γεννήθηκαν στην δεκαετία του '40, όπως οι Ry Cooder, Tim Buckley, Townes van Zandt, Randy Newman, Tim Hardin, Tom Rush, Van Morrison κ.ά.
Αυτοί που γεννήθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του '40, σε αντίθεση με τις προηγούμενες γενιές, δεν έζησαν καθόλου σχεδόν τις συνέπειες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ή τα χρόνια της μεγάλης οικονομικής ύφεσης.
Αντίθετα όμως με την οικονομική και πολιτική κατάσταση που επικρατούσε πριν από το 1950, οι γεννημένοι στη δεκαετία του '30, πέρασαν σαν έφηβοι μέσα από την εμφάνιση και επικράτηση του ροκ εντ ρολ, γεγονός που είχε μεγάλο αντίκτυπο στα μουσικά τους γούστα και έζησαν όλη την αναβίωση της μουσικής φολκ στη δεκαετία του '60.
Σ' αυτήν την περίοδο, ο David Ackles δούλευε γράφοντας τραγούδια για τους καλλιτέχνες της εταιρείας Elektra, για την οποία τότε ηχογραφούσαν ονόματα όπως οι Doors, Rennaissance, Incredible String Band, Tim Buckley, David Blue, με αρκετούς από αυτούς, όπως και καλλιτέχνες άλλων εταιρειών όπως οι Nick Drake, Leonard Cohen και Scott Walker, να κυκλοφορούν τα πρώτα τους άλμπουμ στην ίδια εποχή με τον Ackles και να κινούνται περίπου στο ίδιο μουσικό ύφος.
Τα τραγούδια του Ackles έμοιαζαν σε ύφος με αυτά των Tim Buckley και David Blue. Είχαν μελοδραματικό περιεχόμενο και κινηματογραφική πλοκή, που προέκυπτε μέσα από τον αφηγηματικό τρόπο ερμηνείας των διαφόρων ιστοριών που διηγούνταν τα τραγούδια τους, που σίγουρα είχαν δεχθεί επιρροές από αυτά των Kurt Weil και Bertolt Brecht, των οποίων θαυμαστής ήταν ο Ackles, όπως άλλωστε και άλλοι τραγουδοποιοί από κάθε γενιά.
Ανάλογο τρόπο ερμηνείας θα υιοθετήσει μερικά χρόνια αργότερα και ο Bruce Springsteen στα τραγούδια του.
Το πρώτο άλμπουμ του David Ackles κυκλοφόρησε το 1968 με τίτλο το όνομά του και το 1971 επανακυκλοφόρησε με διαφορετικό τίτλο, ως Road Το Cairo. Στην ηχογράφηση συμμετείχαν μέλη του ψυχεδελικού συγκροτήματος των Rhinoceros, που ήταν αρκετά γνωστοί εκείνη την περίοδο στους μουσικούς κύκλους του ροκ. Το ομώνυμο τραγούδι διασκευάστηκε και έγινε σχετική επιτυχία από το βρετανικό συγκρότημα Julie Driscol, Brian Augur and The Trinity.
Από το πρώτο του άλμπουμ ο Ackles ασχολούνταν στους στίχους των τραγουδιών του με τον Θεό, που ήταν πηγή έμπνευσης σε αρκετές από τις συνθέσεις του και είχαν βιβλικό περιεχόμενο. Αλλωστε συχνά ο Ackles τραγουδούσε σε μεγάλη ηλικία σε εκκλησίες στις περιοχές όπου κατοικούσε.
Στο δεύτερο άλμπουμ του, που κυκλοφόρησε το 1970, αυτός και ο Al Kooper, που τον βοήθησε στην ηχογράφηση, αρχικά προσπάθησαν να δώσουν στα τραγούδια το κάντρι ροκ ύφος, που είχε μεγάλη απήχηση εκείνη την περίοδο. Η χρησιμοποίηση όμως 22 μουσικών και η ανάμειξη του συνθέτη και ενορχηστρωτή Fred Myrow, που είχε κλασική μουσική παιδεία, έφεραν αντίθετα αποτελέσματα, με επακόλουθο το να μην μπορεί να υποστηρίξει εύκολα σε συναυλίες το έργο του ο Ackles και να χάσει έτσι πολύτιμο χρόνο στην προσπάθειά του να καθιερωθεί στη μουσική σκηνή.
