Ζούμε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, ποτέ κανείς δεν μπορούσε να επιβάλλει ένα μόνο μουσικό είδος, όπως τώρα

Ζούμε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, ποτέ κανείς δεν μπορούσε να επιβάλλει ένα μόνο μουσικό είδος, όπως τώρα

Ο τρόπος που λειτουργεί σήμερα το σύστημα δημιουργίας των τσαρτ ευνοεί σε επίπεδο σκανδάλου την κυριαρχία ενός μοναδικού μουσικού είδους, του σύγχρονου χιπ χοπ.

Ο ισχυρισμός ότι αυτά τα τραγούδια κάνουν τα περισσότερα streaming είναι αστείος γιατί αντλούν τα στοιχεία δημιουργίας των τσαρτ από μία πηγή ουσιαστικά, ενώ υπάρχουν πωλήσεις, σημαντικά υψηλότερες και από άλλα είδη της μουσικής.

Στα μέσα της δεκαετίας του '60, με απόλυτη την κυριαρχία της Βρετανικής εισβολής, πήγαιναν στο Νο 1 τραγούδια εντελώς διαφορετικά με ερμηνευτές όπως ο Louis Armstrong, ο Dean Martin και ο Frank Sinatra, το ίδιο και στα 70's με τον Sammy Davis Jr, στα 80's με τραγούδια της κάντρυ, την Streisand, χορευτικά, ροκ, ορχηστρικά κλπ. το ίδιο και στα 90's με απόλυτη ισορροπία λευκών και μαύρων.

Στο νέο (όχι πια) αιώνα ταλαντούχοι ροκ καλλιτέχνες ενώ έχουν καλή παρουσία στις εμφανίσεις τους, σε μερικές περιπτώσεις παίζουν σε χώρους με ίδιο αριθμό θεατών με αστέρια του χιπ χοπ, η επισκεψημότητα στο διαδίκτυο είναι σημαντικά μεγαλύτερη για τους καλλιτέχνες του χιπ χοπ που λογικά με αυτά τα νούμερα θα έπρεπε να γεμίζουν για πλάκα τα στάδια στις εμφανίσεις τους, όμως ακόμα και αν παίξουν 10 πρώτα ονόματα μαζί, δεν θα συγκεντρώσουν πολύ κόσμο αν δεν έχουν και μερικά καθιερωμένα ονόματα λευκών.

Πιστεύω ότι ζούμε την απόλυτη δικτατορία του διαδικτύου, όπου οι μουσικές πλατφόρμες έχουν βρει τον τρόπο να υπερισχύει συγκεκριμένο ρεπερτόριο για τους δικούς τους λόγους.

Πάντως η ουσία είναι ότι τα παιδιά ακούγοντας τέτοιο ρεπερτόριο που υποτίθεται ότι επικρατεί, δεν προάγουν την διανοητική τους κατάσταση, το αντίθετο θα έλεγα.

Κώστας Ζουγρής