Το τρίτο του άλμπουμ και για πολλούς αριστούργημά του ήταν το American Gothic, που κυκλοφόρησε το 1972 με παραγωγό τον στιχουργό τού Elton John, Bernie Taupin. Ο Taupin ήταν φανατικός φίλος της μουσικής του από το 1970 και είχε εντυπωσιασθεί από τον συχνά θεατρικό τρόπο ερμηνείας του αμερικανού τραγουδιστή, που του θύμιζε τα τραγούδια των Bertolt Brecht και Kurt Weil. Με τον Ackles γνωρίστηκαν όταν αυτός άνοιξε τις συναυλίες που έκανε τότε ο Elton John στο Troubadour του Λος Αντζελες.
Το American Gothic ηχογραφήθηκε μέσα σε δύο εβδομάδες, αλλά ο Ackles χρειάστηκε να δουλεύει επί δύο χρόνια για να ολοκληρώσει τις ενορχηστρώσεις και να καταλήξει στο τελικό αποτέλεσμα. Το άλμπουμ που ο βρετανικός μουσικός Τύπος το χαρακτήρισε το Sgt. Peppers της μουσικής φολκ, ήταν το μόνο που ηχογράφησε ο Ackles στην Αγγλία, έχοντας μάλιστα τη συνοδεία μουσικών από τη London Symphony Orchestra.
Με τη βοήθεια του παραγωγού Clive Davis υπογράφει και ηχογραφεί το τέταρτο άλμπουμ του στη CBS, αλλά ο Davis αποχωρεί σχεδόν μετά την κυκλοφορία του από την Columbia και ο Ackles μένει χωρίς υποστηρικτή, με επακόλουθο το άλμπουμ να περάσει απαρατήρητο και ο Ackles πια να αποτελεί κομμάτι της μουσικής ιστορίας και οι δίσκοι του μάλιστα να μείνουν για 20 χρόνια σχεδόν εκτός κυκλοφορίας, μέχρι να επανεκδοθούν το 1994 σε cd τα τρία πρώτα του άλμπουμ.
Ο ίδιος επανήλθε στο επάγγελμα του σεναριογράφου για την τηλεόραση και προσπάθησε χωρίς επιτυχία να γράψει τραγούδια για άλλους, ενώ στη δεκαετία του '90, πριν πεθάνει από καρκίνο στις 2 Μαρτίου του 1999 σκηνοθέτησε μερικές παραστάσεις με έργα κυρίως των Bertolt Brecht και Kurt Weil.
Οταν πέθανε το 1999, ο τραγουδιστής, που θα μπορούσε για πολλούς να έχει αντίστοιχη πορεία με αυτή των Leonard Cohen και Randy Newman, πέθανε εντελώς ξεχασμένος, αλλά, όπως συμβαίνει συνήθως μετά τον θάνατο κάποιου τραγουδιστή, ο Elton John τον χαρακτήρισε έναν από τους ήρωές του και έναν από τους μεγαλύτερους αμερικανούς τραγουδοποιούς. Ο Elton βέβαια του έχει αφιερώσει και το άλμπουμ του Tumbleweed Connection στις αρχές του '70, γράφοντας σ' αυτό τη φράση Στον David με αγάπη. Ο Elvis Costello, όταν έγινε μέλος στο Rock and Roll Hall Of Fame, τον ανέφερε ως τη βασικότερη πηγή έμπνευσής του και εξέφρασε την έκπληξή του για το ότι δεν έγινε ιδιαίτερα γνωστός.
Τέλος, ο Phil Collins στη γνωστή ραδιοφωνική εκπομπή του BBC, Desert Island Discks, επέλεξε, ως ένα από τα οκτώ τραγούδια που θα ήθελε να έχει στο νησί, απομονωμένος, το Down River, ενώ παράλληλα δήλωσε ότι έμαθε να γράφει τραγούδια ακούγοντας τον David Ackles.
